Διαχρονικά, σε αυτή τη μικρή αλλά υψιπετή χώρα, όλοι ευαγγελίζονται..."αλλαγές" και κανείς σχεδόν, δεν μπορεί ή δεν θέλει να τις επιφέρει...

Εδώ και καιρό, επίσης, υφίσταται η εξής παγιωμένη θέση των ελλήνων πολιτών, δημοσκοπικά: Καταλληλότερος από τους δυνητικά υποψηφίους για τη θέση του Πρωθυπουργού είναι, μακράν του δευτέρου, ο..."κανένας".

Αυτό επιβεβαιώνεται από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση, εκτός από εκείνες που, για προφανείς λόγους, δεν δίνουν αυτή την επιλογή απάντησης στους ερωτηθέντες...

Bέβαια, τα επικοινωνιακά επιτελεία "διαβάζουν" όπως θέλουν τις δημοσκοπήσεις...Αρκεί να είναι κανείς "πρώτος"..Ελάχιστα προβληματίζει και η συνολική απαξίωση προσώπων, θεσμών και οργανισμών, αλλά και η "μαύρη" απαισιοδοξία που διέπει, πλέον, ολόκληρο το φάσμα του νεοελληνικού κοινωνικού μορφώματος..

Το αντίθετο...Να παραθέσουμε και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από μια, άλλου τύπου, έρευνα κοινής γνώμης, περισσότερο εξειδικευμένης, περί των "πολιτιστικών συνηθειών" των κατοίκων της Αθήνας, όπου-αίφνης- οι κάτοικοι των Αθηνών εμφανίζονται ως..."μικροί" διανοούμενοι..:

"Σύμφωνα με τη μέτρηση, περίπου 8 στους 10 διαβάζουν βιβλία, το 56% έχει παρακολουθήσει κάποια θεατρική παράσταση τον τελευταίο χρόνο, το 50% κινηματογράφο, το 48% μουσικές εκδηλώσεις, ενώ το 38% προτιμά να βλέπει ταινίες στο διαδίκτυο. Το διαδίκτυο (social media, emails, newsletters) επιλέγει επίσης το 42% για την ενημέρωσή του και το 29% την τηλεόραση." (έρευνα Public Issue, πηγή:Athens Culture Net)

Φυσιολογικώς, όπως και στις αμιγώς πολιτικές αντίστοιχες έρευνες, τα ερωτήματα είναι, επιτηδευμένως, ασαφή και "ισοπεδωτικά"...Κοινώς, δεν προσδιορίζεται τι είδους βιβλία διαβάζονται, ποιου είδους ταινίες προτιμώνται και, ειδικά για το διαδίκτυο, ποιας φύσεως ιστοσελίδες έχουν το "μερίδιο του λέοντος" ως προς την ενημέρωση...

Αν εξετάσουμε, βέβαια, τις αντίστοιχες λίστες δημοφιλίας των πολιτισμικών προϊόντων και, συνακολούθως, των μέσων ενημέρωσης, το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό...

Μάλιστα, αν κανείς προχωρήσει σε ενδελεχή ανάλυση των, πολιτισμικής φύσεως, προτιμήσεων Αθηναίων- και μη- Ελλήνων "αστών", θα καταλήξει στο, αδιαμφισβήτητο, συμπέρασμα πως όχι μόνο σημειώνεται "αποτελμάτωση" αλλά και "οπισθοδρόμηση" της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών...Την ίδια στιγμή, όσοι εκ των ημεδαπών παράγουν δημόσιο λόγο επωνύμως-φύσει και θέσει-, παρασύρονται, έκοντες άκοντες, από την "καθίζηση", είτε επωφελούμενοι είτε απλά αδιαφορούντες, είτε και ανίκανοι όντες να επιφέρουν κάποια βελτίωση.

Ο φαύλος αυτός κύκλος δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια περαιτέρω απαξίωση της πολιτικής πράξης και στη διαιώνιση μιας απαθούς συμπεριφοράς εκ μέρους της πλειοψηφίας των πολιτών, οι οποίοι, προϊόντος του χρόνου, θα χάσουν κάθε επαφή με τις αυτονόητες αξίες και έννοιες που χαρακτήριζαν, οριζοντίως και καθέτως, το δυτικό πολιτισμικό γίγνεσθαι εδώ και τρεις αιώνες.

Άρα, θα μπορούσε, ασφαλώς, να υποστηρίξει κανείς πως αυτός ο "εκμαυλισμός", που πλήττει ταυτοχρόνως "κήνσορες και θεράποντες", δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε δυσάρεστες, κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος, εξελίξεις και, πιθανώς, στην εμφάνιση μιας πολιτισμικής και, αναπόφευκτα, πολιτικής συμπεριφοράς εκ μέρους των ελλήνων πολιτών που δεν θα προσιδιάζει στην αστική δημοκρατία αλλά στην, "εντέχνως", καθοδηγούμενη "οχλοκρατία"..

Σε αυτό το πλαίσιο, τσιτάτα και συνθήματα τύπου "όλοι μαζί μπορούμε" ή άλλες απόπειρες "θετικιστικού ντετερμινισμού", φαντάζουν, τουλάχιστον, αδιέξοδες γραφικότητες..