Γιώργος Καπλάνης:; ξοδεύτηκαν όλα στο φαίνεσθαι και δεν έμεινε τίποτα για το διαγωνισμό...

Η Γορτυνία γιόρτασε. Η Δημητσάνα φόρεσε τα καλά της. Οι επισκέπτες φωτογραφήθηκαν, οι επίσημοι μίλησαν, οι κάμερες κατέγραψαν. Ένα υπερθέαμα πολιτικής υπερέκθεσης στήθηκε για την εορτή της Αγίας Κυριακής – και όπως φαίνεται, ο Δήμος Γορτυνίας ξόδεψε εκεί όλα τα αποθέματα: προϋπολογισμού, δυνάμεων και στοιχειώδους διορατικότητας.

Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς, μόλις λίγες μέρες μετά, ανακοινώνεται ότι δεν θα πραγματοποιηθεί ο καθιερωμένος διαγωνισμός δημοτικού τραγουδιού στα Λαγκάδια, στον χώρο της Αγίας Παρασκευής. Ένας θεσμός δεκαετιών, που ενώνει γενιές, που δίνει ζωή και φωνή σ’ ένα ολόκληρο πολιτιστικό παρελθόν, ακυρώνεται σιωπηλά. Σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Φταίει το οικονομικό; Δεν περίσσεψε τίποτα από την υπερφιέστα; Ξοδεύτηκαν όλα σε φανφάρες, δεξιώσεις και φωτορυθμικά; Ή μήπως εξαντλήθηκαν οι οργανωτικές δυνάμεις του δήμου στην τελετουργική παρέλαση των πολιτικών και των επισήμων; Εξαντλήθηκαν, αλλά όχι για να συντηρηθεί ένας θεσμός πολιτισμού – εξαντλήθηκαν για να στηθεί ένα σκηνικό εντυπωσιασμού.

Από την προσδοκία αναβάθμισης του διαγωνισμού, φτάσαμε στην πλήρη κατάργησή του. Από τα σχέδια για περισσότερες συμμετοχές, μεγαλύτερη προβολή, καινοτόμες δράσεις… στην απόλυτη σιωπή. Σιωπή που φωνάζει: εγκατάλειψη. Και μαζί της, μια χαμένη ευκαιρία για να ακουστεί ξανά το πρόβλημα του δρόμου Λαγκαδίων, να αναδειχθούν οι ανάγκες της περιοχής, να διεκδικηθούν λύσεις.

Ίσως τελικά αυτός να ήταν ο λόγος της ακύρωσης. Μήπως κάποιοι φοβήθηκαν πως αν συγκεντρωθεί κόσμος στα Λαγκάδια, δεν θα ακούσει μόνο τραγούδια; Μήπως ακουγόταν και η αγανάκτηση των κατοίκων για την εγκατάλειψη, για τα κατεστραμμένα οδικά δίκτυα, για τη συνεχή αποψίλωση υπηρεσιών; Μήπως ο δήμαρχος και οι πολιτικοί του φίλοι -οι οποίοι παρέλασαν υπερήφανοι στη Δημητσάνα- δεν θέλουν να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματική Γορτυνία;

Αναρωτιέται κανείς: Νίκησε το σκηνικό έναντι της ουσίας; Νίκησε το αυτοκρατορικό τελετουργικό τη λαϊκή φωνή; Αν είναι έτσι, τότε ας το πουν ξεκάθαρα: ο πολιτισμός που δεν προσφέρεται για δημόσιες σχέσεις δεν έχει καμία θέση στο “όραμα” τους.

Και όμως, η Γορτυνία τραγουδούσε. Και θα ξανατραγουδήσει. Όχι γιατί το επιτρέπει ή το οργανώνει ο δήμος, αλλά γιατί η μνήμη, η παράδοση και η ανάγκη για ζωή υπερβαίνουν τα δελτία τύπου και τις πολιτικές ατζέντες. Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να τις φιμώσουν με ευσεβείς πόζες και ακριβοπληρωμένες φιέστες.

Η Γορτυνία, για ακόμη μία φορά, δεν ζητά πολλά: ούτε πομπές ούτε πυροτεχνήματα. Μόνο φωνή, έργο και σεβασμό.

Γιώργος Καπλάνης
Γορτυνία Νέα Αφετηρία