Είναι, ωστόσο, προφανές πως, μετά από τόσα χρόνια κρίσης και οικονομικής πίεσης για τους πολίτες, η ίδια η Δημοκρατία και όσοι την εκπροσωπούν έχει τρωθεί. Σίγουρα, όχι ανεπανόρθωτα, αλλά σοβαρά. Κοινός τόπος πλέον η απαξίωση απέναντι στους θεσμούς, οι ισοπεδωτικοί χαρακτηρισμοί, η ακηδία και, ακόμα, η απέχθεια για το πολιτικό μας προσωπικό.

Οπωσδήποτε, οι πολιτικοί, όπως όλοι μας, είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη..Επίσης, επειδή ακριβώς είναι άνθρωποι, διαφέρουν μεταξύ τους.

Είναι αδιαπραγμάτευτη η "εμμονικού" τύπου προσκόλληση που θα πρέπει να επιδείξουν οι νεοεκλεγέντες ηγέτες μας- σε κάθε επίπεδο- σε σχέση με έννοιες όπως "διαφάνεια", "λογοδοσία", "αξιοκρατία" και "αξιοπρέπεια".

Μπορεί το νεοελληνικό κράτος να "ξεπήδησε" μέσα απ' ένα "όργιο" αυθαιρεσίας, διαρπαγής, ασυδοσίας και διαφθοράς- βλέπε 1832, μετά την δολοφονία του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια-, αλλά η ιστορική μας εξέλιξη έχει πάψει από καιρό ν' αποτελεί επαρκής "δικαιολογία".

Οι αιρετοί- αλλά και όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική, φυσικά των δημοσιογράφων συμπεριλαμβανομένων- θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως, επί της ουσίας, δεν έχουν κανένα περιθώριο περαιτέρω αβελτηριών και αστοχιών.

Και δεν μιλάμε σε μια αφηρημένη, θεωρητική βάση, αλλά πρακτικά..

Δεν νοείται να εμφανίζονται ως εκφραστές της "λαϊκής βούλησης" ή ταγοί και τιμητές των άλλων, άνθρωποι για τους οποίους υπάρχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις διεφθαρμένης και παράνομης συμπεριφοράς.

Η δικαιοσύνη θα κάνει τη δική της "δουλειά", αλλά οι ίδιοι οι σοβαροί πολιτικοί θα πρέπει ν' αποκλείσουν από κάθε ουσιαστική συμμετοχή όσους είναι "έκθετοι" για σωρεία ατασθαλιών- για να μην πούμε τίποτε χειρότερο..

Και, φυσικά, θα πρέπει κάποια στιγμή ν' αρχίσει να θεωρείται ως "ανωμαλία" όλη αυτή η "διαπλοκή" μεταξύ κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας.

Θα μας συγχωρέσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαντινείας και Κυνουρίας, κ. Αλέξανδρος, αλλά δεν έχουν καμία δουλειά οι πολιτικοί να "συμβουλεύονται" τους ιερείς. Άλλο το λειτούργημα του ενός και άλλο του άλλου. 

Η "στενή" σχέση Πολιτείας και Εκκλησίας είναι δείγμα πολιτισμικής και κοινωνικής καθυστέρησης.  Η συνεργασία τους, όμως, θεμιτή και ιδανική θα ήταν η ανεξάρτητη ύπαρξη και των δυο, χωρίς η μια να μπαίνει στα "χωράφια" της άλλης..