"Νυρεμβέργη": Ο Ναζί και ο ψυχίατρος ή πως να φέρετε στα...μέτρα σας μια "επική" περίοδο

Προφανώς, όταν κάποιος έχει δει κι έχει διαβάσει πλήθος έργων, ιστορικών ή μυθοπλαστικών, περί Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είναι λογικό ν' αντιμετωπίσει, αυτομάτως, με κριτική διάθεση, επιφύλαξη αλλά και περιέργεια μια κινηματογραφική ταινία όπως η "Νυρεμβέργη".

Η περιέργεια αφορά τον τρόπο με τον οποίο θ' αντιμετωπίσει ένας δημιουργός το υλικό του, σε ποια καταγραφή θα βασιστεί και, τελικά, ποιο στόχο έχει. Η ιστορία της ανθρωπότητας κατά το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα είναι τόσο καλά στοιχειοθετημένη που, υποτίθεται, πως δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για υποκειμενικές ερμηνείες και "στρεβλώσεις".

Φυσικά, υπάρχει και εκείνη η πλευρά της ιστοριογραφίας που στέκεται με συμπάθεια απέναντι στο ναζιστικό, εν προκειμένω, φαινόμενο, βασιζόμενη σε ιδεοληπτικές προσεγγίσεις, υπεκφυγές, "εξυπνακισμούς" και ρητορικές "ακροβασίες". Χαρακτηριστική περίπτωση, ο Άγγλος ιστορικός Ντέιβιντ Ίρβινγκ. 

Εδώ, το σενάριο- που έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης- βασίστηκε σ' ένα βιβλίο που βασίστηκε, με τη σειρά του, σ' ένα άλλο βιβλίο και, εν ολίγοις, περιγράφει τη σχέση μεταξύ του ψυχιάτρου Ντάγκλας Κέλλυ και του επιφανέστερου ναζί εγκληματία πολέμου που δικάστηκε στη Νυρεμβέργη το 1946, του Χέρμαν Γκαίρινγκ. 

Η ταινία φέρει επάνω της τη "σφραγίδα" του Βορειοαμερικανικού φιλελευθερισμού, του ουμανισμού και της ψυχαναλυτικής διάθεσης αλλά πάσχει σε μια σειρά από τα επιμέρους στοιχεία της.

Αναποφεύκτως, για δραματουργικούς λόγους, η ιστορία παρουσιάζεται αποσπασματικά- με αποτέλεσμα να επιτείνονται κάποια ερωτηματικά, όπως γιατί δίνεται έμφαση στο "μεν και όχι στο δε", γιατί επιλέγεται να παρουσιαστεί μια από τις εκτελέσεις- αυτή του Γιούλιους Στράιχερ- και με αυτό τον τρόπο, μάλιστα. 

Αλλά, εκεί που έχει μεγάλο "θέμα" η ταινία είναι στην επιλογή των ηθοποιών, οι οποίοι είναι διακεκριμένοι και αξιόλογοι αλλά εδώ, σε καμία περίπτωση, δεν δίνουν την... "επική" διάσταση που η ταινία θα ήθελε να έχει. Μάλιστα, θα λέγαμε πως ο μόνος που ξεχωρίζει είναι ο Ράσελ Κρόου (Γκάιρινγκ) αν και ο δεύτερος τη τάξει αξιωματούχος της ναζιστικής Γερμανίας παρουσιάζεται με εξωραϊστικό τρόπο, καθώς έτσι εξυπηρετείται ο πυρήνας της ταινίας.

Μια μέτρια ταινία- που θα μπορούσε να είναι μια καλή τηλεταινία-, που, ωστόσο, προσεγγίζει μια λιγότερο, πιθανώς, γνωστή πλευρά των συνεπειών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και, κυρίως, τις απαρχές της θεσμοθέτησης του Διεθνούς Δικαίου, όπως το γνωρίζουμε σήμερα.

Η...τραγική ειρωνεία, βέβαια, είναι πως, αυτή τη στιγμή, το Διεθνές Δίκαιο αλλά και υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ, έχουν καταστεί..."γραφικοί" σε περιπτώσεις όπως η γενοκτονία των Παλαιστινίων που, ω τι σύμπτωση, διενεργείται από το Ισραηλινό κράτος, αυτό, δηλαδή, που δημιουργήθηκε το 1947 λόγω και του ολοκαυτώματος που διενέργησε η ναζιστική Γερμανία.....

Η ταινία προβάλλεται στο Cineville Τρίπολης, καθημερινά, στις 20:00.