Ο βουλευτής Αρκαδίας του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Γιώργος Παπαηλιού κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας  για την «προστασία της εργασίας …» στην Ολομέλεια της Βουλής (15.6.2021) ανέφερε μεταξύ άλλων: 

Το εργατικό δίκαιο αποτελεί κατάκτηση του κόσμου της εργασίας. Στον πυρήνα του βρίσκεται η σύμβαση εργασίας. Αυτή αρχικά αποτελούσε μία από τις ανταλλακτικές συμβάσεις, όπως όλες οι άλλες, στο πλαίσιο της ελευθερίας των συναλλαγών. 

Η σύμβαση εργασίας αποσπάστηκε από τις υπόλοιπες ανταλλακτικές συμβάσεις του αστικού δικαίου, διότι το αντικείμενό της, η παροχή εργασίας είναι συνυφασμένη με τον ίδιο τον άνθρωπο και δεν μπορεί να διαχωριστεί απ΄ αυτόν.

Κατά την παροχή της εργασίας, η εργατική δύναμη  προέρχεται και ταυτίζεται με τον ίδιο τον εργαζόμενο που είναι άνθρωπος με «σάρκα και οστά» αλλά και προσωπικότητα. 

Εξάλλου, ο εργαζόμενος, ως η αδύναμη πλευρά της εργασιακής σχέσης, δεν   διαπραγματεύεται επί ίσοις όροις με τον εργοδότη και επομένως χρήζει προστασίας.   

Έτσι «εγεννήθη» το εργατικό δίκαιο, ως αυτοτελές δίκαιο, σε σχέση με το αστικό δίκαιο, έχοντας μία προστατευτική διάσταση για τον εργαζόμενο.  

Στην εξέλιξή του (το εργατικό δίκαιο) απέκτησε την  εξαιρετικά σημαντική, κυρίαρχη διάσταση, τη συλλογική. Στις εργασιακές σχέσεις, η διαπραγμάτευση μεταφέρεται από το ατομικό στο συλλογικό επίπεδο, ώστε η πλευρά των εργαζομένων να μπορεί να διαπραγματεύεται με τον εργοδότη συλλογικά, μέσω των συνδικάτων, και συνακόλουθα, κατά το δυνατόν, επί ίσοις όροις. 

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που επικράτησαν, κυρίως την τελευταία δεκαετία του 20 ου και στις αρχές του 21 ου αιώνα, βάσει του συσχετισμού των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, επιχείρησαν και επιχειρούν να ακυρώσουν τη συλλογική διάσταση του εργατικού δικαίου, με τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος,  την υποβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την υπονόμευση ακόμη και την κατάργηση του δικαιώματος απεργίας, εν ολίγοις την πλήρη αποδιάρθρωση-την απορρύθμιση του (συλλογικού) εργατικού δικαίου. 

Έτσι επανέρχονται η ατομική σύμβαση εργασίας ως ο κυρίαρχος παράγοντας που διαπλάθει και ρυθμίζει τους όρους εργασίας και συνακόλουθα η ανισοτιμία των δύο μερών-των συμβαλλομένων στην εργασιακή σχέση, όπως επισημαίνεται και στην Έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής.

Προκειμένου να υποστηρίξει το νομοσχέδιο, η ΝΔ επιχειρηματολογεί, ότι, αφού υπάρχει «εργασιακή ζούγκλα» στην αγορά, ως δύναμη ρεαλισμού, αυτήν θεσμοθετεί και συνακόλουθα  απλώς την νομιμοποιεί. Άρα, η «εργασιακή ζούγκλα» παύει να είναι παράνομη και γίνεται νόμιμη («με τη βούλα» και με το νομοσχέδιο της ΝΔ).        

Αυτή είναι η πολιτική της ΝΔ. Επαναφέρει, και μάλιστα ενισχύοντάς τες, τις μνημονιακές πολιτικές, των οποίων το εργατικό δίκαιο υπήρξε το κυριότερο θύμα τους.   

Εξάλλου, με το που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η ΝΔ προώθησε ρυθμίσεις, οι οποίες κατήργησαν όσες ρυθμίσεις θεσπίστηκαν επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (μετά την έξοδο της χώρας από τα «μνημόνια») και αποκαθιστούσαν εργασιακές θεσμίσεις και δικαιώματα. 

Έτσι, με το νομοσχέδιο, η κυβέρνηση της ΝΔ, διαπνεόμενη από ακραία νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, επαναφέρει τη διαπραγμάτευση των όρων εργασίας στο ατομικό επίπεδο, ενισχύοντας αυτή τη μεταφορά και με την υπονόμευση-τη θεσμική ακύρωση της συλλογικής αυτονομίας, της συνδικαλιστικής δράσης και του δικαιώματος στην απεργία. Και αυτό,  παρά την πανδημία που έχει οδηγήσει ακόμη και φιλελεύθερες-συντηρητικές κυβερνήσεις να αναθεωρήσουν κάποιες από τις ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις τους και να επαναφέρουν σε ευαίσθητους τομείς, όπως η εργασία και η υγεία,  την κρατική και τη συλλογική παρέμβαση, ώστε τουλάχιστον σε αυτά τα πεδία να μην αφήνονται όλα στην αυθαιρεσία της αγοράς.      

Συμπερασματικά, το νομοσχέδιο πλήττει όλη την κοινωνία, τους εργαζόμενους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, τους άνεργους, τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, αλλά και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, οι οποίοι θα είναι οι αποδέκτες της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων.  Εν τέλει καταδικάζει τη νέα γενιά σε ένα μέλλον φθηνής, ελαστικής εργασίας και εργασιακής επισφάλειας χωρίς δικαιώματα, οδηγώντας έτσι τους νέους σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό. Σε αυτό το πλαίσιο, επαναφέρει τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων πολλά χρόνια πίσω. 

Ο Υπουργός Εργασίας είπε, ότι δεν μπορούν να υπάρχουν επιχειρήσεις με τους εργαζόμενους «στα κεραμίδια». Προφανώς εννοεί τους εργαζόμενους που έχουν δικαιώματα, διαμαρτύρονται, συνδικαλίζονται, κινητοποιούνται, διεκδικούν, απεργούν, μ΄ άλλα λόγια τα ασκούν. 

Αυτή είναι η αντίληψη της ΝΔ, θεωρεί τα εργασιακά δικαιώματα, το πολύ-πολύ απλές διακηρύξεις και την άσκησή τους  διάπραξη παράνομων πράξεων. Γι΄ αυτό και τα υπονομεύει, τα ακυρώνει, τα καταργεί.