Πολιτισμος - Εκδηλωσεις

Η Επίδαυρος..."κατάπιε" τον Οστερμάιερ!

"οιδίποδας" της Μάγιας Τσάντε, σε σκηνοθεσία Τόμας Οστερμάιερ, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 3/9/2021

"Φτωχή" η πρόταση του Τόμας Οστερμάιερ επάνω στο "corpus" του "Οιδίποδα Τυράννου", τον οποίο "μετέφρασε" σε σύγχρονη τραγωδία η μόνιμη συνεργάτης της Schaubunhe- μιας, δηλαδή, από τις σημαντικότερες ευρωπαϊκές θεατρικές σκηνές-, η δραματουργός Μάγια Τσάντε. 

Η παράσταση "οιδίποδας", που θα παρουσιαστεί άλλες δυο φορές στην Επίδαυρο και είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε χθες, "ατύχησε" σε πολλά επίπεδα. Καταρχάς, στο κείμενο και τη δραματουργική της επεξεργασία που ενώ "πάτησε" επάνω στην Σοφόκλεια τραγωδία, φάνηκε, εξαρχής, αδύνατο να την προσεγγίσει στα ουσιώδη εκείνα σημεία που σφυρηλατούν ένα αρραγές, θεατρικό σύνολο. Το κείμενο της κ. Τσάντε θα μπορούσε-με αρκετή, ακόμη, επεξεργασία- να αποτελέσει το "σώμα" ενός σύγχρονου, αστικού δράματος, αρκεί αυτό το τελευταίο να μην έχει καμία, δομική ή άλλη, σχέση με τον "Οιδίποδα Τύραννο" και να παρουσιαστεί σε πιο ενδεδειγμένο. Είναι χαρακτηριστικό πως η Επίδαυρος "κατάπιε" το έργο σε τέτοιο βαθμό ώστε σε σημεία όπου θα "έπρεπε" να κορυφώνεται η δραματική ένταση, μάλλον κορυφωνόταν η κωμικότητα..

Αυτό δεν θα ενοχλούσε καθόλου, εάν ο στόχος του "εικονοκλάστη" Τόμας Οστερμάιερ ήταν, ακριβώς, να καταδείξει πως ο σύγχρονος άνθρωπος- και, μάλιστα, ο αστός- είναι μια ζωντανή "παρωδία" των "μυθικών" του προγόνων. Ωστόσο, ο ικανότατος Γερμανός σκηνοθέτης, εδώ βρέθηκε "έξω από τα νερά του"...Βασιζόμενος σε, εδώ και καιρό, τετριμμένες πρακτικές και αντίστοιχες αισθητικές λύσεις, οδήγησε τους ηθοποιούς του σε μια "βάσανο", χωρίς νόημα, ρυθμό και νεύρο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την, αποσπασματική, "εκβίαση" της όποιας επιδιωκόμενης "εμπλοκής" του θεατή στο δρώμενο και την συναισθηματική του "αποστασιοποίηση"- μόνο που η παράσταση δεν ήταν ούτε ήθελε να είναι "Μπρεχτική", απευθυνόμενη στην εγκεφαλική λειτουργία και μόνο. Στην πραγματικότητα, η παράσταση δεν είχε, καν, ταυτότητα. 

Συνακόλουθα, εξωτερικά στοιχεία, όπως η μερικώς ακατανόητη χρήση των ηχητικών κομματιών- με τα περισσότερα να είναι τόσο χαμηλής έντασης που δεν γίνονταν καν αντιληπτά-, η αντικειμενική δυσκολία που ενέχει η, επιβεβλημένη, τοποθέτηση υπότιτλων (η ομιλούμενη γλώσσα της παράστασης είναι τα Γερμανικά, μεταφραζόμενα στην Ελληνική και Αγγλική) και κάποιοι "εύκολοι" εντυπωσιασμοί που επιχειρήθηκαν μέσω "κινηματογραφικών", θα λέγαμε, μέσων, εντείνουν την αίσθηση της "κούρασης" και της "σύγχυσης". Όσο δε για τις κειμενικές αναφορές σε ιδιαίτερα..."επίκαιρους" προβληματισμούς των δυτικών κοινωνιών, είναι τόσο άνισες και "επιδερμικές", που περνάνε, ουσιαστικά, απαρατήρητες.

Σίγουρα, η μετριότητα της παράστασης "οιδίποδας"- που, σε κάποιες στιγμές, θύμιζε κακή Ελληνική μελοδραματική σειρά "για όλη την οικογένεια"-, δεν μειώνει την αδιαμφισβήτητη αξία του Τόμας Οστερμάιερ ως καλλιτέχνη, ούτε "ακυρώνει" την πρωτοβουλία της διεύθυνσης του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου.

Οπωσδήποτε, όμως, δεν κατορθώνει να είναι κάτι περισσότερο από μια αδιάφορη διεκπεραίωση, γεγονός το οποίο δεν θα μπορούσε να καταδειχθεί καλύτερα παρά, ακριβώς, με την εικόνα του ασθενοφόρου που επελέγη για να "κλείσει" το δράμα...

 

 

 

 

                                                                

 

 

 

 

 

 

 

 

Σχόλια

Το Arcadia938.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμα μη δημοσίευσης υβριστικών, συκοφαντικών, ρατσιστικών σχολίων και διαφημίσεων, καθώς αντιβαίνουν στις διατάξεις την κείμενης νομοθεσίας. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά προσωπικές απόψεις αναγνωστών.