Σε μια εποχή με τόσο μεγάλες δυνατότητες επικοινωνίας, ήταν αναπόφευκτο να εξελιχθεί και ο Ρωσο-Ουκρανικός πόλεμος σε μια αντιπαράθεση "προπαγάνδας". Στην πραγματικότητα, λίγα Δυτικά ΜΜΕ- κι εν μέρει το Al Jazeera-, προσπαθούν να διατηρήσουν μια μετριοπαθή στάση και να μεταδίδουν, κατά κύριο λόγο, διασταυρωμένες πληροφορίες.

Από εκεί και πέρα, η "προπαγάνδα" οργιάζει, κυρίως από την πλευρά της Ρωσίας και της Κίνας- με την τελευταία να υιοθετεί τις περισσότερες θέσεις της Ρωσικής πλευράς, "καταδικάζοντας" παράλληλα την πολεμική διένεξη, γενικά και αόριστα.

Αλλά και πολλά Δυτικά ΜΜΕ δεν πάνε πίσω, παρουσιάζοντας μια ιδεαλιστική ή εξιδανικευμένη εικόνα της Ουκρανικής πλευράς, χρησιμοποιώντας το, δικαιολογημένο ασφαλώς, συναίσθημα αλληλεγγύης που δημιουργείται στους περισσότερους πολίτες της Δύσης εξαιτίας της ανθρωπιστικής τραγωδίας στις περιοχές των συγκρούσεων. 

Οπωσδήποτε, η Ρωσική εισβολή είναι απαράδεκτη, αδικαιολόγητη και καταδικαστέα. Αλλά, η "a la carte" Δυτική ευαισθησία είναι, προφανές, πως δεν πείθει κανέναν ως προς τα κίνητρά της. Είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς πως το κύριο μέλημα των Δυτικών δυνάμεων είναι η "προάσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της αυτοδιάθεσης των λαών". Τα κίνητρα αυτά όντως υφίστανται, αλλά λειτουργούν συνεπικουρικά και εξυπηρετούν επικοινωνιακούς σκοπούς. Τα βασικά κίνητρα είναι άλλα και δεν έχουν καμία σχέση με τα "ανθρωπιστικά ιδεώδη" που ανέδειξε και διέδωσε ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και, συνακόλουθα, ο Φιλελευθερισμός.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν, αργά ή γρήγορα, βέβαιος, καθώς η Δύση δεν φρόντισε είτε να "εγκολπώσει" τη Ρωσία- όταν ο ίδιος ο Πούτιν ζητούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, για παράδειγμα- είτε ν' αποθαρρύνει την δεδομένη "μεγαλομανία" της Ρωσικής ελίτ η οποία, ακόμα και τώρα, "λυμαίνεται" ένα σεβαστό κομμάτι της παραοικονομίας που παρεπιδημεί στο Δυτικό κόσμο. Ο Πούτιν είναι, απλά, ο κατάλληλος άνθρωπος για να "ενσαρκώσει" τις χιμαιρικές επιδιώξεις της Ρωσικής Συνομοσπονδίας, χωρίς να υπολογίζει το κόστος που θα κληθεί να πληρώσει η ίδια η χώρα του. 

Από εκεί και πέρα, ας μην βιαστούμε να "πανηγυρίσουμε" λόγω της ταύτισης απόψεων και πρακτικών για τη συντριπτική πλειοψηφία των Δυτικών κρατών. Ούτε, επίσης, να θεωρήσουμε "δεδομένο" και "θεμιτό" τον επανεξοπλισμό της Γερμανικής Ομοσπονδίας, μετά από σχεδόν 80 χρόνια. Η πρόοδος της Ιστορίας είναι μια πολύπλευρη και επώδυνη διαδικασία, στην οποία δεν χωρούν μανιχαϊσμοί και "ασπρόμαυρες" τοποθετήσεις.

Όσον αφορά την Ελλάδα, το "στρατόπεδό" της είναι συγκεκριμένο και οι δυνατότητες πολιτικής ευελιξίας της μικρές. Η σημερινή πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με αυτή των δεκαετιών του '80 και του '90. Συνεπώς, μέχρι τούδε, η Ελληνική Κυβέρνηση έχει πράξει τα αυτονόητα- ίσως με..."βεβιασμένη" προθυμία. Σε τελική ανάλυση, όμως, η Ελλάδα δεν μπορεί ποτέ να "δικαιολογήσει" ή να παραμείνει "ουδέτερη" απέναντι σε οιαδήποτε πρακτική "αναθεωρητισμού".

Τώρα, το αν "ήμασταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας" και, κυρίως, με ποιον τρόπο συνέβη αυτό, είναι μια μεγάλη συζήτηση...