Οι "επίγονοί" του, μεταξύ των οποίων σαφώς και περιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας, διατήρησαν στο προσκήνιο ένα μείγμα δημαγωγίας,   κρατικιστικής νοοτροπίας αλλά και κοινωνικοπολιτικού ρεαλισμού που χαρακτηρίζει την ελληνική βερσιόν της Σοσιαλδημοκρατίας.

Ωστόσο, η ανάγκη για ανανέωση και "επικαιροποίηση" της εικόνας ενός "γηρασμένου" και φθαρμένου πολιτικού χώρου, οδηγεί στη δημιουργία ενός νέου φορέα, του οποίου τα "αποκαλυπτήρια" θα γίνουν το Νοέμβριο του 2017, με την εκλογή του ηγήτορά του..

Οι "μνηστήρες" πολλοί, το διακύβευμα, βασικώς, ένα: Η επανάκτηση του "Κέντρου", ως εγγύηση για την, έμμεση ή άμεση, επαναφορά του "νέου" Πα.Σο.Κ στην εξουσία.

Ποιος θα μπορούσε να εξασφαλίσει κάτι τέτοιο..; Μήπως θα έπρεπε να υιοθετηθεί ένα μοντέλο που θα προσιδίαζε στις πρακτικές του κόμματος των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, όπου υπάρχει μεν Πρόεδρος αλλά, ουσιαστικά, η πολιτική επικοινωνία και πρακτική βρίσκεται στα χέρια μιας ομάδας στελεχών-τα οποία και, φυσικά, διαγκωνίζονται συνεχώς μεταξύ τους, προκειμένου να αποκτήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή δημοφιλία;

Μήπως έχει περάσει, ανεπιστρεπτί, η επιδιωκόμενη "παντοδυναμία" του ενός, με τον Σύριζα να αποτελεί, ίσως, το ακροτελεύτειο δείγμα του "παλαιού"...κόσμου..;

Σε κάθε περίπτωση, οι υποψήφιοι για την ηγεσία του νέου φορέα φαίνεται πως θα είναι οι εξής:

Η νυν Πρόεδρος, κ. Φώφη Γεννηματά, λόγω και ονόματος, εκπροσωπεί την παράδοση και το, πάλαι ποτέ, "κλέος" του Πα.Σο.Κ. Είναι εμφανές, όμως, πως ο μόνος τρόπος για να επιτύχει την ανάκαμψη είναι, απλά, να περιμένει πιθανή καθίζηση της εκλογικής επιρροής του κ. Τσίπρα. Πέραν τούτου, "άχρωμη" και "άγευστη" ούσα, περιορίζεται σε μια "καχεκτική" αντιπολίτευση, που δεν ελκύει κανέναν...

Ο Δήμαρχος Αθηναίων, κ. Καμίνης, διαθέτει το προφίλ του "μετριοπαθούς" και "φιλελεύθερου" ευρωπαϊστή, αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να "κοντράρει" επί ίσοις όροις τον Αλέξη Τσίπρα. 

Ο κ. Γιάννης Μανιάτης θεωρείται δημοφιλής και υπήρξε σχετικά επιτυχημένος ως Υπουργός. Η δυναμική του, όμως, μοιάζει οριοθετημένη και είναι βέβαιο πως και ο ίδιος θα προτιμούσε να διεκδικήσει, με αξιώσεις, κάτι διαφορετικό από την ηγεσία της Κεντροαριστεράς...Την Περιφέρεια Πελοποννήσου, ας πούμε...Άλλωστε, είναι γνωστή η πρακτική της συμμετοχής σε "εσωκομματικές" διαδικασίες με απώτερο στόχο την ενδυνάμωση κάποιας άλλης μελλοντικής διεκδίκησης..

Οι κ. Κωνσταντινόπουλος και Ανδρουλάκης, θα μπορούσαν να είναι και..."διανδρία"...Έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, είναι και οι δυο επιφανείς εκπρόσωποι της γενιάς των σαραντάρηδων και έχουν πολύ δυνατά ερείσματα στον κομματικό τους χώρο και στις περιοχές από τις οποίες προέρχονται...Πανελλαδικά, όμως...

Από την άλλη, οι κ. Ραγκούσης, Θεοχαρόπουλος και Θεοδωράκης μπαίνουν σε μια διαδικασία που θα τους ωφελήσει σίγουρα, καθώς και οι τρεις, πολιτικώς, βρίσκονται στο ναδίρ: Ο κ. Ραγκούσης, ως πρωτοκλασάτος συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, ακολούθησε την "τύχη" του υιού του ιδρυτή του Πα.Σο.Κ, ο κ. Θεοχαρόπουλος ηγείται μιας ξεχασμένης, ήδη, από την..."ιστορία" ΔημΑρ, ενώ ο κ. Θεοδωράκης, παρότι μπήκε στην πολιτική με πολλές φιλοδοξίες και ευνοϊκές προϋποθέσεις, για να αποτελέσει "χαράκωμα" εμπρός στον επελαύνοντα Σύριζα του κ. Τσίπρα, το μόνο που κατάφερε είναι να διατηρεί μια πενιχρή παρουσία στο πολιτικό γίγνεσθαι, χωρίς να διαφαίνεται κάποια μελλοντική αύξηση της επιρροής του στο εκλογικό σώμα, μάλλον το αντίθετο...

Το ζήτημα είναι ποιος από όλους αυτούς θα μπορέσει να οργανώσει, σε χρόνο...μηδέν, ένα νέο φορέα με τέτοιο τρόπο ώστε να εκμεταλλευτεί την επικοινωνιακή δυναμική που θα δημιουργηθεί, έτσι κι αλλιώς, μέσω της διαδικασίας. Οι, αμιγώς, πολιτικές ικανότητες και τα..."οράματα", περνούν σε δεύτερη μοίρα. Είμαστε στο 2017, όχι στο 1974...

Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, ο χώρος της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα διέρχεται "κρίση διαρκείας"...Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως, αυτή τη στιγμή, η δεσπόζουσα φυσιογνωμία σε αυτόν λέγεται "Αλέξης Τσίπρας"...