Ο λαός μας πληρώνει βαρύ τίμημα για να προχωρήσει ο ενεργειακός σχεδιασμός της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας που επιβάλλει η ευρωενωσιακή πολιτική και υπηρετούν διαδοχικά όλες οι κυβερνήσεις, ο οποίος αντιμετωπίζει την ενέργεια ως εμπόρευμα και κατανέμει τους πόρους με κριτήριο το κέρδος. 

Από τα τέλη του περασμένου έτους, η Ελλάδα έχει μπει για τα καλά στο καθεστώς «απελευθερωμένης» αγοράς ηλεκτρισμού, με τις τιμές να «παίζονται» καθημερινά μεταξύ παραγωγών και προμηθευτών ηλεκτρικής ενέργειας στο χρηματιστήριο που λειτουργεί στο πλαίσιο του «μοντέλου - στόχου» (targetmodel) της ΕΕ, βασικό στόχο της πολιτικής της «απελευθέρωσης» που ακολούθησαν με συνέπεια οι διαδοχικές κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, λέγοντας μάλιστα ότι ο ανταγωνισμός θα έριχνε τάχα τις τιμές.

Τι αποδείχτηκε;

Πρώτο, ότι η προπαγάνδα πως το «πρασίνισμα» της Ενέργειας και συνολικά της οικονομίας, σε συνδυασμό με την παραπέρα «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας και τη διασυνδεσιμότητα των δικτύων θα οδηγήσει σε χαμηλότερες τιμές ήταν ψέμα. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει ο ΑΔΜΗΕ στο μηνιαίο δελτίο μεσοσταθμικής τιμής Ενέργειας, με την έναρξη λειτουργίας του targetmodel οι τιμές εκτινάχτηκαν: Η τιμή προ της έναρξης λειτουργίας κυμαινόταν περί τα 45 ευρώ/Μwh, για να φτάσουμε τον Δεκέμβρη στα 85,72 ευρώ/Mwh και πλέον μέσα στο καλοκαίρι αυτή να ξεπεράσει τα 200 ευρώ!Οι αυξήσεις αυτές περνάνε αργά ή γρήγορα στα τιμολόγια, φορτώνονται δηλαδή στους καταναλωτές.

Δεύτερο, ότι αυτή η πολιτική οδήγησε στην αύξηση της ενεργειακής φτώχειας στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. 

Ακόμα και με τα ελαστικά κριτήρια του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, που απέχουν πολύ από τις πραγματικές ανάγκες, στην Ελλάδα του 2019 το 22-26% του πληθυσμού είναι ενεργειακά φτωχό και άλλο ένα εκατομμύριο νοικοκυριά είναι αντιμέτωπα με την ενεργειακή φτώχεια.

Τρίτο, ότι το λογαριασμό αυτής της πολιτικής τον πληρώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά.

Ενώ η κυβέρνηση έχει ανοίξει τους «κρουνούς» της χρηματοδότησης για τους ενεργειακούς επιχειρηματικούς ομίλους, μέσα από κάθε πιθανή πηγή άντλησης ρευστότητας (Ταμείο Ανάκαμψης, ΕΣΠΑ, δανεικά με κρατικές εγγυήσεις κ.λπ.) και έχει διαμορφώσει όλο το θεσμικό πλαίσιο που απαιτούσαν τα μονοπώλια για την υλοποίηση των «πράσινων» επενδύσεών τους (σε ΑΠΕ, φυσικό αέριο, δίκτυα μεταφοράς Ενέργειας κ.ά.), οι λογαριασμοί των λαϊκών νοικοκυριών αυξάνονται.

Τέταρτο, ότι η πολιτική της απελευθέρωσης μειώνει την επάρκεια ενέργειας και αυξάνει την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας.

Οι εισαγωγές ρεύματος από το εξωτερικό και οι αυξήσεις των διεθνών τιμών του εισαγόμενου φυσικού αερίου επιβαρύνουν τις τιμές. Η ηλεκτροπαραγωγή από  το εισαγόμενο και πανάκριβο φυσικό αέριο είναι πλέον αναγκαία - με δεδομένο και ότι οι πανάκριβες ΑΠΕ δεν μπορούν να διασφαλίσουν την ενεργειακή επάρκεια - αντικαθιστώντας τον «ακριβό» (λόγω των προστίμων και των «πράσινων» φόρων) λιγνίτη, ο οποίος πάντως επιστρατεύτηκε κατά τη διάρκεια του πρόσφατου μεγάλου καύσωνα, προκειμένου να διασφαλιστεί η επάρκεια του δικτύου, επιβεβαιώνοντας έτσι πως η πολιτική της «απελευθέρωσης» οδηγεί και σε μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση της χώρας.

Στη Μεγαλόπολη, μπήκε σε λειτουργία η λιγνιτική μονάδα 3 και μάλιστα επίσημα χωρίς αποθείωση! Για να αποφευχθεί το κόστος λειτουργίας της αποθείωσης, προτιμήθηκε η επιπλέον ρύπανση του περιβάλλοντος και η επιβάρυνση της υγείας των κατοίκων του λεκανοπεδίου αλλά και των εργαζομένων!

Οι εξελίξεις στην Ενέργεια αποκαλύπτουν, έτσι, τα αδιέξοδα που συνεπάγεται για τον λαό ο ενεργειακός σχεδιασμός με κριτήριο τα κέρδη του κεφαλαίου. Σχεδιασμόςπου στηρίζουν τόσο η κυβέρνηση, όσο καιτα άλλα αστικά κόμματα και όλες οι δημοτικές παρατάξεις του Δήμου Μεγαλόπολης, εκτός της Λαϊκής Συσπείρωσης και τον παρουσιάζουν ως «μονόδρομο» δήθεν για την προστασία του περιβάλλοντος. Γι’ αυτό δεν ακούστηκε τίποτα από όλους αυτούς για την επαναλειτουργία της Μονάδας 3 και μάλιστα χωρίς αποθείωση.

Ο μόνος τρόπος να υπηρετηθούν τα συμφέροντα και η ευημερία της εργατικής – λαϊκής οικογένειας είναι να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής, οι εγχώριες ενεργειακές πηγές, οι πρώτες ύλες, τα δίκτυα μεταφοράς και διανομής Ενέργειας και να απαλλαγεί ο ενεργειακός σχεδιασμός από τους νόμους της αγοράς. Μόνο έτσι η ενέργεια θα αποτελεί κοινωνικό αγαθό, για φθηνό ρεύμα για τα λαϊκά νοικοκυριά, με περιορισμό της ενεργειακής εξάρτησης και με σεβασμό στο περιβάλλον με αξιοποίηση της αντιρρυπαντικής τεχνολογίας.