Η επέτειος του χουντικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 ανακαλεί μνήμες μιας εποχής τραγικής για τον τόπο, από την  οποία μπορούν να αντληθούν διδάγματα για το παρόν και το μέλλον.

Εγγενή στοιχεία κάθε δικτατορικού καθεστώτος, και αυτού της  21ης Απριλίου 1967, είναι ο αυταρχισμός, η βία, ο στραγγαλισμός των ελευθεριών, η μονοφωνία, η «σιγή νεκροταφείου», η απαγόρευση και ο αποκλεισμός ιδεών, απόψεων και δράσεων που δεν είναι συμβατές με την αντίληψη των σφετεριστών της Δημοκρατίας.

Σήμερα, υπό άλλες, διαφορετικές συνθήκες, και συγκεκριμένα υπό καθεστώς νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που οδηγεί στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας,  τα ίδια στοιχεία με άλλο μανδύα εμφανίζονται ως «κανονικότητα» και οδηγούν σε ένα εφιαλτικό «1984».

Σε αυτό το πλαίσιο, οι υποκλοπές, η μονόπλευρη προβολή της μιας άποψης, ο εξοβελισμός ή η διαστρέβλωση των άλλων, η αστυνομική βία συνιστούν «σήματα κατατεθέντα» του «συστήματος Μητσοτάκη» της απερχόμενης κυβέρνησης της ΝΔ.

Οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της οπισθοδρόμησης, προκειμένου να ενισχύσουν τα «μεγάλα και ισχυρά» συμφέροντα της ολιγαρχίας  που εκπροσωπούν, επιχειρούν να μετατρέψουν την πολλαπλή κρίση, που η πολιτική τους δημιουργεί και επιτείνει, σε ευκαιρία οικοδόμησης ενός καθεστώτος μιας «ανάπηρης» δημοκρατίας.  

Εξάλλου ο  φασισμός και η ακροδεξιά, που παραπέμπουν ανοιχτά στην παράδοση και τις πρακτικές της χουντικής περιόδου και άλλων περιόδων βαρβαρότητας, καραδοκούν. 

Οι δημοκρατικές δυνάμεις έχουν χρέος να επαγρυπνούν, ώστε να τις  αποκρούσουν.

Οι κοινωνικές δυνάμεις της παραγωγικής δημιουργίας, της εργασίας, της περιφέρειας, της νεολαίας και οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις, οφείλουν να αντιταχθούν σε αυτό το καθεστώς.

Και ταυτόχρονα να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο προοδευτικής  διακυβέρνησης, με τη στήριξη και τη συμμετοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας.