Η "αξία" του να πουλάς τον εαυτό σου μέσα στο πλαίσιο ενός απάνθρωπου οικονομικού συστήματος
Μια κριτική αποτίμηση της παράστασης "Η μέθοδος" που δόθηκε από το θεατρικό εργαστήρι "Αγιούτο" στο Μαλλιαροπούλειο
Ο Καταλανός συγγραφέας Τζόρντι Καλθεράν εμπνεύστηκε το θεατρικό έργο "Η μέθοδος Γκρόνχολμ" από κάποια πεταμένα έγγραφα και συγκεκριμένα στοιχεία που βρέθηκαν στη Βαρκελώνη. Η πρώτη παράσταση του έργου στην Ελλάδα, δόθηκε στο Θέατρο Τέχνης το 2007.
Είχαμε παρακολουθήσει εκείνη την παράσταση κι αυτό που εισπράξαμε ήταν πως πρόκειται για ένα ιδιαίτερα επίκαιρο- τότε, ίσως, περισσότερο, απ' ότι σήμερα- κι απαιτητικό έργο, όπου η ουσιαστική απουσία κάποιου σύνθετου, σκηνικού χώρου και η, αναπόφευκτα, μινιμαλιστική προσέγγιση της σκηνοθεσίας, καθιστούσαν, εκ των ων ουκ άνευ, τις "καθαρές", χορογραφημένες και αυτοματοποιημένες, εν πολλοίς, ερμηνείες των ηθοποιών.
Προφανώς, οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες είναι διαφορετικές από τους επαγγελματίες ηθοποιούς, ωστόσο η προσπάθεια των μελών του θεατρικού εργαστηρίου "Αγιούτο" ήταν αξιοπρόσεκτη, παρόλες τις επιμέρους "αστοχίες".
Η ίδια η διασκευή του έργου, ενώ είχε τον θεμιτό στόχο της σύντμησης ενός σύνθετου θεατρικού corpus σε κάτι περισσότερο εύληπτο- και πιο σύντομο σε διάρκεια, φυσικά-, δεν απέφυγε κάποιες ασυνέχειες και, ενίοτε, προκαλούσε σύγχυση. Ουσιαστικά, ενώ το έργο είναι ένας συνδυασμός του κωμικού με το τραγικό, με σκοπό την περιγραφή ενός αδηφάγου, απανθρωποιημένου συστήματος επιλογής προσωπικού από πολυεθνικές εταιρείες, στην παράσταση "Η μέθοδος" ο στόχος αυτός παρέμεινε εκκρεμής και...μετέωρος.
Ο ρυθμός που επέλεξε η σκηνοθέτης, κ. Καμαλάκη, ήταν, ορθώς, γρήγορος, ασθμαίνων θα λέγαμε, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπηρετηθεί απ' όλους τους ερμηνευτές με την ίδια επάρκεια. Και σ' ένα τέτοιο έργο, όταν χάνονται φράσεις ή δεν διατηρείται σε υψηλό επίπεδο η ένταση της απόδοσης, το θέαμα γίνεται κουραστικό και διεκπεραιωτικό.
Η πρακτική της εναλλαγής των ηθοποιών σε ρόλους, τύπου "ρολόι", αν μας επιτρέπεται μια τέτοια έκφραση- εκτός του πρωταγωνιστή-, ήταν ενδιαφέρουσα και, προφανώς, είχε να κάνει με την αξιοποίηση περισσοτέρων μελών του εργαστηρίου.
Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή αυτού του έργου ήταν, οπωσδήποτε, αξιέπαινη κι επιτυχημένη, υπό την έννοια πως το κοινό της Τρίπολης δεν έχει την ευκαιρία να παρακολουθεί συχνά θεατρικές παραστάσεις με αντίστοιχη θεματική.
Θα πρέπει, επίσης, να ξεχωρίσουμε δυο εκ των ερμηνευτών, τον Δημήτρη Ξυνό και τη Μαρία Μαρκοπούλου, οι οποίοι ήταν συνεπείς και απόλυτα συγκεντρωμένοι στους χαρακτήρες τους, προσδίδοντάς τους μια αβίαστη φυσικότητα.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Μαρίνα Καμαλάκη
Οργάνωση - Επιμέλεια: Πέτρος Μπουσουλόπουλος
Έπαιξαν: Αγγελική Δανοπούλου ,Μαρία Κλαδούρη ,Γιάννης Λάγκας ,Μαρία Μαρκοπούλου ,Αριστέα Μπουλούγαρη ,Ηλίας Ντζακώστας ,Δημήτρης Ξυνός ,Έφη Παπαδοπούλου ,Φανή Τσέκου.
