Ο νομπελίστας, Ιταλός δημιουργός, υπήρξε μια απ' τις εμβληματικότερες μορφές της παγκόσμιας τέχνης, ειδικά κατά τις δεκαετίες του '60 και του '70.

Έντονα πολιτικοποιημένος και πάντα έτοιμος να υπερασπιστεί όσους καταπιέζονταν λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων, δημιούργησε, μαζί με τη σύντροφό του Φράνκα Ράμε, αρκετά κοινωφελή ιδρύματα, με σκοπό την ανακούφιση δοκιμαζομένων μειονοτήτων αλλά και την εξασφάλιση εκπαίδευσης σε παιδιά φτωχών οικογενειών.

Γνωστότερα έργα του Φο- ο οποίος είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και στη χώρα μας- είναι τα : "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω", "Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού" και "Mistero Buffo". Tο τελευταίο αυτό έργο, μια απολαυστική σάτιρα της καινής διαθήκης που αντλεί έμπνευση από τα λαϊκά θεάματα του ιταλικού μεσαίωνα, "κόστισε" στον Ντάριο Φο τον αφορισμό απ' την Καθολική Εκκλησία. Ο αφορισμός, φυσικά, έπαψε να υφίσταται όταν ο Ντάριο Φο πήρε το νόμπελ.....

Τα τελευταία χρόνια, ο Φο υποστήριξε το "Κίνημα των Πέντε Αστέρων" του Μπέπε Γκρίλο, προκαλώντας ποικίλα σχόλια γι' αυτή του την επιλογή. Κατ' εμέ, ήταν μια ακόμη επιλογή που δείχνει την πνευματική ανεξαρτησία του Ιταλού θεατρανθρώπου, μια ανεξαρτησία που μπορεί, φυσιολογικώς, να οδηγήσει τον οποιονδήποτε σε εξεζητημένες ή λανθασμένες κρίσεις και επιλογές.

Η θέση του Ντάριο Φο στις κορυφαίες θέσεις της ευρωπαϊκής, πολιτιστικής ιστορίας είναι, έτσι κι αλλιώς, εξασφαλισμένη....