Και δεν εννοώ απλά πως ξεπερνούν κάθε φαντασία – όπως οι αλλεπάλληλες επιθέσεις στο Παρίσι – αλλά πως μας ξε- περνούν… σε πέντε, δέκα, δεκαπέντε μέρες. 

Μπαίνουν στο χρονοντούλαπο αφήνοντας πίσω τους πόνο, πικρία, απογοήτευση, λύπη και φόβο, που σύντομα ακολουθούν και αυτά τον δρόμο τους για το "ντουλάπι της μνήμης", μέχρι κάποιος να… τα ανακινήσει και πάλι. 

Μπαίνουν στο χρονοντούλαπο, όταν οι έχοντες τα ηνία, πολιτευτές και μη, αποφασίσουν να στρέψουν την προσοχή μας κάπου αλλού. 

Όταν αποφασίσουν, πως το δράμα και ο ανθρώπινος πόνος, που μετατρέπεται σε οργή, στράφηκε στα "κατάλληλα" πρόσωπα και προσπέρασε την δική τους ανικανότητα ή μάλλον καλύτερα την δική τους ικανότητα να κινούν τα νήματα, εις βάρος ακόμα και των ίδιων τους των λαών, τόσο μεθοδευμένα και αθόρυβα με το κατάλληλο επικοινωνιακό περιτύλιγμα, ώστε να μην τους… παίρνει κανείς χαμπάρι!

Πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο, αμέτρητοι νεκροί στην Συρία, άγρια δολοφονημένοι πολίτες στο Παρίσι και άλλα πολλά που "πυροδοτούν" το αίσθημα φόβου και απόγνωσης των λαών.

Και άλλα πολλά που ούτε κατά διάνοια δεν καταφέρνουν να κάνουν τους έχοντες την ευθύνη να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Να τους κάνουν να καταλάβουν –όσο είναι ακόμα καιρός- πως ο φόβος που καλλιεργούν, γυρίζει μπούμερανγκ στους τακτικισμούς και στις κοντόφθαλμες πολιτικές τους.

Ποιος θα εξηγήσει άραγε στο παιδί που ψάχνει τους γονείς του, πως έπρεπε να "θυσιαστούν" στο βωμό μιας "ασφαλούς Ευρώπης"; Ποιος θα μπορέσει να βρει τα λόγια στο γονιό εκείνο, που θα κληθεί να ξυπνήσει το παιδί του χαράματα και να του εξηγήσει, πως σε λίγες ώρες θα βρεθεί στην θάλασσα να παλεύει για την ζωή του; Ποιος θα καταφέρει να "ξαναβάψει γαλάζια την θάλασσα", που ποτίστηκε με το αίμα τόσων "ναυαγών της ελπίδας";

Πολύ φοβάμαι πως κανείς...! Οι μεν πολίτες έχουν αλλοιωθεί στη "μηχανή του κιμά"...οι δε εκπρόσωποι τους...οι πολιτικοί...όλοι αυτοί που έσπευσαν με κροκοδείλια δάκρυα να δείξουν την συμπόνια τους στο λαό της Γαλλίας, φορούν παρωπίδες και έχουν ξε- χάσει κάθε τι που ΔΕΝ σχετίζεται άμεσα με τον διακαή τους πόθο για παραμονή στην πολυπόθητη καρέκλα...ανάμεσα σε αυτά που λησμόνησαν …και η ανθρωπιά! Όχι αυτή που εντέχνως παρουσιάζουν μέσα από τα δακρύβρεχτα κείμενα, που αποστηθίζουν σε ανάλογες περιπτώσεις...αλλά αυτή που θα τους έκανε να εξαφανιστούν εν μια νυκτί από τύψεις και αίσθημα ντροπής.

Καληνύχτα "Ευρώπη"…