Οι Γερμανοί είδανε –επιτέλους– ότι, ακολουθώντας τον σημερινό δρόμο, θα πρέπει η Ελλάδα να συνεχίσει να δανείζεται επ’ άπειρον, αφού η απουσία ανάπτυξης και η μιζέρια της Ελληνικής οικονομίας θα παράγουν διαρκώς κι αναπόφευκτα ελλείμματα.

Έχουν, λοιπόν, σχεδιάσει την εφαρμογή «της λύσης» για το 2018. Το ερώτημα είναι, βέβαια, αν θα προλάβουν, αφού υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στο ενδιάμεσο να τα τινάξει όχι μόνο ο "ασθενής" (Ελλάδα) μα ,ίσως, κι ο "γιατρός" (Ιταλία, ΕΕ).

Το 2018, λοιπόν, η Ελλάδα θα γίνει η πρώτη χώρα που θα εγκαταλείψει με τη λήξη του τρίτου -ή μήπως ήδη τετάρτου;- μνημονίου τη ζώνη του Ευρώ.

Η ισοτιμία της νέας δραχμής θα κλειδώσει πάνω στο ευρώ –με ό,τι βραχυπρόθεσμα θετικό και μακροπρόθεσμα αρνητικό αυτό συνεπάγεται– και ένα ακόμα πείραμα θα τεθεί σε εφαρμογή.

Με κλειδωμένη την ισοτιμία στο Ευρώ, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να εξακολουθεί να βαδίζει στο γνωστό δρόμο της εξάρτησης από τις αποφάσεις της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του Βερολίνου.

Αν το πείραμα λειτουργήσει, θα έρθει η σειρά κι άλλων προβληματικών χωρών-μελών, όπως είναι η Πορτογαλία και, γιατί όχι, κι η μεγάλη πληγή που ακούει στο όνομα «Ιταλία».

Στην Ελλάδα θα δοθούν δύο "προικιά".

Μια σχετική ελάφρυνση του χρέους και μια έκτακτη «ανθρωπιστική βοήθεια».

Καταλαβαίνει, βέβαια, κανείς ότι για να δοθεί η «ανθρωπιστική βοήθεια" θα πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί μια «ανθρωπιστική κρίση».

Και αυτή η κρίση, εκ των πραγμάτων, θα δημιουργηθεί κι οι «προστάτες» μας θα την αφήσουν να εξελιχθεί μέχρις ενός βαθμού, ώστε να εκμεταλλευτούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις συνέπειες από μια τέτοια δραματική κατάσταση.

Αρχές του 2021-2022, εφόσον υπάρξει σταθερότητα, θα αρχίσει κι η «ανάπτυξη».

Τι σημαίνει αυτό γι' αυτούς;

Βελτίωση της πιστοληπτικής ικανότητας του Δημοσίου και των όποιων ιδιωτικών επιχειρήσεων υπάρχουν τότε.

Με τον τρόπο αυτό, θα γίνουν κάποιες καινούργιες επενδύσεις από το εξωτερικό και θα εισρεύσουν κάποια χρήματα, τα οποία ίσως  κινήσουν μια αγορά που θα είναι όμως για λίγους.

Τι θα σημαίνει όμως η επιτυχία αυτού του σεναρίου για τη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού;

Απολύτως τίποτα.

Ή μάλλον καλύτερα θα ήταν λέγαμε πως θα σημάνει τη μονιμοποίηση της φτώχειας.

Κοινωνική καθυστέρηση, μισθοί και κοινωνικές υπηρεσίες επιπέδου χωρών του τρίτου κόσμου, απομόνωση κι διαρκής αναπαραγωγή φτηνών αυταπατών «για ένα καλύτερο μέλλον για τα ξυπόλυτα και πεινασμένα παιδιά μας».

Τα ουρλιαχτά κάποιων λίγων που βλέπουν τι έρχεται παρακάμπτονται ως γραφικά και άνευ αντικειμένου.

Ο εφησυχασμός και η αδιαφορία των πολλών κάνει το θηρίο να μουγκρίζει από ευχαρίστηση.

Το τέλος, κυρίες και κύριοι, είναι ήδη εδώ.

Μην περιμένετε να εμφανιστούν στη σκηνή οι ηθοποιοί για να τελειώσει η παράσταση.

Οι πρωταγωνιστές κάθονται στην πλατεία και στον εξώστη.

Τελικά, δεν θα πέσει η αυλαία. Θα πέσει το οικοδόμημα.

 Πηγή: pitsirikos.net