Η εστίαση, ο κλάδος που συμβάλλει θετικά στη διαμόρφωση του  ΑΕΠ, ενισχύει την απασχόληση με χιλιάδες εργαζόμενους  και λειτουργεί σε συνέργεια με τους κλάδους του τουρισμού-πολιτισμού και της πρωτογενούς παραγωγής, έχει πληγεί τα μέγιστα από τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας. 

Από την αρχή της πανδημίας, (η  εστίαση) έχει βρεθεί στο στόχαστρο των μέτρων «προστασίας» της πολιτείας-της κυβέρνησης κατά τρόπο εμμονικό, άδικο, μη ενιαίο με άλλες δραστηριότητες της οικονομικής ζωής και ανισότιμο σε σχέση με άλλους κλάδους της οικονομίας. Και εν τέλει ανεφάρμοστο και αναποτελεσματικό. 

Και με τα νέα κυβερνητικά μέτρα, οι επιχειρήσεις της εστίασης εισέρχονται στον λαβύρινθο ενός άτυπου lockdown, αφού, εκτός των άλλων,  διαμορφώνονται συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού από επιχειρήσεις που αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο, όπως τα σούπερ μάρκετ κ.α. που διαθέτουν τα πάντα, ακόμη και οιονεί καφετέριες, εστιατόρια κλπ.  

Προκειμένου  να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα των επιχειρήσεων της εστίασης,. χρειάζονται μέτρα για την ενίσχυση της ρευστότητας, με τη  μετατροπή των ήδη χορηγηθεισών επιστρεπτέων ενισχύσεων σε μη επιστρεπτέες, με τη μετάθεση των πληρωμών τους, με νέα προγράμματα μη επιστρεπτέων ενισχύσεων, με τη μείωση του ΦΠΑ και  των ενοικίων, με ένα συνολικό  πρόγραμμα ρύθμισης των δανείων και οφειλών,ακόμη και (ενδεχόμενης) διαγραφής όσων δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της πανδημίας.και περαιτέρω στήριξής τους.

Η πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ για την εστίαση, που περιλαμβάνει κυρίως μικρομεσαίες επιχειρήσεις, εντάσσεται στη γενικότερη πολιτική  της για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. 

Θεωρώντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις «ζόμπυ» που δημιουργούν πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας,  προκρίνοντας τις συγχωνεύσεις («το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό») αντί των συνεργατικών σχημάτων και αντιμετωπίζοντας  την κρίση ως ευκαιρία προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, η κυβέρνηση επιχειρεί με νομοθετικές πρωτοβουλίες, με την αξιοποίηση των διαθέσιμων χρηματοδοτικών πόρων και με το νέο πτωχευτικό κώδικα, να συγκεντρώσει δραστηριότητες,  ρευστότητα και κέρδη σε μεγάλα και ισχυρά σχήματα, στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και να εξοβελίσει από την αγορά τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, που αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας. 

Αυτή η πολιτική κινείται παράλληλα με την πολιτική των τραπεζών, που θέτουν όρους και προϋποθέσεις χρηματοδότησης στους οποίους οι μικρομεσαίοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν και επομένως παραμένουν εκτός τραπεζικής χρηματοδότησης. 

Έτσι  επέρχεται η εκκαθάριση των μικρομεσαίων  επιχειρήσεων και η συσσώρευση υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. 

Αυτό μπορεί να αποτραπεί, αν υπάρξει συλλογική δράση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, των επιχειρηματιών και των εργαζομένων, με κοινές προτάσεις και αγωνιστικές κινητοποιήσεις. «Και ο Άγιος φοβέρα θέλει».