Οι περιπέτειες 2 Αθηναίων, του Πεισθέταιρου και του Ευελπίδη, οι οποίοι, απηυδισμένοι από τον κόσμο των ανθρώπων, βρίσκουν καταφύγιο στον κόσμο των πουλιών.

Η ουτοπική κωμωδία του μεγάλου Αθηναίου κωμωδιογράφου μπορεί να πήρε το δεύτερο βραβείο στους δραματικούς αγώνες όπου πρωτοπαρουσιάστηκε αλλά, στη σύγχρονη εποχή, αποτελεί, σταθερά, ένα από τα δημοφιλέστερα έργα της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας.

Υπαρξιακό, φαντεζίστικο, "αναρχικό" και εξπρεσιονιστικό, φύσει και θέσει, το έργο "Όρνιθες", διαθέτει μια διαχρονικότητα που δεν "ξεφτίζει" εύκολα, σε αντίθεση, ίσως, με άλλα έργα του Αριστοφάνη. Συνακόλουθα, το έργο έχει αποκτήσει ιδιαίτερη αίγλη, μέσα στο σύνολο της ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου, λόγω της εμβληματικής παρουσίασής του από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, με τη συμμετοχή "ιερών τεράτων", όπως ο Μάνος Χατζηδάκης, ο Γιάννης Τσαρούχης και η Ζουζού Νικολούδη.

Επιπρόσθετα, το μη ρεαλιστικό πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται η πλοκή, δίνει, εξαρχής, μεγαλύτερες δυνατότητες στους δημιουργούς ως προς την ενσωμάτωση ετερόκλητων, δραματουργικών στοιχείων, προερχόμενων από την οικουμενική, θεατρική παράδοση και σύγχρονη πρακτική.

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο κύριος Άρης Μπινιάρης ήταν εξαιρετική, απόλυτα ενταγμένη στην Αριστοφανική "λογική" και αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες μεταφορές αρχαίας κωμωδίας στο σύγχρονο, ελληνικό θέατρο- απ' όσες, προφανώς είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και δεν ήταν λίγες..

Πραγματικά, πέρα από το γεγονός πως τα επιμέρους δραματουργικά "υλικά" της παράστασης και τα τεχνικά της χαρακτηριστικά ήταν ενταγμένα σ' ένα απολύτως λειτουργικό, "καλοκουρδισμένο" και με σαφή στόχευση σχέδιο, εκεί που καταφέρνουν ο κύριος Μπινιάρης και οι συντελεστές της παράστασης να την "απογειώσουν" είναι, κατά τη γνώμη μας, οι σκηνές ιδιαίτερης, συναισθηματικής φόρτισης αλλά και η χρήση των ήχων και της κίνησης, σε συνδυασμό με την εκφορά του λόγου.

Μια παράσταση, η οποία δεν θα μπορούσε να έχει το ίδιο, άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα χωρίς τη χρήση τεχνολογικών δυνατοτήτων, ευτυχώς δεν μένει εκεί αλλά καταφέρνει κάτι που δεν συναντάται, εύκολα, στο σύγχρονο θέατρο: Τη δημιουργία αυθεντικής συγκίνησης, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης-έννοιας, ειδικά κατά την "εκκωφαντικά" λιτή τελευταία σκηνή.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, ηθοποιούς και τεχνικούς συνεργάτες, οι οποίοι έδωσαν "σάρκα και οστά" σ' ένα σκηνοθετικό όραμα που, σίγουρα, εμπλουτίζει την Αριστοφανική παραστασιογραφία. 

Μια παράσταση που πρέπει να την δουν όλοι και, κυρίως, πολλοί ταγοί μας- αν και δεν θα αισθανθούν και πολύ άνετα, μετά την ολοκλήρωσή της, εφόσον, βέβαια, τους έχουν απομείνει κάποια ψήγματα ευαισθησίας..