Ο εκ του ασφαλούς, εύκολος "πατριωτισμός" στην εποχή της εικόνας και των απλοϊκών εντυπώσεων
Η αντίδραση νέων της Τρίπολης μετά την ήττα της Ελλάδας από την Τουρκία στο Ευρωμπάσκετ, ήταν δείγμα "πατριωτισμού" ή.. κάτι άλλο..;
Εξαρτάται πως εκλαμβάνουμε το περιεχόμενο της έννοιας "πατριωτισμός". Σίγουρα, δεν αρκεί ν' ανεμίζει κανείς σημαίες και να φωνάζει χουλιγκανοειδή συνθήματα υπέρ της πατρίδας του- και εναντίον άλλων χωρών- για να θεωρηθεί "πατριώτης".
Στην πραγματικότητα, είναι πολύ δύσκολο κι επώδυνο να είναι κανείς, στις μέρες μας, τέτοιος. Προϋποθέτει μια ιδεαλιστική προσέγγιση επάνω στο ζήτημα του "έθνους- κράτους", κοινωνική συνείδηση, ενσυναίσθηση και, πάνω απ' όλα, αισθητική ή, αν προτιμάτε, ηθική καλλιέργεια.
Φυσικά, δεν ενοχλεί, φαντάζομαι, σχεδόν κανέναν η εικόνα νέων ανθρώπων που διατρανώνουν την αγάπη τους προς την πατρίδα. Γι' αυτό και οι, διαδικτυακές, αντιδράσεις ήταν από θετικές μέχρι αποθεωτικές για το δρώμενο.
Προφανώς, οι νεαροί είχαν προετοιμαστεί για νίκη της ομάδας μας αλλά γρήγορα, φαντάζομαι, κατάλαβαν πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί και αποφάσισαν να μην χάσουν την ευκαιρία, ούτως ή άλλως. Σίγουρα, δε, φρόντισαν να καταγραφεί η δραστηριότητά τους αυτή, ποικιλοτρόπως. Μεταξύ άλλων, και από ιστοσελίδες ή ομάδες ατόμων σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης που διέπονται από εθνικιστικές, ρατσιστικές αντιλήψεις.
Επί της ουσίας, θα πρέπει κάποιος να τονίσει στους ευειδείς νεαρούς- γονέας, δάσκαλος ή άλλος- πως ο "πατριωτισμός" αποδεικνύεται, σε καθημερινή βάση, με άλλες πράξεις και συμπεριφορές, πολύ πιο ουσιαστικές απ' αυτό που είδαμε στην πλατεία Αγίου Βασιλείου, προχθές, Παρασκευή.
Κι επειδή στη χώρα μας είδαμε "σημεία και τέρατα", με αφορμή, κυρίως, νίκες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, καλό θα ήταν να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα..
