Από το κάρβουνο της Μεγαλόπολης στην καύση απορριμμάτων Τρίπολης - Το κλιματικό συμβόλαιο της Καλαμάτας

Η απολιγνιτοποίηση παρουσιάστηκε ως το πρώτο βήμα για να απαλλαγούμε από τις πιο βρώμικες μορφές ενέργειας. Κανείς όμως δεν περίμενε ότι η «καθαρή μετάβαση» θα κατέληγε σε κάτι χειρότερο, στην καύση απορριμμάτων και υπολειμμάτων, στην καρδιά της Πελοποννήσου.Στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, ο ίδιος ο Περιφερειάρχης αποδέχεται έναν σχεδιασμό που αντί να μειώνει τα απορρίμματα, τα μετατρέπει σε καύσιμη ύλη.

Ακόμη πιο επισφαλής και ασύμβατη επιστημονικά, είναι η στάση του Δημάρχου Καλαμάτας, που με την "υπογραφή" του στο Ευρωπαϊκό Κλιματικό Συμβόλαιο, δεσμεύτηκε ότι η πόλη θα είναι μία από τις 100 κλιματικά ουδέτερες της Ευρώπης έως το 2030. Και σήμερα, μην αντιδρώντας τον σχεδιασμό καύσης, ανατρέπει αυτόν τον στόχο, όχι μόνο για την Καλαμάτα αλλά και για τη θέση της σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, μια και εκπομπές αερίων ρύπων και συγκεκριμενα CO₂ δεν επιτρέπονται.

Η καύση RDF/SRF σημαίνει εκπομπές CO₂, οι οποίες ακυρώνουν κάθε κλιματική δέσμευση. Σημαίνει ότι αντί να περιορίσουμε τα απορρίμματα με πρόληψη και ανακύκλωση, θα εξασφαλίζουμε πάντα αρκετά για να «ταΐζουμε» τους κλιβάνους και τους εργολάβους. Και βέβαια, σημαίνει πολυετείς συμβάσεις με υψηλό κόστος για τους δήμους και τελικά, για τους πολίτες.Η Ευρωπαϊκή ιεράρχηση αποβλήτων είναι πολύ σαφής. Πρώτα η πρόληψη, μετά η επαναχρησιμοποίηση, έπειτα η ανακύκλωση. Η καύση βρίσκεται χαμηλότερα, σχεδόν στον πάτο. Όποιος τη βαφτίζει «καθαρή λύση», παραπλανά. Απέναντι σε αυτή την ανατροπή, η απάντηση είναι ξεκάθαρη.  Υποχρεωτική διαλογή στην πηγή, με χωριστή συλλογή βιοαποβλήτων, ανακυκλώσιμων και ειδικών ρευμάτων.

Στη συνέχεια, το υπόλειμμα, μετά από ανάκτηση υλικών, να καταλήγει μόνο σε ΧΥΤΥ, αδρανοποιημένο και ασφαλές ή σε χρήση χώρων πλήρωσης που απαιτούν εξομάλυνση του ανάγλυφου. Ακολουθεί η θέσπιση δεσμευτικών στόχων, τουλάχιστον 65% ανακύκλωση και κομποστοποίηση έως το 2030. Τέλος στην κλιματική αλλαγή που ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ δεν είναι δυνατόν να θερμαίνουμε το ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον του τόπου μας και ειδικά της ευρύτερης περιοχής του λεκανοπεδίου της Τρίπολης μετά και την γνώση που αποκτήσαμε από τη λειτουργία των λιγνιτικών μονάδων στην Μεγαλόπολη.

Αυτή πρέπει να είναι η πραγματική περιβαλλοντική πολιτική του 21ου αιώνα. Όχι νέες «πυρές» μεταμφιεσμένες σε εργοστάσια «ενεργειακής αξιοποίησης». Η Πελοπόννησος δεν πρέπει να γίνει ο καυστήρας της χώρας.