Ίσως φταίει το γεγονός πως, στο όνομα της δήθεν "κυβερνησιμότητας", η σημερινή Κυβέρνηση έχει, στην ουσία, "ακυρώσει" τα αιρετά όργανα και τα έχει, εν πολλοίς, καταστήσει "διακοσμητικά στοιχεία";

Θα ήταν, άραγε, καλύτερη η κατάσταση αν οι αποφάσεις τους "έπαιζαν" όντως αποφασιστικό ρόλο σε μια σειρά από θέματα στα οποία τώρα καλούνται, απλά, να εκφράσουν "γνώμη"- η οποία σπανίως λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από την κεντρική εξουσία..;

Επιχειρήματα υπάρχουν, υπέρ και κατά. Στα "υπέρ" μιας ενισχυμένης αυτοδιοίκησης είναι, μεταξύ άλλων, η επαρκέστερη γνώση των τοπικών προβλημάτων και ιδιαιτεροτήτων, η άμεση επαφή με το κοινωνικό σύνολο, η δυνατότητα γρήγορης παρέμβασης στη "ρίζα" ενός προβλήματος ή μιας κρίσης, πριν πάρουν διαστάσεις.

Στα "κατά", είναι η, έτσι κι αλλιώς, "κομματικοποίησή" της, η "ρουσφετολογική" της φύση, ο φατριασμός, η αντικειμενική- είτε από αδυναμία είτε από απάθεια και αδιαφορία- έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων από την πλευρά μερίδας των αιρετών, η "προσκόλληση" σ' εθιμικές αντιλήψεις και παρωχημένες πρακτικές και η, διαχρονική, εξάρτηση που, ούτως ή άλλως, υπάρχει σε σχέση με την κεντρική διοίκηση. Στοιχεία, δηλαδή, που παρατηρούνται και στην κεντρική πολιτική σκηνή, εν αφθονία, απλά εκφράζονται διαφορετικά

Το "πείραμα" της απλής αναλογικής- που δεν είναι δα πρωτόγνωρο-, θα μπορούσε να λειτουργήσει εάν στηριζόταν σ' ένα πολύ πιο συγκεκριμένο, εφαρμόσιμο και "αυτοκέφαλο" σύστημα Ομοσπονδιακής διακυβέρνησης- ανάλογο με αυτό που ισχύει σε χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Δυστυχώς, ποτέ δεν υπήρξε η πολιτική βούληση στην Ελλάδα για κάτι τέτοιο. Σίγουρα δεν ήταν ποτέ μέρος της "πολιτικής φιλοσοφίας" του ιδεολογικού χώρου που εκπροσωπεί το κυβερνών κόμμα, το οποίο σπεύδει να καταστήσει την αυτοδιοίκηση ακόμα πιο "ελέγξιμη", μέσω του νέου εκλογικού νόμου, όντας βέβαιο πως έχει το "πάνω χέρι". Περιπτώσεις, άλλωστε, "ανταρτών" είναι δύσκολο να ευδοκιμήσουν μέσα σ' έναν "στίβο" πολιτικής ορθότητας. Είναι δεδομένο πως το μόνο που φοβάται η σημερινή ηγετική ομάδα της Ν.Δ. είναι ο "πατριωτικός λαϊκισμός" εκ δεξιών..

Σε γενικές γραμμές, επίσημα εκπεφρασμένη, αντίληψη που υφίσταται, εντός Ν.Δ., σε σχέση με την "τοπική αυτοδιοίκηση" είναι πως "μαστίζεται" από διαφθορά, ανικανότητα κι, επίσης, είναι "αφερέγγυα"- ότι δηλαδή, ουσιαστικά, πιστεύεται και για το σύνολο των Ελλήνων πολιτών. Στην ουσία, πρόκειται περί "αυτοεκπληρούμενης προφητείας", καθώς διαιωνίζεται μια πλασματική, δογματική νοοτροπία ως προς τη λειτουργία και το ρόλο της αυτοδιοίκησης.

Πραγματικά, δεν βλέπουμε που ακριβώς συνίσταται η "υπεροχή" των ταγών της κεντρικής πολιτικής σκηνής σε σχέση μ' αυτούς της αυτοδιοίκησης.. Στην κατά πολύ μεγαλύτερη προβολή των πρώτων από τα ΜΜΕ; Ακόμα κι αυτό, την εποχή των social media αλλά και της τοπικής ανάπτυξης των Media εν γένει, δεν ισχύει.. Ειδικά, στις ανεπτυγμένες, φιλελεύθερες και σχετικά "υγιείς" οικονομικά κοινωνίες..

Μήπως, τότε, η "υπεροχή" έγκειται στα προσόντα και την "τριβή" των πολιτικών "εθνικής εμβελείας" με σημαντικά ζητήματα; Μα, ίσα ίσα, που στη σύγχρονη, ψηφιακή εποχή, μπορεί ο καθείς να έχει γνώση και θέση για μια σειρά από θέματα που, πιθανώς, παλαιότερα ν' αγνοούσε ή να μην ήταν σε θέση να εξετάσει. Άρα, το θέμα δεν είναι, σε καμία περίπτωση, "ποιοτικό" αλλά, κυρίως, "ποσοτικό".

Η βασική διαφορά μεταξύ των αιρετών "καριέρας" στην Ελλάδα δεν έγκειται στην "αναγνωρισιμότητά" τους, αλλά στο πόσα χρήματα- δυνητικά- διαχειρίζονται. Από εκεί προκύπτει η επιρροή, η ισχύς και, τελικά, η ίδια η πολιτική "παραγωγικότητά" τους. Εάν έχεις μια αυτοδιοίκηση χωρίς πόρους, "αναγκασμένη" συνεχώς να προσπέφτει στο κράτος για βοήθεια, εγκλωβισμένη μεταξύ των ελεγκτικών μηχανισμών από τη μια και των, συχνά, ηθελημένα αλληλοαναιρούμενων νόμων της πολιτείας από την άλλη, θα έχεις, συνεχώς, τοπικά αιρετά συμβούλια αδρανή, αποδυναμωμένα και άβουλα.

Αυτή η "συνθήκη", δεν μπορεί παρά να έχει ως αποτέλεσμα τη διαιώνιση ενός "status quo", όπου η αυτοδιοίκηση θα χαρακτηρίζεται από "ετερόφωτα", πολιτικά "ανδρείκελα", χωρίς δυνατότητες "παραγωγής" μιας ανεξάρτητης, διακριτής πολιτικής πρότασης. Και, προφανώς, θα οδηγήσει στην περαιτέρω απαξίωση ή ακόμα και στον "εκχυδαϊσμό" των τοπικών, δημοκρατικών διαδικασιών, μέχρι την πλήρη εξαφάνισή τους. Ή, έστω, την μετατροπή τους σε "πεδία" μιας εκ του ασφαλούς αντιπαράθεσης μεταξύ προσώπων που έχουν "ανοιχτούς λογαριασμούς" από το παρελθόν..