Ελλάδα: Η χώρα που δεν τολμάει να κοιτάξει τον εαυτό της στον "καθρέφτη"..

Ο κορυφαίος, αρχαίος θεατρικός συγγραφέας, Σοφοκλής, είχε γράψει το στίχο "Έρως ανίκατε μάχαν", στο έργο "Αντιγόνη", ένα από τα πιο διάσημα και σημαντικά θεατρικά κείμενα της δυτικής, τουλάχιστον, δραματουργίας.

Φυσικά, ο αντίστοιχος σύγχρονος "Σοφοκλής", εφόσον ήταν ειλικρινής, θα έγραφε: "Χρήμα ανίκατε μάχαν". Γιατί αυτή είναι, συχνά, η αλήθεια...

Πάρτε, για παράδειγμα, την περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ:

Μην έχετε καμία αμφιβολία. Για να είναι δυνατή η υλοποίηση της κλοπής δημοσίου χρήματος, δεν αρκεί να υπάρχουν διεφθαρμένοι πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί και λοιποί άμεσα εμπλεκόμενοι.

Πρέπει να υπάρχουν και πολίτες, οι οποίοι όχι μόνο δεν κατακρίνουν τις πράξεις αυτές ιδιωτικά, αλλά ζηλεύουν και τους δράστες....(Δημοσίως, φυσικά, ακολουθούν τη γνωστή, υποκριτική στάση...)

Και αυτοί, οι πολίτες, που προτάσσουν ως υπέρτατη αξία την απόκτηση υλικών αγαθών με κάθε μέσο, είναι πολλοί περισσότεροι απ' όσο φανταζόμασταν.....Δεν θα είχαν, δε, κανένα πρόβλημα να συμμετάσχουν σ' ένα κλεπτοκρατικό σύστημα διασπάθισης επιδοτήσεων, εάν τους είχε εξασφαλισθεί η ατιμωρησία και η μη διαπόμπευσή τους, κοινωνικώς...

Πολλοί υποστηρίζουν πως σε μια "κανονική, ευρωπαϊκή" χώρα, η κυβέρνηση θα είχε παραιτηθεί, εδώ και καιρό...Ας είμαστε ειλικρινείς, όμως....Μια χώρα, καταρχάς, για να λειτουργεί με αποτελεσματικότητα και αξιοπρέπεια, χρειάζεται ενεργούς κι ενημερωμένους πολίτες.

Η Ελλάδα δεν τους έχει, σε βαθμό ικανό να προκαλέσει κάποια αλλαγή.. Αυτό που έχει, εν πολλοίς, είναι ιδιοτελείς, ατομιστές, φοβισμένους, ημιμαθείς μικροαστούς, που είναι εξόχως απαθείς και, τελικά, άχρηστοι, για το σύνολο, πολίτες...

Είναι αυτοί ακριβώς, όμως, που καθορίζουν το πολιτικό γίγνεσθαι- εν μέρει, φυσικά- μέσω της ψήφου τους ή, συχνά, της αποχής τους από τις εκλογικές διαδικασίες. Οι δικαιολογίες τους είναι πολλές και αληθοφανείς, αλλά το πρόβλημα είναι πως δεν είναι...προϊόν δικής τους σκέψης:

Τις αναπαράγουν άκριτα, είτε επειδή τις "πήρε τ' αυτί τους" σε κάποιο τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό πρόγραμμα, είτε επειδή τις διάβασαν σε μια, πιθανότατα, "στρατευμένη" ιστοσελίδα- για εφημερίδες, ούτε λόγος!-, είτε, κυρίως, επειδή τις άκουσαν ν' αναπτύσσονται σε κάποια συζήτηση από άλλους που ασχολούνται, επιδερμικά έστω, με την "πολιτική".

Στην πραγματικότητα, τους περισσότερους πολίτες στην Ελλάδα, δεν τους απασχολεί κανένα σοβαρό ζήτημα, εκτός αν αυτό έχει να κάνει με την προσωπική τους ζωή και το ατομικό τους συμφέρον. Γι' αυτό το λόγο, επίσης, οι παραπάνω σπανίως συμμετέχουν σε κάποιου είδους συλλογική δραστηριότητα ή, αν το κάνουν, αυτή η τελευταία είναι απολύτως "μοδάτη", συγκυριακή και, ουσιαστικά, αδιάφορη, ως προς το αποτέλεσμά της.

Ο κύκλος δε των ενδιαφερόντων- και των αναγκών τους- τους είναι ασφυκτικά περιορισμένος σε πράγματα αδιάφορα, "άοσμα" και "ευχάριστα", όπως είναι η κατανάλωση του οτιδήποτε, η διασκέδαση ("μέχρι θανάτου", όπως έλεγε και ο Neil Postman) και, γενικά, η κάλυψη του χρόνου μεταξύ των υποχρεώσεών τους με κάτι, δήθεν, δραστήριο που, συχνά, προϋποθέτει μετακίνηση.

Κάπως έτσι, πολλοί βαυκαλίζονται πως είναι "κανονικοί" ή, αν θέλετε, ακόμα κι "ευτυχισμένοι". Μπορεί, όντως, να το πιστεύουν, κιόλας...Είναι, προφανώς, ζήτημα περιορισμένων διανοητικών ικανοτήτων, συναισθηματικής ανωριμότητας, ψυχολογικής ανισορροπίας και χαμηλού, πολιτιστικού επιπέδου.

Στην ουσία, η παραπάνω, κυρίαρχη στην Ελλάδα, κοινωνική τάση, αποτελεί έναν ύπουλο και δυνητικά επικίνδυνο "νεοσυντηρητισμό", μεταμφιεσμένο ως "κανονικότητα", που αντιπαθεί τις ανατροπές, τις εντάσεις και, γενικά, τις άβολες στιγμές και καταστάσεις.

Το κοινωνικό σύνολο δεν μπορεί να περιμένει κάτι σημαντικό, κάτι χρήσιμο από τέτοιου είδους ανθρώπους. Το αντίθετο, θα λέγαμε. 

Ευτυχώς, υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί της μειοψηφίας, που επιμένουν να παρεμβαίνουν, όπως μπορούν και όπου μπορούν, στη δημόσια σφαίρα, χωρίς ν' αποθαρρύνονται από συγκρουσιακές καταστάσεις, "κλισέ" ψευτοδικαιολογίες και συκοφαντίες. 

Είναι αρκετοί αυτοί...; Θα δείξει....