Παπαηλιού: Η δικαστική τήβεννος δεν χορηγεί «ελευθέρας» για συμμετοχή σε πολιτικολογία

Η δήλωση του Γιώργου Παπαηλιού Βουλευτή Αρκαδίας -Τομεάρχη Δικαιοσύνης (ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία):

Η δικαστική τήβεννος δεν χορηγεί «ελευθέρας» για συμμετοχή σε πολιτικολογία

 Οι δικαστές, εκτός από φορείς της δικαιοδοτικής λειτουργίας, είναι και πολίτες.

Και όλοι οι πολίτες, συνεπώς και οι δικαστικοί λειτουργοί, πρέπει να αντιμετωπίζονται χωρίς διακρίσεις ενώπιον της Δικαιοσύνης

Η ελευθερία της έκφρασης-του λόγου-της κριτικής, αλλά και η θεσμική αντίδραση σε δικαστικές πράξεις, των δικαστικών αποφάσεων συμπεριλαμβανομένων, κατοχυρώνονται συνταγματικά.

Επομένως, η άποψη που διατυπώνεται σε άρθρο του Αντεισαγγελέα του Α.Π. Βασίλη Φλωρίδη (αδελφού του Υπουργού Δικαιοσύνης) στην «Καθημερινή» της Κυριακής, με αφορμή τις μηνύσεις των συγγενών των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών (κατά εισαγγελέων), να ασκείται αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη κατά πολιτών που έχουν υποβάλει μήνυση και αυτή ετέθη στο αρχείο ή και την εμφάνιση συκοφαντικού δημοσιεύματος στον τύπο ή στο διαδίκτυο, παραβιάζει την ελευθερία του λόγου-της κριτικής και ακυρώνει το δικαίωμα κάθε πολίτη να προσφεύγει στη δικαιοσύνη κατά κρατικού λειτουργού, ακόμη και δικαστικού, όταν θίγονται ή παραβιάζονται τα δικαιώματά του.

Αντιθέτως, ένα σύστημα που θα απέκλειε εκ των προτέρων τον ποινικό έλεγχο των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών προσιδιάζει όχι σε κράτος δικαίου, αλλά σε ένα κλειστό καθεστώς αυτοαναφορικής εξουσίας.

Μ΄ αυτό τον τρόπο δεν αναιρείται η ανεξαρτησία των δικαστικών λειτουργών, απλώς υπογραμμίζεται ότι και αυτοί υπόκεινται στο νόμο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε μήνυση είναι βάσιμη ή καλοπροαίρετη, σημαίνει ότι το τεκμήριο της αθωότητας δεν αναιρεί το δικαίωμα της καταγγελίας.

Η άποψη του Αντεισαγγελέα του Α. Π. Βασ. Φλωρίδη κατατείνει στη θέσπιση ενός άτυπου καθεστώτος ασυλίας των δικαστών.

Σε αυτό το πλαίσιο, η δυνατότητα-η πιθανότητα να ελεγχθούν ποινικά θεωρείται από μόνη της προσβολή. Ένα τέτοιο καθεστώς δεν είναι συμβατό με το κράτος δικαίου και την ισότητα των πολιτών ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Μ΄ αυτό τον τρόπο, ακυρώνεται το δικαίωμα κάθε πολίτη να προσφεύγει στη δικαιοσύνη, αφού επ΄ αυτού θα επικρέμαται η απειλή δικαστικής περιπέτειας. Συνιστά δε ύβρι κατά των δικαστικών λειτουργών και προσβολή του νομικού πολιτισμού μας, ο οποίος στηρίζεται στην αρχή ότι ουδείς είναι υπεράνω του νόμου.

Η ύπαρξη διαδικασιών λογοδοσίας δεν εξασθενεί τη δικαιοσύνη.· Την ενδυναμώνει, διότι την θωρακίζει έναντι της καχυποψίας και του κυνισμού.

Αντίθετα, όταν η δικαιοσύνη εμφανίζεται να στέκει υπεράνω ελέγχων, αποκόπτεται από την κοινωνία και χάνει τη νομιμοποίησή της. Ας μη λησμονείται, ότι, βάσει ερευνών τη κοινής γνώμης, η αξιοπιστία της ελληνικής δικαιοσύνης βρίσκεται στο ναδίρ και η εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτήν έχει κατακρημνισθεί.

Επιπλέον η συγκεκριμένη άποψη αποτελεί ένα ακόμη μέσον, προκειμένου να επιβληθεί σιωπή «νεκροταφείου» για τις πράξεις των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών.

Η Δικαιοσύνη δεν κινδυνεύει από τον έλεγχο των πολιτών, κινδυνεύει από τη διαπλοκή της ηγεσίας της με την κυβέρνηση.

Και η κυβέρνηση της ΝΔ του «καθεστώτος Μητσοτάκη» με τη σύμπραξη της ηγεσίας της Δικαιοσύνης έχει δώσει και δίδει συνεχώς δείγματα, ότι αποστρέφεται τον έλεγχο και αφήνει στο απυρόβλητο όσους στηρίζουν τις κυβερνητικές επιλογές. Στον αντίποδα, τιμωρεί όσους ασκούν ευόρκως τα καθήκοντά τους.