Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα γραφής Μπράιγ (Braille), που έχει καθιερωθεί στις 4 Ιανουαρίου, η Τριπολίτισσα Φωτεινή Βυτόγιαννη παραχώρησε συνέντευξη στο arcadia 93.8 και τη δημοσιογράφο, Ευαγγελίνα Βόσνου.

Η Φωτεινή έχοντας ολοκληρώσει τις προπτυχιακές της σπουδές στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μη θέλοντας να σταθεί μόνο στον γενικό τίτλο της σχολής της που ήταν να γίνει νηπιαγωγός, επιδίωξε να επεκτείνει τις γνώσεις της. 

Αρκετοί φίλοι της, συνάδελφοι, της έλεγαν να ασχοληθεί με την ειδική αγωγή, να κάνει σύντομα ένα μεταπτυχιακό ώστε να μπορέσει να δουλέψει, γιατί ως απλή νηπιαγωγός στην Ελλάδα δύσκολα θα έβρισκε δουλειά.

Όμως όλο αυτό την πείσμωσε, σκέφτηκε πως πρέπει να ποθούμε τη γνώση ώστε να την αποκτήσουμε, να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε και να μπορούμε επίσης να τη μεταδώσουμε. 

Για το λόγο αυτό, ορμώμενη από την τελευταία πρακτική της σχολής της, η οποία της είχε δώσει μία γενική εικόνα της γραφής Braille, έψαχνε να βρει τρόπο να ασχοληθεί με την ειδική αγωγή αλλά σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.

"Ήθελα να ασχοληθώ με αυτό τον τομέα αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους", λέει χαρακτηριστικά.

Έτσι, λοιπόν, έκανε αίτηση στον Φάρο Τυφλών στην Καλλιθέα για να ξεκινήσει τα μαθήματα γραφής και ανάγνωσης Braille. 

"Για καλή μου τύχη, οι αιτήσεις γίνονταν μόνο για τις επόμενες δύο ημέρες. Στην αρχή έλεγα «εντάξει  αν προλάβω και αν με δεχτούν». Φεύγοντας από όλο αυτό θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει, ειδικά, αν σκεφτεί κανείς ότι συμπλήρωσα την αίτηση και προχώρησα τη σχετική διαδικασία μέσα σε λίγα λεπτά." 

"Πηγαίνοντας την πρώτη μέρα στον Φάρο Τυφλών, ένιωθα πολύ περίεργα όσο περίμενα να δω τον δάσκαλό μου, τους συμμαθητές μου – ευτυχώς είχα μία πολύ καλή μου φίλη μαζί- αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ, αν θα μάθω κάτι ουσιαστικό ή αν όλα τα έκανα τόσο παρορμητικά που δε θα μπορέσω να ανταπεξέλθω.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ανεβαίνοντας στην αίθουσα ο χώρος ήταν πολύ προσεγμένος, είχα ενθουσιαστεί που έβλεπα αίθουσα πληροφορικής, βιβλιοθήκες και γυμναστήριο και όλα αυτά με ταμπέλες της γραφής Braille, οι δε χώροι ήταν πλήρως διαμορφωμένοι με βάση τις ανάγκες των μη- βλεπόντων.

Μπαίνοντας στην μικρή μας αίθουσα βλέπω οκτώ διαφορετικές μηχανές γραφής της Braille και την έδρα του δασκάλου μας. Αφού καθόμαστε και γνωριζόμαστε όλες οι μαθητευόμενες έρχεται και ο δάσκαλός μας, ο κύριος Μπάμπης. Νομίζω κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, αμέσως γνωριστήκαμε μεταξύ μας, δεθήκαμε σαν τμήμα, οι υπόλοιπες εκπαιδευτικοί, κοινωνικοί λειτουργοί, μαθηματικοί που ήμασταν μαζί στο τμήμα περάσαμε έξι εβδομάδες υπέροχες. Είχαμε κοινά άγχη, κοινούς προβληματισμούς αλλά και κοινή θέληση όχι μόνο για να μάθουμε την γραφή Braille αλλά για να μπορέσουμε να μπούμε στη ζωή τους, να γίνουμε μέρος τους. 

Σε αυτό βοήθησε πάρα πολύ ο κύριος Μπάμπης, ο οποίος ως εκ γενετής μη βλέπων, μας έκανε να «δούμε» τόσα πράγματα όσα δεν έχουμε καταφέρει ως βλέποντες να «δούμε». Ο ίδιος μας έκανε να το θαυμάσουμε όντας εκτός των άλλων, απόφοιτος της Νομικής Αθηνών,  εξαιρετικός οικογενειάρχης  και εξαιρετικός φίλος- δάσκαλος.

Η γραφή Braille ήταν αρκετά απλή στην εκμάθηση της τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά και στα μαθηματικά. Μάθαμε να γράφουμε απλά γράμματα και συλλαβές ως και να γράψουμε και να μεταφράσουμε κείμενα . Ενδιάμεσα επισκέφτηκα το Μουσείο Αφής που ήταν κοντά στο Φάρο Τυφλών στην Καλλιθέα και συνειδητοποίησα ότι άρχισα να αλλάζω την καθημερινότητά μου στον τρόπο που διαχειρίζομαι το καθετί διαφορετικό από εμένα.

Θυμάμαι πως όποια συσκευασία είχαμε στο σπίτι με τρόφιμα, φάρμακα κτλ. ή ακόμα και στο ασανσέρ, παντού, προσπάθησα να εντοπίσω εάν έχει την γραφή Braille και αν ναι, να τη διαβάσω.

Προσπάθησα, επίσης, να παροτρύνω και τον περίγυρό μου να κάνει κάτι αντίστοιχο, να αναζητήσει τις «μαγικές» τελείες – γράμματα με τα οποία , βέβαια, είχαν έρθει μέχρι τότε σε επαφή καθημερινά αλλά τα προσπερνούσαν . Ακόμα, λόγω της καλής σχέσης που είχα με μία καθηγήτριά μου στη σχολή, είχα  την τύχη να έχω για λίγο διάστημα στο σπίτι μου το ειδικό μηχάνημα της γραφής Braille, το οποίο χρησιμοποιούσα για να γράφω και να εξασκηθώ, όχι στο πλαίσιο εξεταστικής διαδικασίας απλώς προς προσωπική εξάσκηση. 

 Προκειμένου να λάβω τη σχετική επάρκεια χρειάστηκε να εξεταστώ από επιτροπή στο Φάρο Τυφλών καθώς και από επιτροπή στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (Κ.Ε.Α.Τ.). Κατάφερα έτσι να μπορώ να εργαστώ ως εκπαιδευτικός στη μετάφραση κειμένων γραφής Braille συνδράμοντας και βελτιώνοντας , στο βαθμό που μπορώ, την καθημερινότητα παιδιών μη – βλεπόντων . 

Συνοπτικά, μέσα από τη διδασκαλία της γραφής Braille κατόρθωσα, θεωρώ, να βλέπω με τα μάτια του άλλου, να αναπτύξω την ενσυναίσθηση μου και να συνειδητοποιήσω ότι όλοι μπορούμε να φτάσουμε εκεί που θέλουμε με πείσμα, θέληση και προσπάθεια παρά τα όποια εμπόδια τυχόν παρουσιαστούν στον δρόμο μας."

Ούτως ή άλλως, «Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ» (όπως και αν την διαβάζει κανείς), λέει η Φωτεινή και συμφωνούμε!

Φωτεινή μου, σε ευχαριστώ για αυτήν την όμορφη συνέντευξη, εύχομαι μέσα από τη δική σου εμπειρία να παρακινήσεις κι άλλους ανθρώπους να ασχοληθούν με την εκμάθηση της γραφής και της ανάγνωσης Braille.