Αναμένεται κάτι ανάλογο και στα Πανεπιστήμια- εκεί, βέβαια, το διακύβευμα είναι διαφορετικό και η αντίδραση της Πολιτείας θα είναι, φανταζόμαστε, πιο...."σκληρή". Στην περίπτωση των Λυκείων, η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, απλά, ανακοίνωσε πως τα μαθήματα στα υπό κατάληψη σχολεία θα γίνονται "εξ αποστάσεως" και θα παίρνονται, κανονικά, απουσίες. Μάλιστα...

Η ίδια αυτή ηγεσία υποστήριζε, πριν από λίγες ημέρες, πως τα μαθήματα πρέπει να γίνονται "πάση θυσία" με φυσική παρουσία των μαθητών, γι' αυτό και επιβλήθηκαν απανωτά τεστ στους μαθητές που φοιτούν σε τμήματα όπου "ανιχνεύεται" κρούσμα κορωνοϊού.

Καταρχάς, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως τα αιτήματα των μαθητών είναι, τουλάχιστον, εύλογα. Από την άλλη, είναι, επίσης, δεδομένο, πως στην περίπτωση των καταλήψεων της Τρίπολης, οι σχετικές αποφάσεις προφανώς και πάρθηκαν από μειοψηφίες, που θεώρησαν "πρακτικότερο" να κλείσουν τα σχολεία απευθείας, χωρίς προηγουμένως να έρθουν σ' επαφή με τους άλλους εμπλεκόμενους. Αν τυχόν ήρθαν και δεν βρήκαν ανταπόκριση, θα έπρεπε να το δημοσιοποιήσουν αυτό.

Σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί κανείς, σοβαρά, να υποστηρίξει πως η μέχρι τώρα διαχείριση της πανδημικής περιόδου εκ μέρους της Πολιτείας ήταν επιτυχημένη- και στην Παιδεία. Το "κάνουμε ότι μπορούμε" είναι, κι εδώ, ο μοναδικός σχεδιασμός. 

Επίσης, ήταν, κατά την άποψή μας, λάθος ν' αλλάξει, εν μέσω πανδημίας, ο τρόπος εισαγωγής των αποφοίτων Λυκείου στην ανώτατη εκπαίδευση. Θα έπρεπε, ειδικά τώρα, να δοθεί μια ελάχιστη ευκαιρία προσαρμογής των μαθητών- αλλά και των γονέων- στα νέα δεδομένα. Το αποτέλεσμα ήταν, όντως, η μεγιστοποίηση του ήδη υφιστάμενου καθεστώτος της ανισότητας μεταξύ των υποψηφίων, αναλόγως, κυρίως, των οικονομικών δυνατοτήτων που έχουν οι γονείς τους. 

Ωστόσο, τα παραπάνω δεν αποτελούν "δικαιολογία" για τη στάση μερίδας των μαθητών, που δεν θα έπρεπε να συμπεριφέρονται ως "παρωχημένοι συνδικαλιστές" αλλά ως φορείς μιας πιο δυναμικής και υπεύθυνης στάσης, σχετικά με τα ζητήματα που τους αφορούν. Το μόνο που καταφέρνουν, στην παρούσα φάση, οι "καταληψίες" είναι να καθιστούν το, ενίοτε, αναγκαίο "εργαλείο" της κατάληψης, σε μια αδιέξοδη "γραφικότητα", με την οποία δεν ασχολείται πλέον κανείς και δεν οδηγεί πουθενά- καθώς, μάλιστα, έχει "καταντήσει" μια βραχύβια ρουτίνα, χωρίς μαζική συμμετοχή.

Η κατάσταση θυμίζει, κάπως, το "παραμύθι του ψεύτη βοσκού" και, τελικά, ευνοεί τους, όποιους, σκοπούς μιας ανεπαρκούς και αδιάφορης, για το δημόσιο σχολείο, πολιτικής ηγεσίας.