"Σπασμένη Φλέβα": Η, ενοχλητική, αλήθεια για ένα "success story" που πνέει τα λοίσθια...
Πίσω από το "φαίνεσθαι", υπάρχει η "χυδαία" πραγματικότητα και αυτή εμφανίζεται- ως "fragments"- στη νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη
Ο επιχειρηματίας Θωμάς Αλεξόπουλος είναι "βουτηγμένος" στα χρέη- σαν την Ελλάδα, θα λέγαμε- και προσπαθεί, απεγνωσμένα, να ξεφύγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Η, αυτο-ακυρωτική, όμως, τραγωδία παραμονεύει...
Πιο ώριμος παρά ποτέ, ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης, παρότι πιστός στον ιδιαίτερο, "εξπρεσιονιστικό νατουραλισμό" του και την, θα λέγαμε, εμμονή στη "σκληρή", αγοραία γλώσσα, παραδίδει, εν προκειμένω, μια ταινία η οποία καταφέρνει να λειτουργήσει ως "παραβολή" και, ταυτόχρονα, ως "δήλωση" σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση όχι μόνο όσον αφορά την ημεδαπή αλλά και το γενικότερο γίγνεσθαι, εν μέσω ανακατατάξεων, ακυρώσεων και πλήρους ιδιοτέλειας- ακόμα κι αν αυτή η τελευταία είναι συγκυριακή και, μερικώς, "αυτόματη" ή "μηχανιστική".
Η επιβίωση του ήρωα κρίνεται, εδώ, από την ικανοτητά του ως προς την αυτο- ακύρωση αλλά και την, γενικότερη, ένταξή του σ' ένα εξαχρειωμένο, ευτελές και, τελικά, απάνθρωπο πλαίσιο, σαν κι αυτό στο οποίο έχει πλήρως μετεξελιχθεί η μετανεωτερική κοινωνία, η οποία διατηρεί, ωστόσο, βασικά παραδοσιοκρατικά στοιχεία όπως η τοκογλυφία και η απροσχημάτιστη εκμετάλλευση του ενός ατόμου από το άλλο, εν είδει μιας ιδιότυπης "ζούγκλας", όπου κυριαρχεί το ένστικτο και η νευρολογική διέγερση.
Οι χαρακτήρες του Οικονομίδη είναι, εν πολλοίς, προσχηματικοί, ηθελημένα δομημένοι ως "καρικατούρες" και αντιπαθείς, ως προς το μέσο γούστο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως είναι και μη ρεαλιστικοί..
Εν προκειμένω, ο Βασίλης Μπισμπίκης- στον οποίο στηρίζεται, σχεδόν εξ ολοκλήρου η ταινία- δίνει μια ερμηνεία "στρατευμένη", απόλυτα ελεγχόμενη από το σκηνοθετικό "όραμα", βασισμένη στην εσωστρέφεια- παρά το γεγονός πως θα μπορούσε αυτή ευκόλως να "παρεξηγηθεί" ως εξωστρέφεια: Ο κεντρικός χαρακτήρας καθορίζεται από τα βλέματα, τις παύσεις και τις, φαινομενικά, μη "δραματικές" κινήσεις του και όχι το αντίστροφο.
Το "πρακτικό" αλλά και οντολογικό αδιέξοδο του πρωταγωνιστή είναι εμφανές κατά τις στιγμές (πλάνα σεκάνς) όπου αυτός βρίσκεται μόνος επί "σκηνής" και σε καμία περίπτωση όταν αλληλεπιδρά.
Δεν πρόκειται, φυσικά, για μια "τραγωδία αρχαιοελλληνικών διαστάσεων"- όπως διαβάσαμε κάπου- γιατί, αν μη τι άλλο, αυτές οι τραγωδίες, καλώς ή κακώς, έθεταν πολύ πιο ψηλά τον πήχυ, ποικιλοτρόπως και πολυσχιδώς.
Όμως, σίγουρα, πρόκειται για μια ταινία που εξελίσσει τον δημιουργό της, ως προς τη δραματουργική και αλλη επεξεργασία του μόνου θέματος που φαίνεται να τον απασχολεί: Αυτού της σύγχρονης, αθρώπινης κατάστασης.
Η ταινία προβάλλεται στο Cineville Τρίπολης, καθημερινά, στις 19:30 και στις 21:30
