Είναι σπάνιο να παρακολουθεί κανείς παραστάσεις σύγχρονου χορού σε μια επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου. Με την εξαίρεση της Καλαμάτας, που διοργανώνει κάθε χρόνο ανάλογο Διεθνές Φεστιβάλ, για τις υπόλοιπες, μεγάλες πόλεις της Περιφέρειας, είναι "πολυτέλεια" η δια ζώσης παρακολούθηση ενός, υποτίθεται, "απαιτητικού" καλλιτεχνικού δρωμένου. Και η συμμετοχή σε αυτό, ακόμα μεγαλύτερη "πολυτέλεια".

Αυτό, ακριβώς, προσέφερε η ομάδα χορού "Quo Vadis" το Σάββατο, 27 Νοεμβρίου 2021, στο κοινό της Τρίπολης. Όχι μόνο ένα καλά οργανωμένο και αισθητικά άρτιο  χοροθεατρικό θέαμα, αλλά και τη δυνατότητα συμμετοχής- ή, μάλλον, συνδιαμόρφωσης- του αποτελέσματος. Με έναν πολύ απλό τρόπο, μάλιστα, χωρίς "εξεζητημένες" πρακτικές διαδραστικότητας, ούτε "έκθεση" από την πλευρά των θεατών.

Βασισμένη σε οικείους, πολιτισμικούς κώδικες και ενταγμένη σ' ένα απόλυτα μοντέρνο πλαίσιο, η παράσταση των "Quo Vadis" αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το υψηλό, τεχνικό επίπεδο των συντελεστών της, οι οποίοι "μεταφράζουν" σε κίνηση, εικόνα και συναίσθημα- κυρίως- τις επιλογές του κοινού, όσον αφορά των αριθμό των εκάστοτε συμμετεχόντων σε μια σκηνή, την μουσική επένδυση αλλά και το "χρωματισμό" της. 

"Μεσάζων", μεταξύ εκτελεστών και θεατών, ο ηθοποιός Γιάννης Κουρμπάνης, ο οποίος παρουσιάζει το δρώμενο, θέτοντάς το στο πλαίσιο της, σχεδόν, "υπαρξιακής αναζήτησης" του ανθρώπου, διαχρονικά, περί της ουσίας, της λειτουργίας, της μορφής αλλά και της επεξήγησης, τελικά, του τι είναι "Τέχνη". Ειδικά, στην παρούσα συγκυρία, όταν η πανδημία "περιθωριοποιεί" το υποτιθέμενο "περιττό" και "αποθεώνει" την απλή επιβίωση, η αναζήτηση αυτή εκλαμβάνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Οι χορευτές-εκτελεστές, που αναλαμβάνουν το δύσκολο αλλά και εξόχως δημιουργικό έργο της διεύρυνσης της αντίληψης του θεατή, μέσω της ενεργοποίησης των συναισθημάτων του και την όξυνση των αισθητικών του κριτηρίων είναι οι Μαρίνα Σασλή, Σοφία Πουχτού, Ορέστης Αλεξιάδης, Χρήστος Σάντα Μαρία, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης και η ίδια η χορογράφος, Ζαφειρία Τσιρακάκη.

Ειδική μνεία, θα πρέπει να κάνουμε σ' έναν καλλιτέχνη που "ανδρώθηκε" στην Τρίπολη, τον Βασίλη Γεωργακόπουλο, ο οποίος συνέθεσε και ερμήνευσε επί σκηνής το κατάλληλο soundtrack για τη συγκεκριμένη performance.

Δυστυχώς, πολύ λίγοι θεατές βρέθηκαν στο Μαλλιαροπούλειο Θέατρο χθες βράδυ, πιθανώς λόγω και των δυσμενών καιρικών συνθηκών. Από την άλλη, έχουμε "δρόμο" ακόμα μέχρι να θεωρείται μια χοροθεατρική παράσταση ως κάτι το "οικείο" για την πλειοψηφία των Ελλήνων της επαρχίας. Μπορεί ο Δημήτρης Παπαϊωάννου να έκανε, προς στιγμήν, το είδος ιδιαίτερα δημοφιλές, αλλά...