Όταν, μάλιστα, έχουμε μπροστά μας τρεις αναμετρήσεις εκλογικού χαρακτήρα-Ευρωεκλογές, Αυτοδιοικητικές και Εθνικές εκλογές-, το ενδιαφέρον είναι ακόμα μεγαλύτερο.

Το Σάββατο, 26 Ιανουαρίου 2019, είχαμε στην Τρίπολη δυο τέτοιου είδους εκδηλώσεις που, ουσιαστικά, αφορούσαν τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της ελληνικής, πολιτικής σκηνής: Τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ.

O συγχρονισμός (timing) δεν θα μπορούσε να είναι ιδανικότερος, για τον δημοσιογράφο του πολιτικού ρεπορτάζ, καθώς, πριν από μόλις δυο ημέρες, το Ελληνικό Κοινοβούλιο επικύρωσε μια συμφωνία με άλλο κράτος η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται "ιστορική".

Ήταν εμφανής η ικανοποίηση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την εξέλιξη αυτή, με τον "τόνο" να δίνεται από τον Υπουργό, κ. Παππά, ο οποίος, ως γνωστόν, ανήκει και στο "στενό" κύκλο συνεργατών του Πρωθυπουργού, κ. Τσίπρα.

Οπωσδήποτε, οι συνεχόμενες "κοινοβουλευτικές νίκες" της "ευκαιριακής"-κατά τον κ. Μητσοτάκη- πλειοψηφίας έχουν δώσει "αέρα αυτοπεποίθησης" στον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο και η Ν.Δ. έχει λόγους να αισθάνεται μεγαλύτερη "σιγουριά", μετά τις πρόσφατες εξελίξεις.

Γιατί μπορεί ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης να δήλωσε πως η μέρα επικύρωσης της συμφωνίας ήταν η "χειρότερη της ζωής του", αλλά η πολιτική "εκμετάλλευση" ενός εθνικού θέματος είναι ιδιαίτερα αποδοτική όταν το τελευταίο αυτό εισέρχεται εμφατικά στην προεκλογική "ατζέντα".

Επιπρόσθετα, τα λεγόμενα "εθνικά θέματα" έχουν την ικανότητα να συσπειρώνουν κόμματα και εκλογικές "βάσεις". Και αυτό είναι κάτι που η Ν.Δ. έχει μεγάλη ανάγκη, αν παρατηρήσει προσεκτικά κανείς τι συμβαίνει και σε τοπικό επίπεδο τον τελευταίο καιρό..

Η "γκρίνια" και η αμφισβήτηση επιλογών της ηγεσίας στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι παραπάνω από εμφανείς, καθώς στελέχη εκφράζουν "απορίες" για κάποιες "δυστοκίες"- όπως η καθυστέρηση στην ανακοίνωση των υποψηφίων Βουλευτών στην Αρκαδία-, οι οποίες δυσχεραίνουν την απρόσκοπτη πρόοδο της προεκλογικής δραστηριότητας. 

Έτσι κι αλλιώς, η Ν.Δ., ευρισκόμενη μπροστά στην "ανακατάληψη" της κοινοβουλευτικής εξουσίας, αντιμετωπίζει "κρίση ιδεολογικής ταυτότητας". Η "στροφή" προς τα "δεξιά", ακόμα κι αν θεωρηθεί επιβεβλημένη, έχει απομακρύνει το κόμμα από τις "φιλελεύθερες" αντιλήψεις που είχε κατορθώσει να "καλλιεργήσει" στους κόλπους του εδώ και τρεις δεκαετίες.

Είναι, πολιτικώς, παράδοξο να μην υποστηρίζει ένα "φιλελεύθερο" και "φιλοευρωπαϊκό" κόμμα την εναρμόνιση του νομικού πλαισίου της Ελλάδας με αυτό της Ευρώπης (βλέπε το θέμα του "Συμφώνου Συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια" για παράδειγμα), αλλά και να διαφωνεί τόσο "κάθετα" με μια συμφωνία που χαρακτηρίζεται ως "επιτυχία" απ' όλα σχεδόν τα αντίστοιχης ιδεολογίας ευρωπαϊκά κόμματα.

Η "ασάφεια" που συνοδεύει τον πολιτικό λόγο και την αντίστοιχη πρακτική της Ν.Δ., μπορεί να μην την φέρνει σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση προς ώρας-καθώς η προοπτική εκλογικής επικράτησης είναι πάντα "κεντρομόλος"- αλλά, ίσως, να προκαλέσει προβλήματα μετά την πιθανή ανάληψη της διακυβέρνησης.

Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού πέρασε τη δική του περίοδο ιδεολογικής "σύγχυσης", προσαρμοζόμενος στους κανόνες της "real politik" και αναγκαζόμενος να "νερώσει" πολύ το κρασί της "αριστερής ιδεολογίας", φαίνεται πως έχει περάσει στην "αντεπίθεση", εκμεταλλευόμενος την "τακτικιστική" ικανότητα της ηγετικής του ομάδας. Άλλωστε, ο χώρος της αριστεράς ήταν, πάντοτε, εστιασμένος στην στρατηγική αντίληψη του πολιτικού γίγνεσθαι-παλαιότερα, για λόγους ακόμα και φυσικής επιβίωσης..

Και αν το κυβερνών κόμμα θεωρεί πως "ευημερεί" μέσα σε ένα πλαίσιο που κυριαρχείται από τη λογική του "διαίρει και βασίλευε", είναι ευθύνη και των δυο μεγάλων κομμάτων να μην οδηγήσουν τη χώρα σε μια εκλογική μάχη πόλωσης και φανατισμού, η οποία όχι μόνο θα δυσχεράνει τις, πλέον, αναπόφευκτες ευρύτερες συναινέσεις αλλά και θα υπονομεύσει τα θεμέλια μιας, ούτως ή άλλως, εύθραυστης και ασταθούς οικονομικής και κοινωνικής ζωής.