Στην πόλη που υποτίθεται πως το κοινό "ενθουσιάζεται", "καθηλώνεται", "μαγεύεται" και "ταξιδεύει" 2-3 φορές το χρόνο, μέσω της Τέχνης, συνήθως δεν υπάρχει "κοινό" για εκδηλώσεις απαιτήσεων που, φευ, έχουν οικονομικό αντίτιμο..

Φυσικά, τα παραπάνω ρήματα που μπήκαν σε εισαγωγικά, έχουν χάσει κάθε πραγματική έννοια καθώς η σχέση τους με την πραγματικότητα είναι, σχετικώς, ανύπαρκτη..Κριτική θέση και άποψη για τα πολιτιστικά δρώμενα δεν υφίσταται στη "δημόσια σφαίρα", μόνο "παρουσίαση" γίνεται, κι αυτή, συχνά, "κουτσή"..

Αν εξαιρέσουμε τα.."πανηγύρια", παντός τύπου, και κάποιες τυχαίες περιπτώσεις συγκυριακής "επιτυχίας" ενός περισσότερο εκλεπτυσμένου θεάματος, η πολιτιστική δραστηριότητα στην Τρίπολη-όσον αφορά τις μαζικές εκδηλώσεις ή εν γένει όσες προορίζονται για να παρουσιαστούν μπροστά σε "κοινό"-, βρίσκεται στην "εντατική", με μηδαμινές ελπίδες επιβίωσης. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Η κ. Ρουγγέρη φέρεται να δήλωσε το βράδυ της 10ης Ιουλίου 2019, στο πλαίσιο παρουσίασης της τελευταίας της θεατρικής παραγωγής στο Άλσος Αγίου Γεωργίου, πως δεν πρόκειται να συμπεριλάβει την Τρίπολη σε μελλοντική θερινή της περιοδεία.

Σίγουρα, θα μπορούσε κανείς ν' αποδώσει το "ξέσπασμα" της κ. Ρουγγέρη στη μηδαμινή προσέλευση θεατών στο χώρο, άρα στην οικονομική "ζημία" που υπέστη η ίδια. Επίσης, θα μπορούσε κανείς να "δικαιολογήσει" την παραπάνω "αποτυχία" στην έλλειψη επικοινωνιακής προώθησης ή "διαφήμισης" της παράστασης, το "timing"- λίγα 24ωρα μετά τις Εθνικές Εκλογές-, το "υψηλό" αντίτιμο και την, ούτως ή άλλως, "ασυνέχεια", "ανυπαρξία" και την "επαρχιακή" νοοτροπία που διέπει το, ας πούμε, "Πολιτιστικό Καλοκαίρι" της Τρίπολης.

Είναι δεδομένο πως οι Πολιτιστικές Εκδηλώσεις δεν αποτελούν την βασική προτεραιότητα μιας πολιτείας.

Υπάρχουν πιο σημαντικές παράμετροι ορθολογικής οργάνωσης της καθημερινής λειτουργίας ενός κοινωνικού και οικονομικού συνόλου, παράμετροι στις οποίες η Τρίπολης εμφανώς υστερεί.

Ωστόσο, η προσφερόμενη στους πολίτες ψυχαγωγία-ακόμα και σε μια εποχή πλήρους επικράτησης των νέων τεχνολογιών όσον αφορά τη μετάδοση και "εκμετάλλευση" των πληροφοριών- έχει και αυτή τη σημασία της, ειδικά σε χώρες και πόλεις που αυτοαποκαλούνται "σύγχρονες"..

Δυστυχώς, η Τρίπολη, εδώ και καιρό, "πάσχει" από "παιδικές ασθένειες" στον τομέα που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε "πολιτιστική δραστηριότητα". Το γεγονός αυτό, έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες απ' ότι πιστεύουμε, διότι αποτελεί "τροχοπέδη" ακόμα και για την ίδια την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής.

Όσο και να "επαίρεται" μια πόλη για τα "συγκριτικά" της πλεονεκτήματα, ποτέ δεν θα μπορέσουν ν' αναδειχθούν τα τελευταία με επαρκή τρόπο αν συνεχιστεί η απαξίωση και η προχειρότητα που διέπει την οργάνωση όσων θεωρούνται- και είναι- αμιγώς πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες.

Το "μοντέλο" των "ζεν ατόμων" που έχουν αναλάβει, εξ ολοκλήρου, την διοργάνωση και επιμέλεια εκδηλώσεων- με συχνά υποτυπώδη ή μικρή αρωγή από κρατικούς και μη φορείς-, είναι εμφανώς παρωχημένο και αφελές. Εάν δεν υπάρξει σοβαρή και τεχνοκρατική, εν μέρει, αντιμετώπιση του εν γένει πολιτιστικού γίγνεσθαι σε μια πόλη, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι περισσότερο από "φωτοβολίδες" και "οάσεις", οι οποίες, καθώς δεν στηρίζονται επάνω στα γερά "θεμέλια" ενός ανεξάρτητου και υγιούς θεσμού για παράδειγμα, είναι "καταδικασμένες" στη λήθη.

Η κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω και είναι αδιέξοδη, μπορεί να διορθωθεί εύκολα-κατά τη γνώμη μου-, εφόσον υπάρξει η "πολιτική βούληση". Είναι σίγουρο πως το κοινό δεν θα φέρει καμία αντίρρηση στην αναβάθμιση της πολιτιστικής ζωής..Ίσως, όμως, να υπάρξουν αντιδράσεις από άλλες πλευρές, εάν κι εφόσον ο νέος Δήμαρχος Τρίπολης υλοποιήσει την πρόθεσή του να αναθέσει την αναδιοργάνωση των "προβληματικών" πολιτιστικών θεσμών της πόλης σε έναν καλλιτεχνικό διευθυντή ή "manager".

Γι' αυτό, η νέα Δημοτική Αρχή θα πρέπει να κινηθεί γρήγορα και αποτελεσματικά, αξιοποιώντας το μεσοδιάστημα που, εκ του νόμου, προβλέπεται μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων της. Ειδικά, από εδώ και πέρα, εφόσον ολοκληρώθηκαν και οι εκλογικές διαδικασίες.

Τέλος, όσον αφορά το "τοπικό πολιτιστικό προϊόν" και τους φορείς του: Είναι αδιαμφισβήτητο πως κάθε πόλη οφείλει να αξιοποιήσει το όποιο "απόθεμα" διαθέτει, αλλά με τρόπο αξιοκρατικό και οργανωμένο. Όχι "τυχάρπαστα", "πελατειακά", με γνώμονα τις δημόσιες σχέσεις μόνο και όχι την αποδεδειγμένη γνώση, εμπειρία και συνεχή ενασχόληση με το "πολιτιστικό φαινόμενο". 

Παράλληλα, η επιμονή στην υιοθέτηση ενός προ πολλού "ξοφλημένου" μοντέλου, όσον αφορά την αντιμετώπιση των ψυχαγωγικών εκδηλώσεων, θα πρέπει να αρθεί, ακόμα και "βιαίως"..

Ο "πολιτιστικός θάνατος" μιας περιοχής οφείλεται, πάντα, στην έλλειψη πολυμορφίας, πολυχρωμίας και εναλλαγής. Αυτά, δηλαδή, τα στοιχεία που βρίσκονται στον "αντίποδα" του γνωστού ελληνικού στίχου από μουσικό πόνημα που αναφέρει: "Μαύρη κατάρα, ανία, βαρεμάρα.."