Σκηνοθεσία δεν υπήρχε συνήθως και οι ταινίες, απλά, αποδείκνυαν πως οι Έλληνες είναι γεννημένοι ηθοποιοί... Άλλο θέμα, όμως αυτό...

Ας θυμηθούμε την υπόθεση...

Η ταινία αφηγείται τη ζωή ενός ένδοξου στρατηγού (Βασίλης Λογοθετίδης), που παρά τους αγώνες και τις θυσίες του, στο έθνος, ζει φτωχικά με την οικογένειά του. Το κυρίως μέρος της ταινίας εξιστορεί ότι μετά από τόσους αγώνες, τελικά το έθνος τον επαινεί, αφιερώνοντάς του, ένα άγαλμα στην πλατεία, που βρίσκεται έξω από το σπίτι του.

Ειδικότερα,Ο εξάδελφος του στρατηγού (Λαυρέντης Διανέλλος) του αποκαλύπτει πως το έθνος θα τον τιμήσει, μετονομάζοντας την πλατεία έξω από το σπίτι του, ως την Πλατεία Στρατηγού Λάμπρου Δεκαβάλα, τοποθετώντας και ένα άγαλμα στο κέντρο της, του στρατηγού. Η περηφάνια και η ηθική ικανοποίηση του στρατηγού είναι απεριόριστη. 

Στην πραγματικότητα όμως, ο ξάδελφος είχε άλλους σκοπούς: Ήθελε να εγκριθεί χρηματοδότηση για την κατασκευή αγάλματος του Ήρωα Δεκαβάλα, ώστε να μπορεί, σε συνεργασία με τον Σταμούλη, τον ιδιαίτερο του Υπουργού, να καταχραστούν χρήματα από τη χρηματοδότηση.

Συζητώντας με το γλύπτη (Βαγγέλης Πρωτόπαπας), ο στρατηγός μαθαίνει το ποιον του Απόστολου, του ξαδέλφου του, ο οποίος έδωσε 5 χιλιάδες δραχμές στον γλύπτη ενώ τον έβαλε να υπογράψει για 20 χιλιάδες.

Η ταινία τελειώνει με το στρατηγό να μιλάει στο άγαλμά του και ζητώντας του έναν προβολέα, αφού στο σπίτι τους έχουν κόψει το ρεύμα.

Το βασικό, ας πούμε, εύρημα του σεναρίου είναι το τιμώμενο πρόσωπο είναι εν ζωή. Συνήθως, όπως ξέρετε, οι ήρωες-με ή χωρίς εισαγωγικά- τιμώνται μετά θάνατον.

Κάποιοι λένε πως τέτοια σενάρια, δεν αφορούν πλέον τη νεοελληνική κοινωνία που έχει ξεπεράσει αυτό το στάδιο της πολιτικής πρακτικής... Μέγα λάθος!

Επί της ουσίας, τα ίδια γίνονται και εν έτει 2017, απλά επειδή έχει εκσυγχρονισθεί η πρακτική- ως προς το "στήσιμο" και τις δημόσιες σχέσεις- τα...απλοϊκά πνεύματα δεν αναγνωρίζουν την ομοιότητα μεταξύ των καταστάσεων...

Όπερ έδει δείξαι...