Αποψεις

"Σκοπιανό": Πως και γιατί φθάσαμε ως εδώ

Ο τακτικισμός του κ. Τσίπρα πέτυχε, γι' άλλη μια φορά, να τον "βγάλει" από τη δύσκολη θέση στην οποία, έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή θα ερχόταν..

 

Αδιαμφισβήτητα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός επιδεικνύει μια πολιτική πρακτική η οποία δεν στηρίζεται ούτε στον, έστω τύποις, σεβασμό θεσμών της αστικής δημοκρατίας, ούτε στην "υιοθέτηση" μιας, ιδεαλιστικού τύπου, ηθικής αντιμετώπισης του "πράττειν" στην κοινωνική σφαίρα.

 

Η, δεδομένη, εκμετάλλευση ενός εθνικού θέματος για αποκόμιση "μικροπολιτικού" οφέλους είναι το "μάθημα" που πήρε ο κ. Τσίπρας μελετώντας τη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας. Το ίδιο έκανε, περιστασιακά, ο Ανδρέας Παπανδρέου, το ίδιο έκανε-με εμφατικό τρόπο- ο Αντώνης Σαμαράς, ακόμα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στην αρχή της "καριέρας" του.

 

Ο κ. Τσίπρας δεν φέρεται ως "μαθητής" ενός Καντ ή ενός Σπινόζα, αλλά ως γνήσιος "θιασώτης" του Γκέοργκ Χέγκελ και ενός παραλλαγμένου "γερμανικού ιδεαλισμού". Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ρεαλιστική διάσταση της ελληνικής, πολιτικής σκηνής, τον οδήγησε, πολύ εύκολα είναι αλήθεια, στην "αγκαλιά" του "λαϊκισμού" και του "αμοραλισμού". Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, μοιάζει αναπόδραστο κάτι τέτοιο για τη συντριπτική πλειοψηφία των αιρετών στη σύγχρονη Ελλάδα. Άλλωστε, η ηγετική ομάδα του Σύριζα και ιδιαίτερα οι "θεωρητικοί της μαρξιστικής αριστεράς" ποτέ δεν έκρυψαν την περιφρόνησή τους για την αστική δημοκρατία και τους αστούς πολιτικούς.

 

(Για τον κ. Καμμένο, θα κάνουμε ειδικό αφιέρωμα, διότι είναι αξιόλογη περίπτωση εφαρμογής όλων των κανόνων του "μελοδράματος" και της "ιλαροτραγωδίας", όσον αφορά τη δημόσια εικόνα του. Χαρακτηριστική περίπτωση "νεοέλληνος", πήγε στο Σταμάτη Γονίδη και τραγούδησε Στέλιο Διονυσίου..'Αλλα ντ' άλλα, της Παρασκευής το γάλα..)

 

Πέρα από αυτά, όμως, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του πέτυχαν να επιτευχθεί μια "αμοιβαία αποδεκτή λύση" στο λεγόμενο "Μακεδονικό" ή "Σκοπιανό" ζήτημα. Μια λύση που, στην ίδια επάνω- κάτω βάση, επεδίωξαν οι: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής, Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου. Ήτοι, σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό έμπροσθεν της λέξεως "Μακεδονία", για όλες τις επίσημες χρήσεις (erga omnes) και, ταυτόχρονα, απαλοιφή κάθε αναφοράς σε "αλυτρωτισμό" από το Σύνταγμα της γείτονος χώρας. Το ότι δεν κατάφεραν να επιλύσουν το ζήτημα, δεν οφείλεται στη δική τους, μόνο, αναποτελεσματικότητα, αλλά και στα εμπόδια που συνάντησαν στο εσωτερικό των κομμάτων τους.

 

Μάλιστα, ο ίδιος ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης προσδιόρισε την "εθνική θέση" της χώρας, στις αρχές του 2018, όπως παραπάνω. Η Ν.Δ. ήταν έτοιμη να επικροτήσει τη συμφωνία των Πρεσπών, μέσω ανακοίνωσης- όπως σωστά επεσήμανε και ο δημοσιογράφος Νίκος Χατζηνικολάου στον Real FM-, με κάποιους "αστερίσκους". Αλλά, εκείνη την ώρα, πήραν τα "ηνία" οι παραδοσιακοί υποστηρικτές της θέσης "η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική". Κοινώς, υπερίσχυσε η λογική της χρησιμοποίησης του θέματος για "εσωτερική κατανάλωση".

 

Η κ. Γεννηματά, από την άλλη, πάντοτε ήταν κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου του ΚΙΝ.ΑΛ (Θεοχαρόπουλος, Θεοδωράκης, Ανδρουλάκης, Παπανδρέου, Καμίνης). Κάποιοι απ' αυτούς εξέφρασαν επιμέρους "επιφυλάξεις", αλλά δήλωσαν θετικοί με τη Συμφωνία. Ο κ. Θεοδωράκης αποχώρησε, μάλιστα, από το ΚΙΝ.ΑΛ εξαιτίας και αυτής της διαφωνίας. 

 

Η ρηματική διακοίνωση του γειτονικού κράτους, διασαφηνίζει τα δυο στοιχεία που αποτελούν την αφορμή για την ελληνική αντιπολίτευση, ήτοι την "ιθαγένεια" και τη "γλώσσα".

 

Στα "Μυστικά του Βάλτου" της Π. Δέλτα, βιβλίο που χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον αρχηγό της Ν.Δ., αναφέρεται-με καθόλου επικριτικό ή απορριπτικό τρόπο- πως ένας από τους ήρωες (...) "μιλούσε την μακεδονική γλώσσα και ήταν Μακεδόνας."

 

Ο ΟΗΕ το 1977, όντως, αναγνώρισε την λεγόμενη "Μακεδονική" γλώσσα, ως ιδίωμα της σλαβικής-ως "νοτιο-σλαβική" γλώσσα περιγράφεται. Η Ελλάδα δεν είχε αντίρρηση.

 

Άλλες δυο φορές στην παγκόσμια ιστορία, "εξαναγκάστηκε" κράτος να αλλάξει συνταγματική ονομασία και το ίδιο του το σύνταγμα, χωρίς πόλεμο. Και τις δυο αυτές φορές, το "ατυχές" κράτος ήταν προτεκτοράτο υπερδύναμης της εποχής. (Κονγκό, Αιθιοπία)

 

Προφανώς, ο κ. Τσίπρας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, λειτούργησε υπέρ κάποιων διεθνών παραγόντων και κατά κάποιων άλλων, χωρίς να γνωρίζουμε και τα ακριβή ανταλλάγματα που έλαβε για τον "κόπο" του. Όμως, αυτό δεν συνιστά εξωτερική πολιτική..;

 

Βέβαια, δεν υπάρχει περίπτωση, ειδικά σε προεκλογική περίοδο, να υπάρξει "αναγνώριση επιτυχίας" από αντιπολίτευση. Δεν το έκανε ποτέ ούτε ο ίδιος ο σημερινός Πρωθυπουργός, το αντίθετο μάλιστα. 

 

Ο "εθνικός μαξιμαλισμός, όπως και ο "εκούσιος ενδοτισμός", είναι "κακοί" σύμβουλοι για μια χώρα. Ο πραγματισμός, ωστόσο, είναι "καλός". Και είναι αυτός ακριβώς ο πραγματισμός που θα πρέπει να διέπει και την πολιτική αντίληψη του κάθε Έλληνα πολίτη, σε σχέση με κάποιο σαφές και προσδιορισμένο ζήτημα.

 

Κοντολογίς, αν δεχθούμε πως ο κ. Τσίπρας είναι ο "χειρότερος Πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης", αυτό δεν σημαίνει πως έχει άδικο ως προς το θέμα των "Σκοπίων". Όπως επίσης, αν δεχθούμε πως έχει επιτύχει στο θέμα αυτό, δεν σημαίνει πάλι πως είναι ο καταλληλότερος για τη θέση του Πρωθυπουργού.

 

Σε τελική ανάλυση, όταν "σβήνουν τα φώτα" και η παράσταση τελειώνει, το ζήτημα είναι το αποτέλεσμα. Είτε έχουμε "Ψήφο Εμπιστοσύνης", είτε "Επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών", είτε "Εθνικές Εκλογές".

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σχόλια

Το Arcadia938.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης υβριστικών, συκοφαντικών, ρατσιστικών σχολίων και διαφημίσεων, καθώς αντιβαίνουν στις διατάξεις την κείμενης νομοθεσίας. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά προσωπικές απόψεις αναγνωστών.