Θα πρέπει, εξαρχής, να τονίσουμε πως τα θαλάσσια αυτά κήτη, έχουν, εν πολλοίς, παρεξηγηθεί, λόγω της παρουσίασής από την pop κουλτούρα και κυρίως λόγω της, πολύ καλής ομολογουμένως, ταινίας "Jaws" ( Eλληνική μετάφραση "Τα σαγόνια του καρχαρία", 1975).

Ο ηθοποιός Robert Shaw στην ταινία "Jaws"

Σε κάθε περίπτωση, αποτελούν σημαντικό μέρος της τροφικής αλυσίδας και η επαπειλούμενη εξαφάνιση διαφόρων ειδών τους, χαρακτηρίζεται ως "καταστροφική" για την ισορροπία της θαλάσσιας ζωής αλλά και για τον ίδιο των άνθρωπο, ο οποίος μέσα από την υπεραλίευση και άλλες βλαπτικές για τη φύση πρακτικές, θέτει σε κίνδυνο την οικολογική βιωσιμότητα του πλανήτη.

Αλλά, αυτά είναι άλλο θέμα ή, μάλλον, είναι μια πιο σημαντική πτυχή του θέματος..

Αφορμή για το άρθρο ήταν το γεγονός πως σαν σήμερα, το 1951, είχαμε την πιο "δραματική" ίσως περίπτωση επίθεσης καρχαρία στην Κέρκυρα, καθώς, συν τοις άλλοις, περιγράφηκε εκτενώς από αυτόπτη μάρτυρα- κι επιζήσαντα- σ΄ εφημερίδα της εποχής.

Παρακάτω, το εξαιρετικό κείμενο με τίτλο "“Τελευταίο καλοκαίρι με την Βάντα Πιέρρη” του Ευγένιου Αρανίτση, Έλληνα ποιητή, μυθιστοριογράφου και δοκιμιογράφου, κερκυραϊκής καταγωγής (Πηγή: www.lifo.gr)

“17.08.1951, Κέρκυρα. Δυο ημέρες μετά της Παναγίας. Ο 18χρονος Γιώργος Αθανάσαινας, δευτεροετής της στρατιωτικής, ιατρικής σχολής και η 16χρονη φίλη του, Βάντα Πιέρρη, μαθήτρια του Γαλλικού Ινστιτούτου και κόρη του τότε διευθυντή του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας στο νησί, απολαμβάνουν το μπάνιο τους στην παραλία του Μον Ρεπό. Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, οι δυο φίλοι, άρχισαν σταδιακά να απομακρύνονται από την παραλία. Πήγαιναν όλο και πιο βαθιά μέχρι που ο τρόμος τους συνάντησε. Το ρεπορτάζ της εφημερίδας “Ελευθερία” περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τα όσα ακαλούθησαν:

“Η Βάντα όταν είδε τον συνοδόν της να γίνεται κάτωχρος, διότι αντελήφθη τον κίνδυνον, τον ηρώτησε:

- Τι έχεις;

- Δεν είναι τίποτε, της απάντησε εκείνος δια να μην τρομάξη. Είναι ένα δελφίνι…

Ο τεράστιος (μήκους 8 μ., λευκός /Carcharodon) καρχαρίας αφού προσπέρασε ολίγον το ζεύγος των κολυμβητών δεξιά, διήλθε κάτω από την Βάνταν και έμεινε πίσω εις μικράν απόστασιν 7-8 μέτρων…”.

Η αφήγηση του 18χρονου Γιώργου ήταν σπαρακτική: “Ενώ ηρχίσαμεν να επιστρέφωμεν προς την ακτήν, σαν να προησθάνθημεν το δράμα, ελιποφυγήσαμεν. Είδα το κήτος να ''ζυγίζεται'' δια να μας επιτεθή. Πριν προφθάσω να παρακολουθήσω τας κινήσεις του, επετέθη κατά της Βάντας, την άρπαξε με το ρύγχος του και είδα τα πόδια της μόνον εις την επιφάνειας. Την στιγμήν εκείνην την εκομμάτιασε προφανώς. Επέρασεν έπειτα κοντά μου. Με έσπρωξε με το ρύγχος του εις απόστασιν 3-4 μέτρων. Επέστρεψε κατόπιν εις το σημείον όπου ήσαν τα υπόλοιπα της Βάντας και τα κατεβρόχθισε…”!

Φωτογραφία της Βάντας Πιέρρη από εφημερίδα της εποχής

Λίγα λεπτά αργότερα, στην παραλία, πλέον, επικρατεί ένας αδιανόητος πανικός. Οι γονείς τρέχουν για να βγάλουν από το νερό τα παιδιά τους. Τα παιδιά βλέπουν τα όσα γίνονται και κλαίνε δυνατά. Σκηνές αλλοφροσύνης. Η θάλασσα άδειασε αμέσως. Όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι για να δουν, να μάθουν ποια ήταν η κοπέλα που κατασπάραξε ο καρχαρίας.

Ο θρύλος για την άτυχη κοπέλα, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα aromalefkadas.gr, “μεγάλωσε” γενιές και γενιές Κερκυραίων με τρομακτικές ιστορίες στα όρια του θρίλερ. Λέγεται πως στο κενοτάφιο της έβαλαν τα ρούχα που ’χε αφήσει στην καμπίνα λίγο πριν κάνει τη μοιραία βουτιά. Άλλοι λένε πως τοποθέτησαν εκεί μόνο την κοτσίδα της την οποία είχε κόψει μερικές ημέρες πριν το τραγικό συμβάν.

Ο 18χρονος Γιώργος Αθανάσαινας επέζησε της επίθεσης με λίγα τραύματα, στον ώμο, το χέρι και το στήθος. Σημάδια που δεν έφυγαν ποτέ. Και δεν ήταν μόνο τα εξωτερικά. Ο ίδιος ποτέ δε μιλούσε για εκείνη την τραγική ημέρα. Πάντα απέφευγε τη σχετική κουβέντα. Δεν διέκοψε τις σπουδές του. Διέπρεψε σαν ψυχίατρος αλλά και σαν συγγραφέας. Οι πληγές, ωστόσο, δεν έκλεισαν ποτέ.”

Θα πρέπει να σημειώσουμε πως καταγραφές σχετικές με την επίθεση καρχαριών έχουμε, ήδη, από τον Ηρόδοτο (η πρώτη καταγραφή αφορά το έτος 492 π.χ. ή π.κ.ε.*), ενώ αναφορές στους καρχαρίες κάνουν επίσης ο Αριστοτέλης, ο Ρωμαίος Πλίνιος ο πρεσβύτερος, ο Πλούταρχος, ο Αισχίνης και ο Λεωνίδας από τον Τάραντα.

Η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη θανατηφόρα επίθεση καρχαρία στο Ελληνικό κράτος, σημειώθηκε τον Ιούλιο του 1847 στην Κέρκυρα. Σύμφωνα με το δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας Εφημερίς των Ιονίων Νήσων, βρέθηκε τμήμα του σώματος του 19χρονου Άγγλου στρατιώτη William Mills, το οποίο, σύμφωνα με τους ιατρούς που το εξέτασαν, είχε φαγωθεί από καρχαρίες. Μάλιστα, υπάρχει και σχετική, "ρομαντικής" φύσεως, μνημόνευση του γεγονότος στο ποίημα "Πόρφυρας" του Διονύσιου Σολωμού.

Τέλος, το καλοκαίρι του 1903, στην Κρήτη, σημειώθηκαν 2 θανατηφόρες επιθέσεις από καρχαρίες σε σφουγγαράδες, γυμνούς δύτες.

* προ κοινής εποχής