Η χρονιά που πέρασε υπήρξε διαφορετική σε σχέση με  τις προηγούμενες. Η πανδημία που ενέσκηψε, ανέδειξε τις αδυναμίες, τη δύναμη και τις δυνατότητες του Ανθρώπου, όπως επίσης και την αμφιλεγόμενη σχέση του με τη φύση, την τεχνολογία, αλλά και τις σχέσεις μεταξύ των γενεών. 

Η πανδημία εξελίσσεται και αφήνει το αποτύπωμά της στο Χρόνο και το Χώρο. 

Ο Χρόνος είναι αμείλικτος. Οι ταχύτητες με τις οποίες αναπτύσσονται δραστηριότητες και κινήσεις σε όλα τα πεδία  είναι τέτοιες, που οι αλλαγές είναι σαρωτικές και πραγματοποιούνται με φρενήρεις ρυθμούς. 

Ο Χώρος  εκτείνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη και δεν περιορίζεται στους «μικρόκοσμους» των κρατών ή των ηπείρων.

Τα προβλήματα είναι παγκόσμια. Η πρακτική προσέγγισή τους από τα επιμέρους κράτη εξαρτάται από το συσχετισμό των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και τις τοπικές δυνατότητες.

Ο ιός πλήττει όλους, ανεξαρτήτως φυλής, εθνότητας, θρησκείας, κοινωνικής τάξης, οικονομικού επιπέδου. Όμως στον τρόπο αντιμετώπισής του αποτυπώνεται η ταξική διάστασή του. 

Σε αυτό το πλαίσιο, το σύστημα χρησιμοποιεί το φόβο που διακατέχει όλους, ως «πάτημα» και πρόσχημα, προκειμένου να προωθήσει την κυρίαρχη οικονομική πολιτική που οδηγεί σε τεράστιες κοινωνικές  ανισότητες και την περιστολή των ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Στη χώρα μας, οι αποφάσεις λαμβάνονται εν κρυπτώ και παραβύστω, προς όφελος των μεγάλων και ισχυρών, και ο αυταρχισμός επιβάλλεται, με αποτέλεσμα να επικρατεί μονοφωνία στη δημόσια σφαίρα και ο αντίλογος να είναι οιονεί απαγορευμένος.

Οι νεοφιλελεύθερες επιλογές της κυβέρνησης προκαλούν, εκτός από την υγειονομική,  οικονομική και θεσμική κρίση-κρίση Δημοκρατίας. Η θωράκιση και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, η αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος, που να στηρίζεται στην παραγωγική ανασύνταξη, στη θέσπιση κοινωνικού κράτους, στη δίκαιη κατανομή του πλούτου, μπορούν να αποτελέσουν τους πυλώνες για την κοινωνικά δίκαιη παραγωγική ανασυγκρότηση. 

Η κοινωνική συμμαχία της εργασίας,  της παραγωγικής δημιουργίας, της πρωτογενούς παραγωγής, της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και της νέας γενιάς μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την πολιτική  προοδευτική συμμαχία, η οποία να ανακόψει τη νεοφιλελεύθερη επέλαση και να ανοίξει το δρόμο για μία προοδευτική διακυβέρνηση.           

Το 2021 μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για την αναγέννηση της ελπίδας. Απαιτούνται προοδευτικές πολιτικές συμμαχίες και η ενεργοποίηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, ώστε «να πάρει πίσω τη ζωή της» και να διεκδικήσει όσα της ανήκουν.