"Η ελιά αποτελεί πηγή εισοδήματος και πλούτου για την πατρίδα μας, και ειδικότερα για την Πελοπόννησο"

Η ελιά αποτελεί πηγή εισοδήματος και πλούτου για την πατρίδα μας, και ειδικότερα για την
Πελοπόννησο.

Τα φεστιβάλ ελαιόλαδου και ελιάς, εκτός από έκθεση και γιορτή, συνιστούν ευκαιρία και
παρέχουν βήμα προβληματισμού και αναστοχασμού για την ελαιοκαλλιέργεια-την
ελαιοπαραγωγή, την ελιά και το λάδι..

Η ελαιοκαλλιέργεια, παραδοσιακός και κρίσιμος πυλώνας της ελληνικής περιφερειακής
οικονομίας, απειλείται πλέον σοβαρά. ‘Όπως επίσης απειλούνται το εισόδημα αλλά και χιλιάδες
θέσεις εργασίας, που εξαρτώνται από το ελαιόλαδο, των παραγωγών και των εργατών γης, αλλά
και των μεταποιητών και των εργαζομένων στην αγροτική βιομηχανία.

Και αυτό, διότι η Ελλάδα, αλλά και οι άλλες ελαιοπαραγωγές ευρωπαϊκές χώρες του Νότου
έχουν απολέσει μεγάλο μέρος της παραγωγής τους εξαιτίας της κλιματικής κρίσης, που
εκδηλώνεται με την παρατεταμένη ανομβρία, τις ακραίες θερμοκρασίες και τις απρόβλεπτες
καιρικές συνθήκες. Mειώνεται δραματικά η παραγωγή και, σε ορισμένες περιπτώσεις,
υποβαθμίζεται η ποιότητα του ελαιόλαδου. Και το μέλλον διαγράφεται ανησυχητικό.

Αν σ΄ αυτά προστεθεί η εκτόξευση του κόστους παραγωγής, με τις πολύ υψηλές τιμές του
ηλεκτρικού ρεύματος για την άρδευση και τη λειτουργία των ελαιοτριβείων, των λιπασμάτων, των φυτοφαρμάκων, και βέβαια η έλλειψη εργατών γης, το μέλλον διαγράφεται ανησυχητικό. Εξάλλου, οι αλλαγές-οι ανατροπές στις διεθνείς αγορές, που έχουν οδηγήσει στην κατάρρευση των τιμών παραγωγού, σε επίπεδα πολύ κάτω του κόστους παραγωγής, προκαλούν σοβαρούς κινδύνους για τη βιωσιμότητα των μικρών και οικογενειακών εκμεταλλεύσεων

Αυτή η αρνητική εξέλιξη για τους παραγωγούς, εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαντάζει θετική
εξέλιξη για τους καταναλωτές. Όμως μια προσεκτική προσέγγιση αναδεικνύει τα προβλήματα
που αυτή η πτώση θα προκαλέσει σε ολόκληρη την παραγωγική αλυσίδα. Την ίδια στιγμή, η μείωση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών συμπληρώνει την εικόνα μιάς τέλειας καταιγίδας για το ελαιόλαδο. Αν η κατάσταση αυτή συνεχιστεί, σύντομα θα βρεθούμε ενώπιον μη αντιστρέψιμων συνθηκών στον πρωτογενή τομέα, χωρίς μάλιστα να επωφελούνται οι καταναλωτές.

Από τις ποικιλίες που έχουν αναπτυχθεί στην Πελοπόννησο παράγεται ελαιόλαδο που, υπό
προϋποθέσεις, μπορεί να διατεθεί, εκτός από την εγχώρια αγορά, και στο εξωτερικό. Αυτές οι
προϋποθέσεις συνδέονται με την ανάγκη τυποποίησης και πιστοποίησης, ως ελαιόλαδου,
προερχόμενου από τις συγκεκριμένες περιοχές. Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται, παρά μόνον μεμονωμένα, με αποτέλεσμα το εξαιρετικής ποιότητας ελαιόλαδο της Πελοποννήσου να διατίθεται «χύμα» και να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ξένες χώρες και παραγωγούς που αναλαμβάνουν την αξιοποίησή του, ως δικού τους.

Η συλλογική δράση, μέσω συνεταιρισμών και ομάδων παραγωγών, αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ
όρο για την αξιοποίηση του πλούτου, που συνιστά το ελαιόλαδο για την Πελοπόννησο. Αρκεί, η αξιοποίησή του να γίνεται με τρόπο ολοκληρωμένο και επαγγελματικό, δηλαδή με επιστημονική τεκμηρίωση και στήριξη, εμπορική οργάνωση, διαφημιστική προβολή και αποτελεσματική προώθηση.

Η πολιτεία οφείλει να λάβει άμεσα μέτρα, θεσμικά και χρηματοδοτικά, για τη στήριξη των ελαιοκαλλιεργητών, αναζητώντας, καταρχάς, πόρους μέσω ευρωπαϊκών πηγών, εκτός των αποζημιώσεων του ΕΛΓΑ, του οποίου η αναθεώρηση του κανονισμού λειτουργίας ξεκίνησε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ή μέσω των προγραμμάτων de minimis.

Και όλα αυτά. όταν οι προβληματικές και επισφαλείς πλέον πληρωμές του ΟΠΕΚΕΠΕ, προς τους
ελαιοκαλλιεργητές, στο πλαίσιο του επιεικώς ανεπαρκούς Εθνικού Στρατηγικού Σχεδίου της ΚΑΠ
2023-2027, που σχεδίασε και υλοποιεί η Κυβέρνηση της ΝΔ, επιτείνουν τα ήδη οξυμένα
προβλήματά τους. Το σκάνδαλο διαρκείας (2019-2024), αδιαφάνειας, κακοδιαχείρισης, και διαφθοράς στον ΟΠΕΚΕΠΕ, με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ, έχει οδηγήσει σε ασυνέχεια, διάλυση και χάος, εις βάρος των αγροτών και κτηνοτρόφων, και τον ΟΠΕΚΕΠΕ υπό ευρωπαϊκή επιτήρηση.

Το ενδεχόμενο να αρθεί η διαπίστευσή του, ως οργανισμού πληρωμών των ενωσιακών επιδοτήσεων της ΚΑΠ, και συνακόλουθα ο κίνδυνος, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, να βρεθούν «στον αέρα» και να εγκαταλείψουν τη γη και τα μαντριά τους είναι ορατός. Έτσι η περαιτέρω εγκατάλειψη της υπαίθρου συνεχίζεται.  Απαιτείται ένα σαφές και ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης, ώστε η ελαιοκαλλιέργεια μπορεί να αναπτύσσεται, συμβάλλοντας στη βιωσιμότητα του κλάδου και να στηρίζοντας τις τοπικές κοινωνίες της υπαίθρου.

Σε αυτό το πλαίσιο, απαιτείται η ενεργοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, με τη συμμετοχή του στα εν εξελίξει προγράμματα και η συνεργασία της πολιτείας, σε κεντρικό, περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο, με τους απασχολούμενους στον κλάδο, που να οδηγεί σε συντονισμένες δράσεις. Η συνέπεια και η συνέχεια της προσπάθειας όλων θα κρίνουν το αποτέλεσμα, ώστε η Πελοπόννησος εν συνόλω να γίνει περιοχή δημιουργίας και προόδου.

Βάσει όλων αυτών, καθίσταται, περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία, για τη δημιουργία ενός νέου ευρωπαϊκού ταμείου «Προσαρμογής της Γεωργίας στην Κλιματική Κρίση», με διακριτές και μόνιμες πηγές χρηματοδότησης, οι πόροι του οποίου δ ε ν θα προέρχονται από τους πόρους της ΚΑΠ και το οποίο να διασφαλίζει το εισόδημα των αγροτών και κτηνοτρόφων και την αποτροπή-τον περιορισμό της γεωργικής παραγωγής, από τις αρνητικές επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης και την απρόσκοπτη συνέχιση της γεωργικής παραγωγής.

Και πάντως ας μη λησμονείται, ότι για το λαό μας η ελιά και βέβαια το λάδι είναι κάτι παραπάνω. Είναι οι ρίζες, η μυθολογία, η ιστορία, η παράδοση, ο πολιτισμός, είναι οι ταυτότητά μας. Είναι σήμα κατατεθέν και σύμβολο ειρήνης. Είναι οι στεφανίτες Ολυμπιακοί Αγώνες (όχι οι χρηματίτες σύγχρονες Ολυμπιάδες.

Όπως έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης : «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου
απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει : με άλλα τόσα την
ξαναφτιάχνεις».