Μια παραίτηση και πέντε "κηδείες"; Ποιους απειλούν να "πνίξουν" οι "νέες θάλασσες" του Αλέξη Τσίπρα

Το επίθετο "πρόθυμοι", φυσικά, θα μπορούσε, ευκόλως, ν' αντικατασταθεί με τα εξής: "απελπισμένοι", "εκνευρισμένοι", "κουρασμένοι", "απογοητευμένοι" και "βαλτωμένοι". Είναι βέβαιο πως, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, η επαναφορά ενός, αντικειμενικά, δημοφιλούς και, κατά τεκμήριο, χαρισματικού ηγέτη- είτε χρημάτισε Πρωθυπουργός είτε όχι-, κινητοποιεί κοινωνικά και πολιτικογενή αντανακλαστικά, που βρίσκονταν εν υπνώσει.

Οι παράμετροι της, πιθανής, επανενεργεποίησης του κ. Τσίπρα στην κεντρική, πολιτική σκηνή είναι πολλές και θα τις δούμε να ξεδιπλώνονται εμπρός μας στο προσεχές μέλλον. Αυτό που, σίγουρα, μπορούμε να πούμε είναι πως ο τρόπος και το "timing" της παραίτησής του είναι γεγονότα πρωτοφανή για τα "ήθη και τα έθιμα" της ημεδαπής και έχουν προφανή αντίκτυπο. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, πότε συνήθιζαν να παραιτούνται άλλα πολιτικά πρόσωπα, πρώτης γραμμής, από τις θέσεις τους, όταν τους ανάγκαζε η εκλογική ή άλλη νομοθεσία...

Πέρα, όμως, από την ηθική και "αισθητική" διάσταση, υπάρχει και η ουσία: Η επαναφορά Τσίπρα μπορεί, κάλλιστα, να λειτουργήσει διττά, συνενώνοντας μέρη του λεγομένου προοδευτικού χώρου και, ταυτόχρονα, συσπειρώνοντας τον συντηρητικό αντίστοιχο- ο οποίος, αυτή την ώρα, διέπεται από υπόγειες συγκρούσεις στελεχών, φατριών και οικονομικών διαγκωνισμών. Κοντολογίς, το σαφές έλλειμμα που παρουσιάζει η νυν Κυβέρνηση σε σχέση με την επιρροή της στον περιγραφόμενο ως "πατριωτικό χώρο", μπορεί ν' αμβλυνθεί υπό τον, υποτιθέμενο, φόβο της επανόδου μιας, δήθεν, μη πατριωτικής δύναμης στην εξουσία. Δυστυχώς, όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα και στην Τρίπολη με αφορμή μιας παράστασης- αλλά και άλλων γεγονότων-, η απουσία ορθολογισμού και η διαιώνιση ανόητων στερεοτύπων, είναι μια υπαρκτή κατάσταση.

Το πολιτικό διακύβευμα: Η "ώρα της αλήθειας" για 5 κομματικούς σχηματισμούς

Όσον αφορά την αμιγώς πολιτική διάσταση της επαναφοράς του Αλέξη Τσίπρα, είναι σαφές πως το "καμπανάκι" σήμανε τόσο για τον "ΣΥΡΙΖΑ", όσο και για τη "Νέα Αριστερά", την "Πλεύση Ελευθερίας", το "ΜΕΡα 25" και το "Κίνημα Δημοκρατίας". 

Πρόκειται για πολιτικούς φορείς που είναι σαφώς συνδεδεμένοι με την περίοδο της Πρωθυπουργίας του κ. Τσίπρα και οι τρεις εξ αυτών είναι, κατεξοχήν, προσωποπαγείς. Πολύ δύσκολα θ' αντέξουν σε μια σοβαρή- και επαρκή επικοινωνιακώς- προσπάθεια συνένωσης του χώρου της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν "αγκάθια" σε όλους τους παραπάνω φορείς, σε σχέση με μια πιθανή συνεργασία τους με το όποιο "κόμμα Τσίπρα". Περαιτέρω "ακρωτηριασμοί" των φορέων αυτών είναι σχεδόν βέβαιοι, ενώ όσοι επιλέξουν τον ανεξάρτητο δρόμο προς τις κάλπες, είναι πολύ αμφίβολο πως θα καταφέρουν να επιβιώσουν. 

Η περίπτωση "ΠΑΣΟΚ": Ανησυχία και...αναμονή

Το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έχει μεν κάποιο χρόνο στη διάθεσή του, αλλά περιορισμένο. Είναι δεδομένο πως η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Προέδρου, κ. Ανδρουλάκη, θα ενισχυθεί, έστω ανεπίσημα, ενώ, παράλληλα, η εκ νέου δραστηριοποίηση του κ. Τσίπρα ως, δυνητικώς, υποψηφίου Πρωθυπουργού, θα τον φέρει, αυτόματα, στη θέση του "δευτέρου καταλληλότερου", δημοσκοπικώς τουλάχιστον. 

Συνεπώς, εάν το ΠΑΣΟΚ δεν προχωρήσει σε δυναμικές, ακόμα και ριζοσπαστικές κινήσεις "εκκαθάρισης" βαριδίων του παρελθόντος και ανανέωσης του δυναμικού του, δίνοντας περισσότερες ευκαιρίες και ευνοϊκότερες προοπτικές ανέλιξης σε, σχετικώς, "άφθαρτα" στελέχη, η εκλογική του επίδοση θα είναι, πιθανώς, ένα πισωγύρισμα που το κόμμα δεν θα μπορέσει ν' αντέξει. 

Από την άλλη πλευρά, εφόσον είναι παγιωμένη η θέση του ΠΑΣΟΚ για μη συνεργασία με την, ας πούμε, "Τσιπρική Αριστερά", το κόμμα οδηγείται, με μαθηματική ακρίβεια, στην "αγκαλιά" της Ν.Δ.- υπό την έννοια μιας μετεκλογικής συνεργασίας, με ή χωρίς τον κ. Μητσοτάκη ως δυνητικό Πρωθυπουργό. 

Ωστόσο, μέχρι τώρα, δεν έχουμε δει υποψήφιο Πρωθυπουργό να ηγείται απο τη μια κόμματος που κερδίζει τις εκλογές -αλλά δεν κατακτά την αυτοδυναμία- και από την άλλη να παραιτείται από την ηγεσία, προκειμένου να διευκολύνει τη συνεργασία μεταξύ 2 ή περισσοτέρων κομμάτων.

Έχουμε δει, φυσικά, "μεταβατικές" Κυβερνήσεις, "ειδικού σκοπού" και άλλες τέτοιες, οι οποίες, όμως, αποδείχθηκαν "λίγες" κι επιζήμιες για τα εθνικά συμφέροντα. 

Σε κάθε περίπτωση, το, πιθανό, "κόμμα Τσίπρα" δημιουργεί τις προϋποθέσεις για διάφορα "ξεκαθαρίσματα", χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα οδηγήσει τη χώρα στο τέρμα ενός αδιεξόδου, σαν κι αυτό που, κατ' ουσίαν, βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Δεν είναι καθόλου απίθανο πως, αντίθετα, θα μπορούσε να οδηγήσει σ' ένα αδιέξοδο με διαφορετικά χαρακτηριστικά.

Αλλά....Ξεχάσαμε....Η Δημοκρατία δεν έχει....αδιέξοδα....