Εκμεταλλευόμενος τη σωρεία των σκανδάλων στα οποία ήταν αναμεμειγμένοι κορυφαίοι παράγοντες της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και της βραζιλιάνικης κεντροδεξιάς, ο κ. Μπολσονάρο, με μια ρητορική που εστιάζει στην ασφάλεια, τις "χαμένες αξίες του έθνους" και διάφορα άλλα "πιασάρικα", φαίνεται να κερδίζει την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Γεγονός όχι ιδιαίτερα αναμενόμενο, καθώς, παρόλα τα δομικά της προβλήματα και την εκτεταμένη φτώχεια, η Βραζιλία ήταν παραδοσιακά χώρα με φιλελεύθερη νοοτροπία-έως "ελευθεριακή"-, αν και θα ήταν ορθότερο να λέγαμε πως αυτή ήταν η εντύπωση που είχε η Δύση για την Βραζιλία..

Ο "μέσος" Δυτικός γνωρίζει πως η Βραζιλία έχει ποδόσφαιρο, Καρναβάλι, το τεράστιο άγαλμα του Ιησού στο Ρίο και την Κόπα Καμπάνα..

Επίσης, όμως, έχει μεγάλο πρόβλημα εγκληματικότητας, "φαβέλες" και παραγκουπόλεις, ένα 35% του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχειας- για χώρα της Λατινικής Αμερικής, όπου το όριο είναι κατά τι χαμηλότερο από την Ευρώπη, για παράδειγμα- και, φυσικά, πολιτική διαφθορά ολκής..

Τα μηνύματα συμπαράστασης στην υποψηφιότητα Μπολσονάρο από 2 πρώην αστέρες του ποδοσφαίρου-τους Ριβάλντο και Ροναλντίνιο-, προκάλεσαν σωρεία αντιδράσεων, ακόμα και από άλλους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές, καθώς ήρθαν να διαλύσουν ένα "συλλογικό μύθο": Πως οι ποδοσφαιριστές, πολύ περισσότερο οι Βραζιλιάνοι, είναι "απολιτίκ" ή μαζί με το λαό-δηλαδή, κατά τους αφελείς απλοϊκούς, με την "αριστερά της προόδου"..

Όμως, αφενός έχουν δικαίωμα οι πρώην και νυν αθλητές να παίρνουν πολιτική θέση-για να μην πω πως είναι υποχρεωμένοι πλέον-, αφετέρου, δεν υπάρχει πιο ανώριμη και ανιστόρητη κριτική θέση στην πολιτική επικοινωνία από αυτήν που κατατάσσει την ακροδεξιά στα "αντιλαϊκά" ιδεολογικά ρεύματα.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει..Παραδοσιακά, η ακροδεξιά απευθύνεται στα στρώματα εκείνα του πληθυσμού που βιώνουν τις χειρότερες οικονομικές συνθήκες και, παράλληλα, στερούνται ικανοποιητικής μόρφωσης, για διάφορους λόγους.

Αντί, λοιπόν, κάτι "εξυπνάκηδες"-και Έλληνες δημοσιογραφούντες- να μέμφονται τους δυο αθλητές, καλό θα ήταν να ρίξουν μια ματιά τι συνέβη στη Βραζιλία, ειδικά όσο ήταν Πρόεδρος ο μετέπειτα τρόφιμος φυλακών και σοσιαλιστής Ιγνάσιο Λούλα Ντα Σίλβα..

Δεν υπάρχει πιο ανόητο και επικίνδυνο πράγμα από το να κρίνουμε τους πάντες σύμφωνα με τα δικά μας "κλισέ" και τη δική μας "πραγματικότητα"..