Εάν δεν το έχετε αντιληφθεί, οι πιέσεις για "επανεκκίνηση" της Οικονομίας έχουν φθάσει σε υψηλά επίπεδα παντού, ακόμα και στην Ελλάδα που, μέχρι τώρα, κουτσά-στραβά, δείχνει ν' αντιμετωπίζει αξιοπρεπώς τα δυσεπίλυτα προβλήματα που έθεσε η πανδημία.

Φυσικά, τα παραπάνω προβλήματα έχουν να κάνουν μόνο με την πρώτη φάση..Η δεύτερη- και πολύ πιο δύσκολη- δεν μπορεί ν' αντιμετωπισθεί με "800άρια" και ψευτο-καταρτίσεις επιστημόνων, που γίνονται στο "πόδι" και συχνά με τον πιο πρόχειρο κι ακατάλληλο τρόπο, μέσω.."google-translate" μεθόδων με μοναδικό στόχο να δοθούν κάποια χρήματα- σαν "παρηγοριά"..- σε αυτοαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες. Τις επαγγελματικές ομάδες δηλαδή που στην Ελλάδα είναι, μονίμως τα τελευταία χρόνια, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας..

"Aντιπροσωπευτικό" δείγμα κατάρτισης επιστημόνων α λα Ελληνικά..

Η δεύτερη φάση θα στηρίζεται, αποκλειστικά σχεδόν, στην "ατομική ευθύνη" ή "υπευθυνότητα". Κοινώς, δεν είναι δυνατόν να παίρνονται συνεχώς μέτρα περιορισμού των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών των πολιτών, ούτε να "ανοιγοκλείνει" η οικονομική δραστηριότητα. Θα πρέπει οι πολίτες ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους. Προφανώς, το ίδιο θα συμβεί και στην Ελλάδα που, αντικειμενικά, δεν έχει ν' αντιμετωπίσει το ίδιο μέγεθος "ρίσκου", σε σχέση με άλλες χώρες.

Τελικά, θα πρέπει να αισθανόμαστε, μάλλον, "τυχεροί" που η Ελληνική Οικονομία είναι, κατά κύριο λόγο, κρατικοδίαιτη και δεν έχει μεγάλη "διασύνδεση" με υπερεθνικούς κολοσσούς που ελέγχουν και διαμορφώνουν το παγκόσμιο, οικονομικό γίγνεσθαι. Φαντάζεστε να είχαμε στην Ελλάδα μια σειρά από εργοστάσια ή άλλες δομές που θ' ανήκαν σ' εταιρείες- "καθεστώτα"; Φαντάζεστε ότι θα κρατούσε πολύ τότε το όποιο "lockdown"..; 

Προσωρινή  προσαρμογή ή πλήρης αλλαγή "τοπίου";

Σ' αυτή την περίοδο που βρισκόμαστε, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά προς τα που θα "κυλίσει η μπίλια". Άλλωστε, όλες οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες προβλέψεις για την οικονομική ανάπτυξη, έχουν περάσει στα "αζήτητα". Οι μεγαλύτεροι οίκοι αξιολόγησης, τα κυριότερα "funds" συσσώρευσης και επένδυσης οικονομικού κεφαλαίου και, αναπόφευκτα, τα οικονομικά "lobbies" δεν τολμούν, επί της ουσίας, να δώσουν προβλέψεις για την "επόμενη μέρα", καθώς δεν είναι εφικτό, επί του παρόντος, να υπολογιστεί το μέγεθος της ζημιάς που θα προκαλέσει η πανδημία στις πιο "εύρωστες" οικονομίες του πλανήτη. Άλλωστε, αυτές είναι που πλήττονται και περισσότερο..

Αυτό που θεωρείται βέβαιο- και, εν πολλοίς, ενδεδειγμένο- είναι πως θα βιώσουμε μια περίοδο αρκετών χρόνων, πιθανώς μια πενταετία, όπου οι κρατικές οικονομικές οντότητες θα κληθούν όχι μόνο να "προστατεύσουν" τον ιδιωτικό τομέα αλλά και να τον "διασώσουν", σε περιπτώσεις "κατάρρευσής" του. Αναμένεται πως αυτό θα συμβεί πρώτα με τις εταιρείες μεταφορών, τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται- με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- στην παροχή υπηρεσιών μαζικής ψυχαγωγίας και αναψυχής και, φυσικά, με τις τράπεζες.

Κατά πολλούς, η πανδημία είναι μια "ευκαιρία" για να μετεξελιχθεί περαιτέρω η παγκόσμια οικονομία, βασιζόμενη επάνω στις νέες τεχνολογίες και τις υπηρεσίες "εξ αποστάσεως". Κάτι τέτοιο, όμως, δεν είναι ρεαλιστικό για πολλές χώρες που, ακόμα, εφαρμόζουν "παραδοσιακά" οικονομικά μοντέλα και δεν έχουν τη δυνατότητα αλματώδους ανάπτυξης, για πολλούς και διάφορους λόγους. Μια τέτοια οικονομία είναι και η Ελληνική.

"Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.."

Πέρα από τις ενέργειες των κρατών ή και των υπερεθνικών Οργανισμών και Ενώσεων, θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική μετάβαση προς μια Οικονομία φιλικότερη προς το περιβάλλον, σύμφωνα και με τις αντίστοιχες μελέτες που εκπονούνται από τα μεγαλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα παγκοσμίως. Εάν κάτι τέτοιο ήταν ήδη "κυρίαρχο" ως αίτημα, τώρα καθίσταται επιτακτική ανάγκη. Θα πρέπει να σημειώσουμε πως οι περισσότερες προβλέψεις για την κλιματική αλλαγή, για παράδειγμα, αναφέρονται σε "οικονομικό όλεθρο", μπροστά στον οποίο η πανδημία θα φαντάζει "παιχνιδάκι".

Συνεπώς, η έννοια της "ατομικής ευθύνης" και της αντίστοιχης "συλλογικής", δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται επικοινωνιακά ως "φερετζές" για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η εξυπηρέτηση  κάποιων ιδιοτελών μικροσυμφερόντων ή η ικανοποίηση των οικονομικών και άλλων επιδιώξεων που, έτσι κι αλλιώς, έχουν άτομα ή και ομάδες στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συνόλου.

Δυστυχώς, όμως, αυτό που βλέπουμε  στην Ελλάδα, μέχρι τώρα, είναι ακριβώς αυτό, μ' ευθύνη και της οργανωμένης Πολιτείας.