Ορισμένοι μπορεί να μην ζούσαν στους δρόμους, όμως το όνομα τους έμεινε στα πρακτικά της πόλης γιατί οι ίδιοι ήταν ιδιαίτερες προσωπικότητες!

Στους δρόμους της Τρίπολης θα ακούσεις μέχρι και σήμερα ιστορίες για τους συγκεκριμένους ανθρώπους, γιατί αυτοί οι "τύποι" είναι στενά συνδεδεμένοι με την ηλικία πολλών από εμάς και συνδεδεμένοι με τα δρώμενα της πορείας της ζωής της Τρίπολης.

Μια έρευνα που πραγματοποίησε το arcadia938 και κατάφερε να ανασύρει από τη λήθη κάποια γεγονότα, κάποιες εικόνες και σκηνές από την Τρίπολη του παρελθόντος.
Οι "Γραφικοί Τύποι της Παλιάς Τριπολιτσάς" που θα αναφερθούμε είναι οι:

Θοδόσης ο Ρακοσυλλέκτης, Νώτης ο Τουρνικιώτης, ο Κούλης, Θεοδόσης ο Ψιμούλης, η Δημητρώ και η Ελένη η Μπαρμπούτω.

Ο Θοδόσης ο Ρακοσυλλέκτης

Ένας τίμιος, με όλη τη σημασία της λέξης και αγαθός τύπος στην Τρίπολη ο Θοδόσης, ο αποκαλούμενος ρακοσυλλέκτης. Ένας τύπος που δεν απασχολούσε κανέναν, δεν γινόταν φόρτωμα σε κανέναν. Ζούσε μόνος του χωρίς να ζητιανεύει και να είναι φορτικός σε κανέναν.

Έτρωγε ό, τι έβρισκε μόνος του, όχι ό, τι του έδιναν, διότι δεν το ήθελε αυτό, το θεωρούσε ίσως υποτιμητικό να ζει εις βάρος των άλλων συνανθρώπων του. Κοιμόταν όπου έβρισκε χωρίς να ενοχλεί κανέναν. Δεν ζητούσε βοήθεια από κανέναν και δεν δεχόταν καμία οικονομική βοήθεια.

Ο Θεοδόσης έγινε τρόφιμος του Δεκάζειου Γηροκομείου της Τρίπολης. Οι ασχοληθέντες με το θέμα Θοδόσης Ρακοσυλλέκτης, έστω χιουμοριστικά, όταν τον ρώτησαν: "πώς περνάς εδώ στη νέα σου κατοικία;"  τους απάντησε: "ρωτήστε τις νοσοκόμες". Την εποχή εκείνη ήταν 80 ετών.

Μετά από λίγο διάστημα απεβίωσε… Αυτός ήταν ο Θοδόσης ο Ρακοσυλλέκτης.

Έζησε αθόρυβα χωρίς να ενοχλήσει κανέναν για τη διαβίωση του, ούτε για το φαΐ του, ούτε για τον ύπνο του.

Ο Νώτης ο Τουρνικιώτης

Να και ένας πολύ καλός τύπος της Τρίπολης. Επαγγελματίας αυτοκινητιστής και ακόμα πολύ εύθυμος άνθρωπος και πολύ καλός καλαμπουρτζής στις παρέες του.
Έτσι, λοιπόν, κάποτε σκέφτηκε να διακωμωδήσει τον προεκλογικό αγώνα και τους υποψήφιους και βρήκε τον εξής τρόπο να δώσει στο λαό να καταλάβει τι εστί προεκλογικός αγώνας και υποψηφιότητες. Προέβη στην εξής δήλωση: "ο Νώτης ο Τουρνικιώτης κατεβαίνει ως ανεξάρτητος υποψήφιος της περιοχής μας και ζητάει την ψήφο του λαού, για να τους εξυπηρετήσει".

Νοίκιασε δύο αμαξάκια της εποχής εκείνης και ξεκίνησε ντυμένος κατάλληλα τον προεκλογικό του αγώνα. Όσοι πληροφορήθηκαν αυτό το γεγονός κατέκλυσαν την κεντρική πλατεία και τα πεζοδρόμια χειροκροτώντας και ζητωκραυγάζοντας για την υποψηφιότητα του Νώτη.

Έτσι με αυτό τον τρόπο ο Νώτης παρουσιαζόταν στο λαό και υποσχόταν ότι το σώμα και τις πνευματικές ικανότητές του τις κουβαλάει μαζί του για να εξυπηρετεί το λαό.

Ο Κούλης (Έζησε προ της Κατοχής)

Ο Κούλης καταγόταν από οικογένεια της υψηλής κοινωνίας της τότε εποχής και λεγόταν Κυριάκος. Ήταν ένας άλλος τύπος της Τρίπολης και ολίγον νευρικός.

Είχε χαρακτηριστική εμφάνιση αφού ήταν κουτσός (το ένα του πόδι ήταν πολύ πιο κοντό από το άλλο).

Η ζωή δεν του φέρθηκε καλά αφού έμεινε από πολύ μικρός ορφανός και μόνος από οικογένεια.

Προσπαθούσε να συντηρεί μόνος τον εαυτό του "με ένα πιάτο στο χέρι". Γυρνούσε στις γειτονίες της Τρίπολης και παρακαλούσε της νοικοκυρές να του δώσουν φαγητό. Όταν τύχαινε να μην του δώσουν, φώναζε από την πείνα του "κίσσες- μπίσες- δίξες- κουρούνες- με φάγατε".

Τα "χτυπήματα" της ζωής μπορεί να του προκάλεσαν και την μεγάλη νευρασθένεια που είχε, τον όχι καλό τρόπο να συμπεριφέρεται.

Λένε ότι απεβίωσε το 1959.

Ήταν όμως ο Κούλης: ο καλλίφωνος, ο χορωδός, έψελνε και συνόδευε, ως λένε και τον επιτάφιο της Αγίας Βαρβάρας.

Από την εφημερίδα "Οδός Αρκαδίας", Φύλλο 45, Νοέμβριος 1997

"Ο Κούλης ήταν ένας θρύλος για την Τριπολιτσά! Κουτσός, ασχημομούρης, κακός. Αυτό το ταγάρι, που το κουβαλούσε πάντα, δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είχε μέσα, όμως πέτρες είχε τις οποίες εκσφενδόνιζε με τέτοια δύναμη που, έτσι και σ’ έπιανε, σε σκότωνε! Ο Κούλης, τελικά, κλείστηκε στο Δρομοκαΐτειο… Κι ενώ όλοι πιστεύαμε, ότι ο Κούλης πέθανε, ο ωραίος Θοδόσης Ψιμούλης, εκεί στα τέλη της 10ετίας του ’70 μ’ αποκάλυψε, ότι ο Κούλης πέθανε στο Δαφνί μάλλον το 1977!"

Ο Θοδόσης ο Ψιμούλης

Ένας καλός, δημιουργικός τύπος στην Τρίπολη και χιουμορίστας ήταν ο Θοδόσης ο Ψιμούλης.

Γκαρσόνι τα παλιά του χρόνια, ώσπου αποφάσισε και έγινε καταστηματάρχης, όπου στο κατάστημα του έβρισκες τα πάντα. Από καραμελικά, είδη ζαχαροπλαστικής και διάφορα ψιλικά είδη εμπορίου και ακόμα είδη βιβλιοπωλείου.

Με το πηγαίο ταλέντο του κατόρθωσε να ανοίξει το ζαχαροπλαστείο, στην αρχή της οδού Γορτυνίας και με την ευρηματικότητα του εφάρμοσε κατά πρώτον το σύστημα της μίζας. Έτσι η πελατεία μεγάλωνε και ο Θοδόσης γινόταν τραβηχτικός και γνωστός.

Ακόμα την κατοχή, που ο κόσμος πεινούσε και τα χρήματα τότε δεν είχαν καμία αξία, ο Θοδόσης για να συναλλάσσεται σύντομα με τους πελάτες του, διότι ήταν μεγάλη χασομέρια είτε να παίρνει τα χρήματα είτε να δίνει ρέστα, σκέφτηκε ένα κόλπο για σύντομη εξυπηρέτηση. Το ζύγισμα των χάρτινων χρημάτων. Ζύγιζε τα χαρτονομίσματα επί της τιμής του χαρτονομίσματος και αμέσως έβγαζε τι πρέπει να δώσει ρέστα. Φαντάζεστε τι πλάκα γινόταν με αυτό το σύστημα, άλλωστε τα χρήματα δεν είχαν καμία αξία.

Ήταν αναρίθμητα τα κόλπα του Θοδόση....

Η Δημητρώ

Η Δημητρώ από το Περθώρι, ήταν μια γυναίκα που είχε ερωτευθεί τον Αμερικάνο Αϊζενχάουερ και πίστευε ότι και αυτός ενδιαφερόταν γι’ αυτή, με αποτέλεσμα να αναμένει η δύστυχη να έχει αίσιο τέλος αυτή η επιθυμία της, να παντρευτεί τον Αϊζενχάουερ, όπως άλλωστε της το είχε υποσχεθεί και αυτός. Έτσι έλεγε η Δημητρώ.

Έτσι φορούσε κάτι αμερικάνικα ρούχα, που ήταν όμοια με εκείνα που φορούσαν τις απόκριες, κρεμούσε επάνω της καδένες, βραχιόλια, σκουλαρίκια, διάφορα κολιέ και ότι άλλο φαντάζεσθε, βαφόταν με κραγιόν, έβαζε πούδρες και ερχόταν στην Τρίπολη και κορδαριστή περιφερόταν στους δρόμους σαν υποψήφια νύφη του Αϊζενχάουερ.

Λέγεται μάλιστα ότι τη Δημητρώ την έντυσαν "Μις Περθώρι" και τη φωτογράφισαν για να τη στείλουν στο γαμπρό τον Αϊζενχάουερ, που ήταν επιθυμία του, αφού έλεγε ότι της ζήτησε τη φωτογραφία αυτή ο γαμπρός σε τηλεφωνική επικοινωνία μαζί της. Εννοείται ασφαλώς ότι πιθανόν το τηλεφώνημα ήταν σκηνοθεσία. Επικεφαλής των όσων διαδραματίζονται γύρω από το θέμα Δημητρώ, ήταν ο μεγάλος πλακατζής σε τέτοιες περιπτώσεις και που σκηνοθετούσε τα πάντα, ο Θοδόσης ο Ψιμούλης.

Η Ελένη η Μπαρμπούτω

Η Ελένη ήταν προοδευτική για την εποχή εκείνη. Την είχαν ονομάσει Μπαρμπούτω διότι σύχναζε, σε παρέες με άντρες, που έπαιζαν ζάρια και ασφαλώς έπιναν και το κρασάκι τους.

Έπαιζε ζάρια (μπαρμπούτια) με τους άνδρες γι’ αυτό την φώναζαν Μπαρμπούτω, έπινε αρκετά και ήταν και αθυρόστομη. Οι γυναίκες τότε ήταν δύσκολο να κάνουν τη ζωή της Ελένης και όσοι την ήξερα, την περιγελούσαν. Αυτή τους έβριζε σαν αθυρόστομη που ήταν και δημιουργείτο μια πλάκα, ένας χαβαλές και ο κόσμος το διασκέδαζε.

Η πλάκα με την Ελένη γινόταν και όταν ήταν ξεμέθυστη, όταν περνούσε από την πιάτσα, όπως χασάπικα, μανάβικα, από την αγορά γενικώς.

Γι’ αυτούς τους ελάχιστους, που για διάφορους λόγους γίνονται γνωστοί στην πόλη, ίσως υπάρχει μια θέση στην τοπική Ιστορία, καθώς η Μνήμη αναθυμάται τα ακραία- τα πολύ σπουδαία και τα πολύ ταπεινά.

Και να τονίσουμε και κάτι σημαντικό, οι Τριπολίτες, αυτούς τους "τύπους" δεν τους περιγελούσαν, τουναντίον τους συμπαθούσαν και διασκέδαζαν με τον τρόπο που λειτουργούσαν, με τον τρόπο ζωής τους και τον τρόπο συμπεριφοράς τους.

ΠΗΓΗ: "Γραφικοί Τύποι Της Παλιάς Τριπολιτσάς"  Βασίλης Κων. Μουγκοπέτρος