Η κρίση, η οικονομική ανασφάλεια, οι μεταβολές-προς το δυσμενέστερο- σε βασικούς δημοσιονομικούς παράγοντες και η υψηλή φορολόγηση, σίγουρα δρουν καταλυτικά στο παραπάνω γεγονός.

Παρ' όλα αυτά, σχεδόν κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται σοβαρά με το θέμα αυτό, γεγονός, εν μέρει, φυσιολογικό αφού  οι περισσότεροι από εμάς ασχολούμαστε με την παρούσα, ατομική μας κατάσταση, η οποία, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, έχει καταστεί πολύ χειρότερη.

Απ' την άλλη, η κρατική μέριμνα ως προς το δημογραφικό πρόβλημα, έχει εκμηδενιστεί, λόγω της οικονομικής δυσχέρειας  και φαντάζει ιδιαίτερα δύσκολο το να γίνουν οι επιβεβλημένες κινήσεις προς τόνωση του αριθμού των γεννήσεων στη χώρα, αφού η Ελλάδα δεν έχει την απόλυτη ευχέρεια ως προς την διάθεση των όποιων οικονομικών της πόρων.

Μια λύση ανάγκης, θα ήταν η αφομοίωση τέκνων αλλοδαπών (προσφύγων, κατά κύριο λόγο), οι οποίοι καταφεύγουν στη χώρα μας και δεν μπορούν να προωθηθούν βορειότερα. Ωστόσο, αυτή η λύση παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες, καθώς δεν είναι μόνο τα δυσεπίλυτα γραφειοκρατικά προβλήματα που την καθιστούν σχεδόν ανεφάρμοστη, αλλά και οι παραδοσιακές δομές και αγκυλώσεις του νεοελληνικού, κοινωνικού μορφώματος. Όμως, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν αυτά, τέτοιες ενέργειες προϋποθέτουν διοικητικές ικανότητες που, φευ, δεν θα λέγαμε πως χαρακτηρίζουν τον κρατικό μας μηχανισμό. 

Είναι βέβαιο πως αν δεν αντιμετωπιστεί γρήγορα η μείωση του πληθυσμού, σύντομα θα έχουμε μπροστά μας μια δημογραφική "βόμβα". Σκεφθείτε, επίσης, πως το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει, λίγο ως πολύ, ολόκληρη η Ευρώπη, κυρίως δε ο "σκληρός" της πυρήνας.

Στο τέλος, φοβόμαστε, πως θα επανεμφανιστούν ραδιοφωνικά σποτάκια τύπου:  "Γεννήστε γιατί  χανόμαστε", "Η ζωή είναι χαρά μόνο με δυο τουλάχιστον παιδιά", συνδυαζόμενα με τηλεοπτικά και ιντερνετικά αντίστοιχα, γεμάτα εικόνες από διαφημιστικά τυριών, απορρυπαντικών και οικιακών συσκευών που, στο μυαλό πολλών δυτικών, εκφράζουν την οικογενειακή ευτυχία...

Την ίδια στιγμή, τα παιδιά έχουν "προβιβαστεί" σε φορολογικά τεκμήρια και ο μισθός ενός νεοδιοριζόμενου εργαζομένου στο δημόσιο τομέα, αγγίζει το ιλλιγιώδες ποσό των...600 ευρώ!

Με δεδομένο πως πολύ μεγάλο μέρος της οικονομικής μας δραστηριότητας στηρίζεται στην ύπαρξη μικρών παιδιών, δεν τα βλέπουμε ρόδινα τα πράγματα...