Παπαηλιού: Η κυβέρνηση της ΝΔ διαμόρφωσε ένα καθεστώς υποταγής των εργαζομένων στην εργοδοσία

Ο Βουλευτής Αρκαδίας και Τομεάρχης Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Γιώργος Παπαηλιού στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης «Δίκαιη Εργασία για όλους: Απλοποίηση της Νομοθεσίας - Στήριξη στον εργαζόμενο - Προστασία στην Πράξη …» είπε, μεταξύ των άλλων τα εξής:

Άλλο ένα ψευδεπίγραφο νομοσχέδιο, που κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση όσων αναφέρονται στον τίτλο του. Δεν πραγματεύεται και δεν προβλέπει «Δίκαιη εργασία για όλους», δεν προωθεί την «απλοποίηση της νομοθεσίας» δεν «στηρίζει» και δεν «δεν προστατεύει τον εργαζόμενο στην Πράξη»

Η συζήτηση του υπό κρίση νομοσχεδίου δεν αφορά τη ρύθμιση μιάς ήσσονος σημασίας βιοτικής σχέσης, αλλά αφορά τη ζωή και την καθημερινότητα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων-των εργαζόμενων μισθωτών που η επιβίωση και η ζωή τους εξαρτώνται από την αμοιβή της εργασίας τους.
Ας υπομνηστεί στον πρωθυπουργό, που δεν το εγνώριζε, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων εργάζεται έναντι αμοιβής, για να ζήσει.
Τα μερίσματα και άλλες πηγές εισοδήματος είναι για τους «ολίγους» και «ισχυρούς».

M΄ άλλα λόγια, δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο νομοσχέδιο.
Οι εργαζόμενοι αγωνίζονται να σταθούν όρθιοι μέσα σε ένα εργασιακό περιβάλλον που έχει μετατραπεί σε «ζούγκλα»
Και αυτή η κατάσταση δεν είναι τυχαία.

Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ.
Είναι αποτέλεσμα των τριών κομβικών νομοθετημάτων αυτής της κυβέρνησης – του νόμου Βρούτση, του νόμου Χατζηδάκη και του νόμου Γεωργιάδη (και τώρα του νομοσχεδίου Κεραμέως) – που αλλοιώνουν εκ βάθρων το εργατικό δίκαιο και επιδεινώνουν δραματικά τη θέση των εργαζομένων στη χώρα μας.
Ενδεικτικά (μέχρι σήμερα), η κυβέρνηση:
Θεσμοθέτησε-νομιμοποίησε τις απλήρωτες υπερωρίες, καταργώντας την υποχρέωση προαναγγελίας τους και, αφαιρώντας, κάθε δυνατότητα ελέγχου της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Κατάργησε την αιτιολόγηση της απόλυσης (το βάσιμο λόγο απόλυσης), παρέχοντας στον εργοδότη το δικαίωμα να απολύει χωρίς αναφορά του λόγου.
Εισήγαγε για πρώτη φορά τις συμβάσεις «κατά παραγγελία», βάσει των οποίων ο εργαζόμενος καλείται να είναι σε μόνιμη ετοιμότητα, χωρίς σταθερό ωράριο, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα, χωρίς δυνατότητα προγραμματισμού της ζωής του.

Νομιμοποίησε τις λεγόμενες «λευκές συμβάσεις», καταργώντας κάθε έννοια διαφάνειας στις εργασιακές σχέσεις.
Κατάργησε στην πράξη το 5νθήμερο και το 8ωρο, εισάγοντας το 6ήμερο, το 10ωρο και το 13ωρο σε δύο εργοδότες (σε έναν με το υπό κρίση νομοσχέδιο).
Εισήγαγε τις συμβάσεις «μηδενικών ωρών», με τους εργαζόμενους 24 ώρες το 24ωρο να είναι στη διάθεση της επιχείρησης.

Ακύρωσε το θεσμό της συλλογικής αυτονομίας, των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, εισάγοντας εξαιρέσεις από την επεκτασιμότητα, τη μετενέργεια, και τη μονομερή προσφυγή στη διαιτησία, με συνέπεια να παραμένουν αρρύθμιστες σε συλλογικό επίπεδο εργασιακές σχέσεις σε πολλούς τομείς, αλλά και την αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης, υπονομεύοντας έτσι τον ίδιο το ρόλο της συλλογικής δράσης των εργαζομένων-των συνδικάτων.

Ποινικοποίησε περαιτέρω τη συνδικαλιστική δράση, περιορίζοντας ασφυκτικά ακόμη περισσότερο το συνταγματικό δικαίωμα της απεργίας.
Ιδιωτικοποίησε την επικουρική ασφάλιση, καταδικάζοντας τους νέους συνταξιούχους σε κατάσταση επισφάλειας και ναρκοθετώντας τα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος.
Έτσι διαμόρφωσε ένα καθεστώς υποταγής των εργαζομένων στην εργοδοσία.


Στην Ελλάδα, το 20,9 % των εργαζομένων ηλικίας 20-64 εργάζεται πάνω από 45 ώρες την εβδομάδα και το 12,2 % πάνω από 50 ώρες, σχεδόν διπλάσιο ποσοστό από τον μέσο όρο της Ευρώπης. Αυτό δεν λέγεται ευελιξία· λέγεται εξάντληση και φτωχοποίηση των εργαζομένων.

Και, εκτός αυτών, η ακρίβεια ροκανίζει ό,τι έχει απομείνει από το εισόδημα των πολιτών. Η Ελλάδα καταγράφει την υψηλότερη αύξηση στα ενοίκια σε όλη την Ευρωζώνη, με 10,9 % έναντι μέσου όρου 2,9 %. Το ρεύμα αυξήθηκε κατά 11,5 % το πρώτο εξάμηνο του 2025, έναντι μόλις 1,6 % στην Ευρωζώνη. Το 14 % του πληθυσμού αντιμετωπίζει σοβαρή υλική και κοινωνική στέρηση, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και οι νέοι.

Στη χώρα μας ζούμε για να δουλεύουμε..., αντί να δουλεύουμε για να ζούμε, όπως προκύπτει και από τα στοιχεία της Eurostat, βάσει των οποίων οι Έλληνες εργάζονται πολύ περισσότερες ώρες σε σχέση με τους εργαζόμενους των άλλων χωρών της Ευρώπης-της ΕΕ και έρχονται πρώτοι στην παροχή υπερωριακής εργασίας, με την ακρίβεια να καλπάζει και τους μισθούς να μην επαρκούν.

H κυβέρνηση απαντά σε αυτή τη δυστοπική κατάσταση με το υπό κρίση νομοσχέδιο: Θέτει εκποδών το 8ωρο και «βαφτίζει» «ελευθερία» του εργαζόμενου τη νομιμοποίηση του ημερήσιου13ωρου

Έτσι καταλύεται και η 11ωρη ανάπαυση.

Οι έλεγχοι του υποστελεχωμένου ΣΕΠΕ είναι ελάχιστοι και δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην «υψηλή ζήτηση», λόγω της αυξημένης εργοδοτικής παραβατικότητας.

Είναι προφανές, ότι το παραγωγικό υπόδειγμα, «Ελλάδα 2.0», βασίζεται σε εργασία (δουλειές) χαμηλής παραγωγικότητας, χαμηλής προστιθέμενης αξίας, χαμηλής εργασιακής σταθερότητας, χαμηλών μισθών και υπερβολικά πολλών εργάσιμων ωρών

Σε αυτό το πλαίσιο, αυξάνονται τα εργατικά ατυχήματα, και τα θανατηφόρα,
Από την αρχή του 2025, μετράμε ήδη 152 νεκρούς εργαζόμενους και 235 σοβαρά τραυματίες, ενώ το 2024 έχανε τη ζωή του σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα ένας άνθρωπος στη δουλειά του.
Αυτοί οι αριθμοί δεν συνιστούν απλή στατιστική. Πρόκειται για ανθρώπινες ζωές που χάνονται στο βωμό του κέρδους.

Η μερική απασχόληση και οι ευέλικτες μορφές εργασίας, ιδίως για τους νεοπροσλαμβανόμενους, «δίνουν και παίρνουν». Έτσι αναγκάζονται «να κάνουν» 2 και 3 δουλειές, για «να τα βγάλουν πέρα»
Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας στη χώρα μας είναι ουσιαστικά ανενεργές. Μόνον το 25 % των εργαζομένων καλύπτεται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όταν ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 45,8 % και η σχετική ευρωπαϊκή οδηγία θέτει ως στόχο το 80 %.

Στον ιδιωτικό τομέα, μόλις 2 στους 10 εργαζόμενους έχουν συλλογική προστασία. Η αγοραστική δύναμή τους βρίσκεται στην τελευταία θέση της ευρωζώνης – μας ξεπερνά μόνο η Βουλγαρία. Οι πραγματικοί μισθοί αντιστοιχούν μόλις στο 70 % του επιπέδου του 2009, και η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις τελευταίες θέσεις των χωρών του ΟΟΣΑ σε επίπεδο μισθών.

Το 46 % των Ελλήνων δεν μπόρεσε να πάει διακοπές το 2025, ενώ οι εισηγμένες εταιρείες στο Χρηματιστήριο σημείωσαν ιστορικό ρεκόρ κερδοφορίας, αποδεικνύοντας τις τεράστιες οικονομικές και συνακόλουθα κοινωνικές ανισότητες εις βάρος της μισθωτής εργασίας,


Αυτή είναι η πραγματικότητα, που έχει δημιουργήσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ένα υπόδειγμα οικονομίας για τους «ολίγους» και «ισχυρούς», εις βάρος των πολλών και αδύναμων..
Πως το έλεγε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπίλυ Κλίντον «είναι η οικονομία ηλίθιε». Αλλά βέβαια ποια οικονομία !
Αυτή που αποσκοπεί στα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, διευρύνοντας τις τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, Το 46 % των Ελλήνων δεν μπόρεσε να πάει διακοπές το 2025, ενώ οι εισηγμένες εταιρείες στο Χρηματιστήριο σημείωσαν ιστορικό ρεκόρ κερδοφορίας, αποδεικνύοντας τις τεράστιες οικονομικές και συνακόλουθα κοινωνικές ανισότητες, εις βάρος της μισθωτής εργασίας,

Η απάντηση του υπουργείου Εργασίας σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση είναι η εισαγωγή του υπό κρίση νομοσχεδίου που κινείται προς την επίταση αυτής της κατάστασης, ενταφιάζοντας το κεκτημένο 8ωρο-κατάκτηση σκληρών και μακροχρόνιων αγώνων του εργατικού κινήματος και νομιμοποιώντας το 13ωρο, με την κυρία Υπουργό να βαφτίζει «ελευθερία» του εργαζομένου τον περισσότερο εργάσιμο χρόνο, αντί να επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις, αυξάνοντας πραγματικά τους μισθούς.


Με το νομοσχέδιο, η κυβέρνηση προωθεί περαιτέρω τη μετατροπή της αγοράς εργασίας της χώρας σε «ζούγκλα».

Το νομοσχέδιο χειροτερεύει περαιτέρω τη θέση των εργαζόμενων, μέχρι φτωχοποίησης. Πρόκειται για τη συνέχεια, ουσιαστικά, του νόμου. Γεωργιάδη έτους 2023, με τον οποίο θεσπίστηκε το 13ωρο σε δύο εργοδότες. Με το υπό κρίση νομοσχέδιο, το κατάπτυστο αυτό καθεστώς μπορεί να επιβληθεί και από έναν εργοδότη. Στο πλαίσιο αυτό, οι ισχυρισμοί της υπουργού περί δήθεν δικαιώματος-δυνατότητας άρνησης των εργαζόμενων είναι τουλάχιστον φαιδροί, όταν όλοι και όλες γνωρίζουν και βιώνουν τη Δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης.

Οι απαράδεκτες ρυθμίσεις του νομοσχεδίου δεν σταματούν στο 13ωρο. Τόσο οι ρυθμίσεις για τη διευθέτηση του εργασιακού χρόνου όσο κι αυτές για την κατάτμηση των αδειών, όπως και η θέσπιση της διήμερης πρόσληψης, επιτείνουν το καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα που έχει επιβάλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Και βέβαια άλλες πολλές.

Εν κατακλείδι, οι πολιτικές της ΝΔ επί έξι χρόνια επιβάλουν τη φθηνή ελαστική εργασία, χωρίς δικαιώματα, με κατάλυση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τη συνεχή μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και του επιπέδου ζωής τους.

Και η χαμοζωή συνεχίζεται, μέχρις ότου αλλάξει με μία προοδευτική κυβέρνηση.