Μέσω του «Μουσείου Δημοτικής Εκπαίδευσης» προβάλλονται στοιχεία της δημοτικής εκπαίδευσης στην ελληνική επαρχία που αλληλοσυμπληρώνονται αλλά και αντιδιαστέλλονται, το παρελθόν και το παρόν, το άψυχο και το έμψυχο, η ανιδιοτελής προσφορά προς το σχολείο, τους μαθητές, την κοινωνία και ο πόθος για την κατάκτηση της γνώσης.   

Ένα κτίριο-κόσμημα από ζωντανός χώρος παροχής γνώσεων και δημιουργίας κατά το παρελθόν, μετατρέπεται σήμερα σε μουσείο αναμνήσεων και νοσταλγίας.  

Σε μίαν άλλη εποχή, στα δύσκολα, τα «πέτρινα» χρόνια, όταν η ελληνική επαρχία έσφυζε από ζωή, τα σχολεία λειτουργούσαν σε κάθε χωριό και ήταν γεμάτα με μαθητές που μοχθούσαν για την κατάκτηση της γνώσης και την πρόοδο, για να ξεφύγουν από τη μίζερη ζωή, τη φτώχεια, την απομόνωση. Η δε στάση ζωής των δασκάλων της εποχής είναι ακόμη και σήμερα, την εποχή της θεοποίησης του κέρδους και των εν ανεπαρκεία αξιακών προτύπων, υπόδειγμα για την εκπαιδευτική κοινότητα. 

Τις μέρες μας δεν αμφισβητείται το έργο του δημόσιου δημοτικού σχολείου της επαρχίας, που, με τη συμβολή άξιων εκπαιδευτικών, αναδεικνύεται σε φυτώριο δημιουργίας και επιτυχιών, σε μία εποχή, κατά την οποία οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι ραγδαίες, η γνώση αποτελεί το κατεξοχήν αναπτυξιακό εργαλείο αλλά και η διάπλαση «ανθρώπων» και ενεργών πολιτών συνιστά απαραίτητο όρο για τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού. 

Η ευθύνη για την πρόοδο της εκπαίδευσης βαρύνει κυρίως την πολιτεία, η οποία οφείλει να δώσει προτεραιότητα στην ελληνική περιφέρεια, που, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, εξακολουθεί να παραμένει γεννήτορας φωτισμένων μυαλών, τα οποία έχει ανάγκη ο τόπος.