Ο Γιώργος Παπαηλιού στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ "Μίκης Θεοδωράκης-100 χρόνια"

Ο Βουλευτής Αρκαδίας και Τομεάρχης Δικαιοσύνης του «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία» Γιώργος Παπαηλιού στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ «Μίκης Θεοδωράκης-100 χρόνια» , στη Ζάτουνα στις 21 Ιουνίου 2025

Ο Μίκης Θεοδωράκης υπήρξε ένας μεγάλος Έλληνας, αλλά και μία οικουμενική φυσιογνωμία.

Μία πολυδιάστατη προσωπικότητα, ένας άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης, μουσικοσυνθέτης, πολιτικός και πάνω απ΄ όλα αγωνιστής.

Ένας άνθρωπος του πολιτισμού, πέρα από σύνορα και «πάνω απ΄ τα σύννεφα», με την έννοια της μεγαλοσύνης.

Υπήρξε πολιτικός, όχι με την τρέχουσα έννοια του όρου, παρότι διετέλεσε βουλευτής, προδικτατορικά και μεταδικτατορικά.

Η πολιτική διάσταση της προσωπικότητάς του συνδέεται με το έργο του ως μουσικοσυνθέτη.

Ενέπνευσε και κινητοποίησε σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες χιλιάδες λαού προς την κατεύθυνση της προάσπισης και της διεύρυνσης των πανανθρώπινων αξιών, των ιδεών της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της διεθνούς αλληλεγγύης, και βέβαια του πολιτισμού.

Αλλά και ο ίδιος ήταν παρών και ενεργός σε όλους τους λαϊκούς αγώνες, των περιόδων της εθνικής αντίστασης, της μεταπολεμικής δημοκρατικής αφύπνισης, της αντιδικτατορικής πάλης, αλλά και μετά τη δικτατορία.
Ο Μίκης Θεοδωράκης θεωρούσε πατρίδα του την Αρκαδία. Και ήταν η πατρίδα του.

Στην Αρκαδία ανδρώθηκε και από τα «πανάρχαια, περήφανα, ανυπόταχτα, τίμια» «άπαρτα» αρκαδικά βουνά εμπνεύστηκε.

Και βέβαια από τη Ζάτουνα, όπου το «επίσημο» κράτος-η δικτατορία της χούντας, τον εκτόπισε. Τον τόπο εκτόπισής του, τον μετασχημάτισε σε φάρο αγώνα και παγκόσμιας αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, για τη δημοκρατία και την ελευθερία.

Ο Ελληνισμός, αλλά και η Ανθρωπότητα ταυτίστηκαν και εξακολουθούν να ταυτίζονται με το Μίκη Θεοδωράκη. Και αυτό, διότι με τη μουσική του, με την οποία μελοποίησε τις δημιουργίες μεγάλων ποιητών, κατέστησε την τέχνη λαίκό κτήμα, «μιλώντας» στην ψυχή και το στο νου, όχι μόνον όλων των Ελλήνων αλλά και όλων των λαών του κόσμου.

Στο στόμα τους, κυρίως στο στόμα του ελληνικού λαού, τα τραγούδια του έγιναν η φωνή της Ρωμιοσύνης, φωνή (ιστορικής) μνήμης, ευαισθησίας, έμπνευσης, αφύπνισης, αγώνα και ζωής.

Το πνεύμα και το έργο του μας υποδεικνύουν δρόμους αγώνα και πολιτισμού.

Η Πατρίδα μας, η Ανθρωπότητα, οι Λαοί του κόσμου έχουν ανάγκη να πορευτούν σ΄ αυτούς τους δρόμους, στους ζοφερούς, «ύπουλους», πολεμικούς καιρούς που ζούμε.

«Θέ΄ μου πρωτομάστορα μ΄ έχτισες μέσα στα βουνά
Θέ΄μου πρωτομάστορα μ΄ έκλεισες μέσ΄ στη θάλασσα».
«Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».